viernes, 21 de diciembre de 2012

outra vez nadal...

Xa pasaron os quince días, e mañá toca volver coller de novo un avión, pero desta vez levarame a miña casa, que sendo as datas que son semellará unha casa totalmente vacía....e non teño ganas, non me apetece irme, quero ter claro que quero quedarme alí pero cada día dubídoo máis...
E o Nadal chega unha vez máis, unhas datas que cada vez significan menos e odio máis, veñen cheas de recordos e tristura, melancolía e dor, e ausencias vacías. Sen ela nada ten sentido, non significa nada. Odio o Nadal, e odio o destino por non deixarme podelo compartir con ela. Odio finxir un paripé dunha familia que non existe, que todo o mundo che desexe bo nadal cando sabes que te seguirás durmindo con bágoas nos ollos, odio os vilancicos, odio a compra compulsiva, odio todo o que simbolizan estas datas.
So quero que pasen pronto, e que neste ano que comezará encontré unha razón para seguir loitando cada día e non rendirme, porque cada vez estou máis faltas de forzas e ilusión. Xa non lembro que e rirse de alegría, so sei chorar de melancolía.
Odio o nadal, odio estas datas, quero que desaparezan do calendario, que xa non signifiquen nada. Pero sobre todo, que pasen fugazmente.

jueves, 20 de diciembre de 2012

te adoro...

Y me muero por tenerte junto a mí,
cerca muy cerca de mí.
No separarme de ti
y es que eres mi existencia,
mi sentir, eres mi luna, mi sol
Eres mi noche de amor.

lunes, 17 de diciembre de 2012

para recordar....



La vida es difícil. Algunas personas entran en la vida de otras dejando una gran huella en su corazón y consiguen que nunca vuelvan a ser las mismas.Algunas veces esas heridas nunca cicatrizan del todo.
 Ahora bien, no ser la misma puede ser mejor.











domingo, 16 de diciembre de 2012

Hoxe non quero irme!


Hoxe espertei coa idea de que non, non quero irme de aquí, non quero deixar atrás esta vida alicantina, non quero voltar ós problemas, as tardes interminables de aburrimento, as bágoas nocturnas de nostalxia, a unha vida apagada. Non sabía case o que era deitarme as 5 da mañá habendo disfrutado como unha enana, bailando, rindo, innovando, perdendo a timidez, deixándome levar, intentando apartar a coraza que sei que poño....Apenas conseguín durmir, pero creo q de alegría por haber disfrutado tanto unha noite. Nese grupo mesturado hai xente que merece a pena, xente que se porta xenial conmigo, xente ca que non quero deixar de ter contacto, xente ca que quero seguir saíndo e pasando momentos como os de onte.
Pero as cousas non sempre son así, fai 6 meses daría o que fose porque houbera xegado decembro e nadal, e agora que chegou daría o que fose para que volvese a ser setembro e non ter que tomar esta decisión.
Sei que teño que irme, que me necesitan na casa e que debo facer todo o posible por voltar, pero creo que as ganas as deixei polo camiño. Sí, boto de menos á miña xente, ós meus amigos, pero eles tamén teñen a súa vida....e no fondo eu sigo sendo eu, non cambiará.
E atérranme tantas cousas de volver...non estou preparada para ter que voltar a velo a miúdo, prefiro seguir téndoo lexos e non saber nada sobre a súa vida, porque me sigue doendo, porque non están cicatrizadas as feridas, e, a pesar de que o intentarei evitar todo o posible, sei que me inevitablemente non podo evitalo sempre. E non quero, non quero que volva a mña vida, quero poder cerrar esta etapa e deixala atrás, pero todo iso resulta moi difícil cando hai que finxir diante de todos que hai unha normalidade que non existe. Non sei porque me empeño niso, porque non quero perxudicalo, pero cada vez tamén me agota máis emocionalmente ter que poñer esa coraza para protexerme.
E por outro lado sí, tampouco quero volver e pegarme a ti, non quero necesitarte, quero seguir tendo esta distancia, non quero ter que depender de ti para sorrir, para levantarme cada día e que terte cerca sexa o motivo para facelo. Non, non quero volver a baixar a garda e volver a sufrir, non estou preparada, non teño forzas. E sei que non pode saír ben así que tampouco sirve de nada soñar.
Quero seguir aqui, protexida do que pode danarme, pero sei que teño que volver, aínda que bote isto moito de menos. E aínda que sei que tras un mes na miña terra signifique que despois non vou querer irme de novo, pero adaptarme outra vez a esa situación vai ser moi difícil e duro. Non sei como tirarei, cada vez sei que teño menos ganas e forzas. Pero só queda resignarse e aceptalo.


miércoles, 12 de diciembre de 2012

só ti o podes facer.....


Enséñame a querer....



 "Cuando parecía apagarse el sol
en una mano me diste libertad, 
cómo no te voy a amar,
y voy a amarte.
Entonces te agradezco de corazón
el poco de paz que me da calor en el cielo frío."

Enseñáme a querer....


Porque só ti podes facelo, esa man que me deu aire cando estaba a piques de afogar, e pouco a pouco fun coñecendo a persoa tan especial que eres, pola que que quero loitar.
                                Loitarei pola vida que hai en ti, é o momento de soñar.






a mí también se me apagó la luz...



Se le apagó la luz



Unha das cancións máis tristes que escoitei...non podo escoitala sen que as bágoas resbalen soas por as miñas meixelas.


" Y la luz se le apagó,
y su voz se le apagó, 
la luz tembló
y le cerraron las cortinas,
y escucho pasar la vida
y el suave latido en su corazón.
La indirecta comprendida,
una torpe despedida de...
la mujer de mi vida."


martes, 11 de diciembre de 2012

Paulo Coelho

La pasión hace que uno deje de comer, de dormir, de trabajar, de estar en paz. Mucha gente se asusta porque, cuando aparece, derrumba todas las cosas viejas que encuentra. Nadie quiere desorganizar su mundo, por eso, mucha gente consigue controlar esa amenaza, y es capaz de mantener en pie una casa o una estructura que ya está podrida. Son los ingenieros de las cosas superadas. 

Otra gente piensa exactamente lo contrario: se entrega sin pensar, esperando encontrar en la pasión las soluciones a todos sus problemas. Descarga sobre la otra persona toda la responsabilidad por su felicidad, y toda la culpa por su posible infelicidad. Está siempre eufórica porque algo maravilloso sucedió, o deprimida porque algo inesperado acabó destruyéndolo todo.

Apartarse de la pasión o entregarse ciegamente a ella, ¿cuál de las dos actitudes es la menos destructiva?


















domingo, 9 de diciembre de 2012

unha nova volta....

Xa tocou volver....unha vez máis estou no meu sofá vermello, despois desa viaxe en avión que me volve a separar da miña terra e a miña xente. Despois dunha longa semana aqui volvo estar intentando ocupar as horas mortas. Cada vez cóstame marchar, pero tamén me costa volver. É un cruce de sensacións moi peculiar q nin sequera eu mesma entendo....
Desta semana pouco que destacar...foron días duros, cheos de recordos nada agradables, volver a ter que vivir todo foi horroroso. Ver a mala educación da xente, a falta de respeto, a frialdade ante eses momentos fíxome darme conta do triste que podemos chegar a ser algunhas veces as persoas. Nin tan sequera quero recordar, nin falar...pero verme ali soa, afrontanto o día que era, sen ela, sen papá....foi horrible. Eu non estou preparada para iso, non podo ser a cabeza de familia á que todo o mundo lle da as súas condolencias e miran con compaixón, non podo ser esa rapaza que non podía falar porque as palabras afogábanlle nas bágoas que ela intentaba tragar, non podo selo porque non teño forzas. Ese día agotoume emocionalmente, agotoume intentar ser forte cando estaba rota por dentro, agotoume aguantar estoicamente os bicos e abrazos finxidos, agotoume recordar que nese lugar foi donde a enterrei definitivamente, agotoume ver que todo me recordaba a ela.
A volta á casa tamén foi difícil, foi a vez que fun cas pilas máis descargadas, e ter que estar alí tirando por todos era duro sobre todo cando nin sabía como poder tirar por min  Ver a papá destrozado, para min que sin ganas de vivir, perdido completamente despois de un ano sin ela, e verme incapaz de axudalo porque non sei nin cómo facelo, rompeume aínda algo máis por dentro. Sei que teño que volver, que teño que volver por él, porque non pode tirar con todo, pero nin tan sequera sei por onde comezar a axudalo...
E agora aquí volvo a estar resignada ós quilómetros, a distancia, a soidade....pero tamén a outra vida na que apenas hai problemas, na que só hai rutina, na que so teño quq tirar por min. Pero boto de menos a miña casa, a miña xente, os meus amigos, quenes me cuidan e se preocupan por min, quenes me fan rir, e fan o día a dia algo máis agradable. E sí, tamén o boto de menos a él, a él que ocupa a miña cabeza e que me fai sorrir, él que me atrae e me fai olvidarme do mundo, simplemente él.
E agora só penso que xa non queda nada para volver, só quince días, e desta vez non será como esta semana horrible, será volver a estar con vós. Quince días que pasarán voando.

miércoles, 28 de noviembre de 2012

carta a ama

Querida ama,
xa fai un ano cos seus 365 días que te fuches, que te arrebataron de min, que non te vexo, que non te toco, que non te escoito. 12 meses cheos de tristura, nos que non deixei de botarte de menos a cada instante, nos que cada noite me durmía soñando con que ó día seguinte espertaría deste pesadelo. Pero iso nunca pasou, e o pesadelo segue a continuar.
¿Lembras cando de pequena ó ir pola rúa ti me querías coller da man e eu non quería porque me daba vergoña? Que inxenua era, non sabía o pouco que me ía durar o poder facelo, porque hoxe daríao todo por poder collerte orgullosísima da man polas rúas. ¿E cando me viñas espertar e eu berrábache que me deixaras durmir? Canto boto de menos iso...que naide me veña espertar. ¿Lembras as veces que me dicías que non volvese tarde para non enfadar a papá e eu non facía caso e ó día seguinte acababas chorando co enfado? Que mal me sentía daquelas, partíame a alma verte así, sentíame tan culpable...¿ E as veces que discutía con papá e viñas ti intentando que o entendera? Pois a día de hoxe sigo sin entendelo ama, pero aínda que non me creas, non volvemos a discutir. ¿Lembras as nosas sestas con Oliver no sofá? Pois aínda hoxe él dorme no teu sitio, cando lle deixo vai directiño, e mírame con cara triste, sabe que nos faltas ti. ¿Lembras a ilusión que me facía forrar os libros novos antes de comezar o colexio? Eu lémbroo cada día, o momento que era noso, que ti compartias conmigo, esa ilusión por comezar un novo curso.
Podería seguir así eternamente, recordando anécdotas e máis anécdotas, recordos dunha infancia que quedou atrás, pero tamén dunha vida que non volverá. Pero non me sirve de nada, máis que para seguir demostrándoche todo o que te boto de menos, todo o que me acordo de ti. Síntome sola e vacía, nada é o mesmo. Sei que non queres verme así, que quererías que fixera a miña vida, que estivera ben, que coidara de papá como a última vez que mo dixeches antes de irme, pero é que me faltas tí ama. A min vénseme moi grande todo isto, tocoume medrar de golpe cando enfermaches, despois de todas esas horas e horas que deixamos pasado no hospital, ti enchufada a unha máquina e eu ó teu lado co meu libro, pero isto superoume. Era moi cedo para irte, eu aínda te necesito máis que a ninguén, e papá e os avós e todos nós. Papá non é a mesma persoa, fóiselle a súa razón de vivir, fúcheste ti. El e eu non nos entendemos, e sei que no fondo ten a esperanza de que eu me parezca a ti, quere que lle recorde a ti, pero non se da conta que eres insustituible, que eu xamais poderei ser coma ti, que xamais poderei ocupar ese vacío que deixaches nel.
E eu síntome soa rodeada de xente... Cada día que me levanto toca poñer a coraza, finxir que todo vai ben, que eu son esa rapaza adulta que pode e vai tirar con todo, esa que todos admiran, ou a que pensan que non ten sentimentos, a rapaza que todos miran con cara de pena compadecéndose. Eu non podo con iso ama, non soporto esas miradas e palabras de compasión, non quero que naide me compadezca, porque ningúen me vai quitar a miña dor e non quero necesitar a ningúen.  E cada día ó caer a noite e meterme na cama, esa coraza queda feita trizas, acórdome de ti e as bágoas volven a humedecer a almofada, os recordos aínda doen e moito. Pensar en todas esas cousas que xamais poderemos compartir párteme a alma. ¿Sabes? Nunca che falei de ningún rapaz ó que quixen ou que me gustase, nunca coñeceras ó meu noivo, nunca vivirás o momento das presentacións, non me verás vestida de blanco camiño do altar do brazo do padriño, nunca compartirei contigo os meus problemas, nunca irei os domingos a comer a casa de mamá, non me verás embarazada nin poderás coñecer ós teus netos, non te sentarás con nós a escoller o seu nome,   non te verei envellecer nin ti a min, nunca compartirei contigo as miñas dúbidas sobre a vida, sobre o futuro.... agora que nos digan...¿é isto xusto? Non o é...despois de tanta loita, separáronnos moi cedo, e eu sígote necesitando aquí ó meu carón.
Ben, é hora de ir rematando esta carta. Só quero que sepas que te sigo querendo e añorando cada día, que todos te botamos de menos, que nada é o mesmo sen ti, que nunca superarei este vacío que deixaches en min, que aínda me quedan moitas bágoas por derramar pero ó non estar ti para secarmas, tampouco ninguén o fará.
Quérote moito mamá.


sábado, 24 de noviembre de 2012

BÁGOAS POR TI AMA

Bágoas, só bágoas. Bágoas que levan moito tempo gardadas e reprimidas, e que saen de repente, da nada, que me deixan vacía por dentro e rota de dor. Bágoas por recordos, bágoas por un tempo pasado que nunca volverá, bágoas por momentos inesquecibles, bágoas por sorrisos que nunca volverei a ter, bágoas por palabras que nunca volverei a escoitar, bágoas por caricias que nunca sentirei, bágoas por comidas que non probarei, bágoas por olores que non olerei, bágoas por roupa que xamais volverei a ver posta, bágoas por voces que non oirei, bágoas por reprimendas que non vou a ter, bágoas por risas que non compartirei, bágoas por miradas que non verei, bágoas por anécdotas que non contarei, bágoas por enfados que non sufrirei, bágoas por rabias que non se me pasarán o non poder existir, bágoas por pintalabios que non volverei a ver postos, bágoas por zapatos gardados que nunca sacarei, bágoas por mimos que xamais volverei a ter, bágoas por cousas que non che contarei, bágoas por momentos que non vivirei, bágoas por un abrazo que non me rozará, bágoas por unha pel que non acariciarei, bágoas por unhas xoias que non verei postas, bágoas por recordos encerrados con chave no fondo do corazón, porque só iso terei. Bágoas  por a persoa que máis quero e a que xamais volverei a ter, bágoas por a persoa que máis me quixo e que non me volverá a ver, bágoas por quen me deu a vida, bágoas por que me educou, bágoas por quen me criou, bágoas por quen me adorou, bágoas por quen se sentiu orgullosa de min, bágoas por quen me perdoou, bágoas por quen se enfadou conmigo, bágoas por quen me reñiu, bágoas por quen me fixo regalos, bágoas por quen me mantivo a ilusión, bágoas por quen me apoiou, bágoas por quen me fixo madurar, bágoas por quen me defendeu, bágoas por quen me despertou cada mañá, bágoas por quen admiro, bágoas por quen sufriu por min, bágoas por quen me cuidou ata o infinito, bágoas por quen se desviviu por min, bágoas por quen me arrebataron. Bágoas cheas de dor. Bágoas cheas de añoranza. Bágoas cheas de tristura. Bágoas cheas de rabia. Bágoas cheas de desesperación. Bágoas cheas de vacío. Bágoas cheas de desilusión. Bágoas cheas de desesperanza. Bágoas cheas de incertidume. Bágoas cheas de desexos perdidos. Bágoas cheas de anhelos imposibles. Bágoas cheas de amor de filla.
Bágoas por ti mamá.

viernes, 23 de noviembre de 2012

Si tú quisieras....



Podríamos ser todo y nada a la vez. Podríamos ser más y mejor. Podríamos ser un día cualquiera lleno de sorpresas. Podíamos ser un barco de papel que no se hunde en el mar. Podríamos ser una moneda de dos caras que siempre diga que nada va a salirnos mal. Podríamos ser verano en pleno invierno. Podríamos ser un beso de los que calan en los huesos. Podríamos ser muchas noches sin dormir. Podríamos ser un juego jugado por dos. Podríamos ser miradas que se clavan. O palabras que se escriben solas en tu espalda. Podríamos ser un corazón dibujado con tu dedo en mi pecho. O una sábana blanca repleta de pétalos rojos. Rojos, como mis labios en tu cuello. Podríamos ser norte, sur, este y oeste. Podríamos ser cualquier cosa que sueñes conmigo. Podríamos ser un dinosaurio en peligro de extinción o un tesoro escondido en el fondo del mar. Podríamos ser caricias que recorren caminos sin ningún final. O una canción por terminar. Podríamos ser una historia de ciencia ficción, comedia, terror, amor. Podríamos ser fuego sin quemarnos. Podríamos ser silencios llenos de te quieros. Podríamos ser el mejor día de nuestra vida. Podríamos ser vértigo en lo alto de la torre Eiffel o tu risa rodeándome para que desaparezca el miedo. Podríamos ser un viaje alrededor de tu corazón en 60 segundos. Podríamos ser uno y olvidarnos del dos. Podríamos hacer la guerra para después hacer el amor. Podríamos ser tantas cosas como kilómetros tiene nuestra imaginación. Podríamos ser las ganas que nunca faltan. Podríamos ser la locura que gana la partida al miedo. Podríamos ser un beso lleno de pasión. Podríamos ser un volcán arrasando lo que encuentra a su paso. Podríamos ser la magia que vence a la distancia. Podríamos ser hasta lo inalcanzable...
 ¿ Te imaginas? Podríamos serlo, si tú quisieras...





jueves, 8 de noviembre de 2012

" A orillas de río Piedra me senté y lloré...

Amar es como una droga. Al principio hay una sensación de euforia, de entrega total. Después, al día siguiente quieres más. Todavía no te has enviciado, pero te ha gustado la sensación, y te parece que puedes mantenerla bajo control. Piensas en la persona amada durante dos minutos y la olvidas durante tres horas.

Pero al poco tiempo te acostumbras a esa persona, y pasas a depender totalmente de ella. Entonces piensas en ella durante tres horas y la olvidas durante dos minutos. Si no está cerca, experimentas las mismas sensaciones que los viciosos cuando no consiguen droga. En ese momento, así como los viciosos roban y se humillan para conseguir lo que necesitan, tú estás dispuesto a hacer cualquier cosa por el amor.






Abrázame....


Abrázame....
Me gusta que me abracen, ¿a ti no? Lo he descubierto hace poco, sí, aunque no te lo creas a mí antes no me gustaban, bueno, no es que no me gustasen, es simplemente que no les daba la importancia que tienen realmente (tonta de mí), será porque ahora no los recibo con tanta frecuencia...Bueno, el caso es que he aprendido a valorar lo que te ofrece una persona que te da un abrazo, no es sólo el contacto físico, hay algo más: es la sensación de sentirte querido, la oportunidad de sentir el calor de esa persona, la posibilidad de notar el latido acompasado de su corazón: pum pum, pum pum, un latido tras otro, y otro, y otro....
Así que por favor, no desaproveches la oportunidad de dar un abrazo a quien signifique algo para ti, quizá algún día los necesites y no tengas quién te los dé. Yo llevo un año sin poder dar ese abrazo y jamás podré darlo, no cometas mi mismo error.

Echo de menos un simple abrazo. Tu abrazo.











lunes, 29 de octubre de 2012

18 meses despois...

A noticia que levaba esperando 18 meses chegou....non me imaxinei nunca como sería ese momento, simplemente o desexaba. E agora que chegou resúltame casi indiferente, non fai que nada cambie dentro de min, de feito non quixen saber nada sobre o tema aínda estando a miles de quilómetros de ti. ¿Resulta curioso verdade? Soñei tanto con ese momento, que agora que chegou ese momento somos dous descoñecidos, eu non sei nada sobre ti exceptuando o que me van contando, e ti non sabes nada sobre min nin te molestas en saber. Pois ben, eu seguirei comportándome como nos últimos meses, porque non quero nin acercarme a ti, a pesar de que cada vez que escoito o teu nome se me faga un nó no estómago, que se me seque a boca, que intente seguir a conversa con unha normalidade que non sinto. Porque aínda, a día de hoxe, sei que me sigue resultando difícil manter esa coraza que me protexe, porque se tambalea cada día, pero estou máis que disposta a loitar para que siga no seu lugar e non se derrumbe. E só quero seguir alonxada de ti, porque doutra forma sei que non o podería conseguir.

miércoles, 17 de octubre de 2012

rutina....


Xa tocou volver á rutina, aquí levo dous días na miña soidade,sen ti, sen vós. E aquí me toca volver pasar semanas antes de volver a estar na miña terra coa miña xente.... iba tan decidida a decirche o que pasa por a miña cabeza, pero foi verte e todas esas palabras se quedaron atragantadas dentro de min. Bótote de menos, boto de menos estar contigo, saber de ti....
E si, xa decidín que hai etapas que se teñen que cerrar, porque non deixas de decepcionarme, e xa chegou o meu límite, decidinme a non permitir que sigas sendo o meu norte, xa non.
E só sei que non quero pensar, que quero vivir desconectada de todo, quero seguir en modo off...polo menos ata que xegue o momento de plantearse volver.

miércoles, 10 de octubre de 2012

vida inxusta...

Despois da tarde de hoxe tería mil cousas que quero decirche, pero sei a resposta, sei q non pode ser e iso xa fai q me quede en blanco e sen palabras....encantaríame que todo poidese ser tan diferente, non entendo por que eu nunca podo ser feliz, porque a vida nunca me da nada despois de todo o que me arrebatou...pero é así. Ti non podes ser para min.

martes, 9 de octubre de 2012

sensacións....

Estou na miña casiña de novo, e teño tal torrente de emocións que non sei nin por onde comezar a sacalas....
Verte, e ver que nin eres capaz de acercarte a saudarme doeume pero encheume de tal rabia que creo que eclipsou á dor, e por riba sigo enterándome de cousas de ti que non desexo saber, pero que fan que siga descubrindo máis e máis cousas que non me gustan. Ó fin terei que darlles a razón a todos, e era eu a equivocada, por confiar en ti, por crer que eras diferente. Agora sí que teño claro que non te quero na miña vida, que non mereces estar nela.
Pola outra banda estás ti...ti, q non saes da miña mente, ti, que me perdes, que me desconcertas, que me acercas, que me apartas, que eres dulce, que eres frío, que sempre me das unha de cal e outra de area....E sigo sen saber que facer contigo...só teño claro que non quero perderte...pero...non semella nada fácil. Non sei nin como afrontar isto, hai veces que ata os celos me consumen, e hai outras que intento distanciarme...pero consigues derribar o meu muro unha e outra vez...
E na casa...sigue sendo unha casa axena, para nada teño os sentimentos de cando volvía fai un ano, isto é un fogar frío e vacío, xa non é o meu fogar...non me transmite nada, simplemente rutina, nin amor nin cariño...só frialdade e unha sensación de vacío que me invade e me anula...
Por sorte o meu refuxio seguides sendo vós...os meus amigos incondicionais, os que sabedes sacarme un sorriso por riba de todo, con quenes me encanta ir de cea, de paseos, de charlas... si souperades todo o que vos podo chegar a botar de menos!!!
E xa só me quedan 5 días....5 miserables días cerca de vós....

miércoles, 3 de octubre de 2012

tengo ganas de ti...

Es el momento de escribirte lo que nunca fui capaz de decirte.  Aunque sea tarde, escribir lo que ha sucedido en una carta que no te voy a mandar, que no vas a recibir nunca. Que como tú me enseñaste, cuando acabe de escribirla la quemaré, los sentimientos se pondrán a arder, y ese dolor...¿cómo era?...Ah si, ese dolor no se te queda tan dentro.
Esta vez sólo quiero ser claro, sería un imbécil si no gritara que me he equivocado desde el principio contigo. He intentado avanzar sin apartar antes las cosas que lo impedía, agarrado al pasado, mirando para atrás, queriendo olvidar pero sin parar de recordar, empeñado en quedarme ahí. ¿Qué locura no? En medio de un lado y del otro, sin perdonar, sin perdonarme, sin avanzar.
¿Dónde está el secreto del futuro? Puede que esté en fijarse bien, en avanzar, mirar más cerca, más, tan cerca que lo borroso se vuelve nítido, se vuelve claro. Sólo hay que dejar que las cosas pasen, Y ahora lo tendría claro, aunque ya no depende de mí...













lunes, 1 de octubre de 2012

felicidades ama

Hoxe sería o teu día, hoxe cumplirías 58 aniños, hoxe tería q despertarte con un felicidades, con un bico, co teu regalo, ese q tiña pensado facerche e q ti levabas tanto desexando (a miña foto no colgante da cadena). Pero non, non estás porque o cruel destino te arrebatou de min. Só sei que non te teño, que non estás aquí, que te necesito tanto, que me atormentan tantos recordos, que non podo parar de chorar, que cada vez que penso en ti só me caen bágoas, porque te boto de menos a cada instante, porque non soporto non terte, non oírte, non abrazarte, non sentirte. Necesito a tua dulzura, a tua comprensión, o teu amor, o teu cariño...necesítote a ti mamá!! Pero sei que non te podo ter, e aínda así non me resigno, unha parte de min non se resigna a aceptalo...
Non me sirve de nada decilo, non me alivia a dor que sinto, pero aínda así...moitas felicidades ama! donde queira que estés...oxalá me poidas escoitar, e si existira a xustiza ti estarías hoxe ó meu lado. Pero non existe, e eu non te teño, e cada día sen ti sigue sendo un calvario, porque a miña familia non existe sen ti, porque ti eras a miña familia, o meu apoyo, eralo todo mamá, ainda que nunca cho dixera, ou aínda que nunca cho demostrara, eras a miña vida! E ahora non te teño, e non teño nada... Nin siquiera estou na casa para poder levarche flores, nin ese mero detalle podo facer, e estou hoxe tan falta de forzas que sinto que se me derrumbou o mundo encima sin ti. Oxalá puideses estar aquí, daría o que fose por terte ó meu lado, Quérote e sempre te quererei, nunca te sacarei do meu corazon, nunca olvidarei ningún detalle que me recorde a ti, nin a tua sonrisa, nin a tua mirada, nin as tuas caricias, e todo o mundo sabra a maravillosa persoa que tiven por nai...oxalá noutra vida si existe, poida volver a verte. Quérote tanto mamá!!

sábado, 29 de septiembre de 2012

non quero pensar, hoxe non....


Hoxe simplemente quero deixar a mente en blanco, non quero pensar, non quero que me asalten os recordos de épocas pasadas nin a nostalxia, non quero sentir,  non quero ver fotos, non quero!!
Hoxe dudo ata de min mesma, e a miña coraza está tambaleándose e non quero que venza, porque ten que seguir gañando esta loita a coraxe e a dignidade.
Hoxe non por favor....

miércoles, 26 de septiembre de 2012

Quiero mi verdad!!



Quiero creer en el cambio constante que busca lo mejor y no se conforma con la norma. No puedo perder la fe y aún así quiero ver de lo que la gente es capaz, aunque no deje de sorprenderme lo que la vida me tiene predestinado para cada día. No quiero perder la fe en la humanidad, en nuestros corazones, en nuestra bondad. No quiero olvidar quien soy ni puedo olvidar mis principios y valores. No quiero cerca una historia si está hecha de unas hojas finísimas que escribió un desconocido. Yo quiero mi verdad.
Picasso pintaba un cuadro, lo repintaba encima y lo volvía a pintar otra vez, hasta sentirse conforme. Hacía desaparecer cientos de formas para quedarse con su verdad. Y en este ensayo de mi propia vida, vuelvo a dibujar sobre lo dibujado una y otra vez, equivocándome de nuevo y aceptando mis propios errores. Pero no me resigno a tener un mero boceto de mi vida, yo sigo anhelando mi verdad.
Y ahora te dibujo a ti, porque te toca y porque mereces que te haga un hueco entre tantos garabatos, entre tantas preocupaciones, entre esa parte del mundo que confía en que aquí o en otro lugar menos tangible, viviremos siempre, y esa otra que desconfía hasta de su propia sombra.  En esta playa tan fría, apenas pisada, tengo arena suficiente para escribir y borrar, y volver a empezar toda una historia. Quiero que tú formes parte de mi verdad.



domingo, 23 de septiembre de 2012

pensamiento....


A veces, cuando digo: " Estoy bien", lo que quiero es que alguien me mire a los ojos, me abrace fuerte,  y diga: " Yo sé que no lo estás"...






miércoles, 19 de septiembre de 2012

necesitoo de verdad!!!


E non sabes canto o necesito, canto o añoro, canto de boto de menos....dios!!! q inxusto é todo isto....cada vez acordóme máis de ti, das túas palabras, dos teus xestos....necesítote tanto!!

sábado, 15 de septiembre de 2012

contradiccións....


 


Quizáis sexa o sentimento máis intenso....

Esas risas que secaron tantas bágoas ou as evitaron merecen un final feliz!!!







 Pola  contra en toda historia sempre existe a parte mala que non deixa que ese sorriso sexa de completa felicidade...
 




jueves, 13 de septiembre de 2012

aceptarías??




Encantaríame terte aquí, ó meu lado, poder abrazarte, que ti me abraces, sentirte cerca, rirme contigo, poder ver unha peli e comer chuches (sí, sei que non che gustan as palomitas), facer o tonto, que me fagas cosquillas, que me acaricies, escoitarte falar, que me contes mil anécdotas, que me enseñes fotos da túa xente, que me fales da admiración que sintes por túa irmá, dos defectos de teu irmán, compartir opinións, debatir sobre libros e máis libros, que me soples no pescozo, que me des un bico na meixela dos que me fan estremecer, poder morderte para que me mires con cara de pícaro....todo iso que te convertiu en alguén tan especial para min!

Pero téñote lonxe, hai moita distancia de por medio....E mentras teño que seguir conformándome recordar os bos momentos que compartimos e con imaxinar mil veces como pode ser ese primeiro bico....¿chegará algún día?  E sí, tamén seguirei soñando con todas esas cousas das que teño tantas ganas de poder compartir contigo...

lunes, 10 de septiembre de 2012

son débil...



Sólo queda aceptalo e aprender a vivir con eso....aínda que a veces coste ser racional.

sábado, 8 de septiembre de 2012

sigo botándote de menos....





Eras unha simple persoa, unha simple persoa que entrou na miña vida fai anos, e que un día de repente fixo que todo cambiara...deixaches de ser o meu neno para convertirte en algo máis, convertícheste na miña vida. E agora que xa non o eres sigo sin deixar de botarte de menos, sigo añorándote a cada momento, sigo tendo a esperanza de que algún día todo poderá a volver a ser como antes, que eu volverei a ser o teu pitiño e ti o meu neno, ese neno que era a inocencia personificada, quen me chamaba cando se metía en líos ou tiña problemas, ese neno por quen me preocupaba, quen me facía rir contándome as súas aventuras e disparates, co que me teño rido e o que lle teño secado bágoas, ese neno vulnerable o que intentaba protexer e ó que eu quería...
Pero xa non, pasaron demasiadas cousas entre nós para que iso poida ser,somos demasiado diferentes a aquelas persoas de fai anos....pero eu sigo sin resignarme a que non formes parte da miña vida, aínda que non o merezcas como di todo o mundo, négome a crer que iso será así...pero todo semella que o que eu queira non ten ningún valor...

lunes, 3 de septiembre de 2012

despedida definitiva??






Non sei si desta vez foi a despedida definitiva...só sei que levo 7 días sen falar contigo, 7 largos días sen saber nada de ti, sen unha mensaxe, sen unha chamada...só vivindo na miña soidade. Descoñezo o motivo de todo isto, non sei nin quen está ou debería estar enfadado, decepcionado ou doído, non sei porque esta distancia, e moito menos entendo que a puxeses ti porque non tes ningún motivo. Quen os tería sería eu, e eu son incapaz de sacarte da miña vida, por iso me doe tanto que para ti sexa tan fácil. Nunca estás cando te necesito, nunca me sorprendes, nunca me das máis do que espero....sempre é o contrario, unha vez tras outra decepciónasme, unha vez máis corren bágoas por as miñas meixelas ó pensar en ti, unha vez máis estou doída por a túa indiferencia, e unha vez máis estou aquí sentada escribindo como me sinto por non poder compartilo con ningúen, para non escoitar máis reproches, máis "xa cho dixen", máis "isto tiña q haber pasado fai moitos meses", etc.
Xa estou cansada de todo, de ter por cada día bo cincuenta malos, por cada sorriso cen bágoas, sei que teño que pasar páxina, pero tamén sei que non te dou sacado da miña vida, que me sigue doendo esta indiferencia.
Non sei como farei para ter entereza e someter a miña vontade a miña propia decisión racional, pero no fondo sei que teño que conseguilo, que teño que poñerme de novo a miña coraza e convertirme nese pedazo de xeo que nin sente nin padece. Será a única forma para poder pasar páxina e seguir adiante sen ti.




martes, 28 de agosto de 2012

os echo de menos!!!!


Una de las mejores sensaciones de la vida es abrazar a una persona después de haberla extrañado tanto....


 




lunes, 27 de agosto de 2012

xa tocou volta a rutina....


Xa pasaron eses dezasete días na miña terra, acabáronse as vacacións e toca voltar á rutina....pero aquí volvo estar con un nó no estómago, coa sensibilidade a flor de pel, intentando non pensar en nada porque só caen bágoas por as miñas meixelas, cunha sensación de tristura que me supera...e o peor é que non sei cales son os motivos....sinto como unha parte de min está vacía, porque me doe deixar a miña xente a que cada día necesito máis, porque cada vez cóstanme máis as despedidas, poñer boa cara e finxir un sorriso, cando me está partindo a alma cada unha.

Iba aterrada, con moito medo a como sería a situación en varios aspectos...e a verdade é que o balance foi moi positivo, moito mellor do que podería esperar! Volver ter os seus mimos, os seus abrazos, ver que estaba todo como sempre ou incluso mellor...deume a vida e fixo tan difícil a volta ...creo que xa o necesito máis do que me gustaría, así que toca volver a poñer a coraza antes de que sexa tarde!

E como non, sempre hai unha parte negativa, esa persoa que unha vez máis me volveu decepcionar, o que nunca ten tempo para min, e o día que pasa conmigo e como si fósemos dous descoñecidos, con unha frialdad que nunca lle vin. Sentíame descolocada, por riba tiña que finxir que non pasaba nada e todo estaba ben para que os demáis non me machacaran, e non sabía nin a quen tiña enfrente. Despediuse de min coma dun coñecido, como alguén totalmente axeno a miña vida, asi que iso vou intentar que sea a partir de agora...Non sei aínda como o farei, pero xa me cansei, isto ten que ter un punto e final, aínda que coste e doa, non podo seguir así.

Encantáronme tantas tardes de risas cos meus amigos, con esas partes tan fundamentais da miña vida, o día na praia, os cafés analizando a vida...todo iso que boto tantísimo de menos!!! Hoxe por hoxe creo que son o máis importante que teño, e dóeme telos tan lonxe de min... Oxalá non separaran tantos quilómetros as miñas dúas vidas, oxalá as puidera compaxinar mellor....
Pero non se pode....agora toca voltar a sacar toda a fortaleza do mundo para que estas semanas que quedan por diante sexan o máis levadeiras posibles aínda que vos bote de menos a cada instante...

martes, 7 de agosto de 2012

volver á casa....


Xa pasou o tempo, xa pasaron esas 6 semanas e chegou a hora de voltar á casa. E algo falla dentro de min....estou asustada, non teño as ganas que debería ter, aínda que finxo que sí a cada instante non me acabo nin de convencer a min mesma. Realmenten non sei que me asusta. Sei que voltar á casa e que ela non esté vai ser difícil porque aínda non acabo de acostumarme, volver a ese panorama caótico, unha casa que xa non significa nada, volver a ter que afrontar todos os problemas dos que se queixan, volver a ter que tirar con todo e por riba de todo eu soa, oíndo só queixas hora tras hora...pois non é o mellor plan de vacacións. Será voltar a unha casa que xa non é a dos meus recordos, e áinda que pasaron moitos meses aínda sigo imaxinando que é todo un pesadelo e mañá todo voltará a normalidade, pero non o é, e hai que seguir afrontando a dura realidade, unha realidade que sigue asustando día tras día.
E tamén me asusta saber como pode estar todo, realmente neste pouco tempo houbo cousas que cambiaron, cousas que quizáis me poidan doer, persoas que me decepcionaron e as que non vexo cos mesmos ollos, e pode que todo iso pase factura tamén. Asústame chegar e ver que non é a mesma situación que cando marchei, asústame ver que podo ver a descoñecidos en persoas que significaban moito para min...
Sí é verdade que teño ganas de ver a miña xente, pero sobre todo a alguén moi especial. Necesito un dos seus abrazos, das súas miradas, sentilo cerca, sentir que anima tan só con facerme sorrir. Porque estas semanas fixéronseme interminables téndoo tan lonxe. Por iso necesito tempo con él, porque o boto moito de menos, porque cada día costa sen él axudándome. Sí, é o meu morenazo, é  él, só él. ¡E teño moitísimas ganas de velo e abrazalo!
Polo demáis....non sei....serán 17 días, que poden ser marabillosos ou horrorosos...pode que cando pasen desexe quedarme ou desexe virme...pero polo menos estarei na miña casa rodeada da miña xente....¡oxalá me sinta agusto!

miércoles, 1 de agosto de 2012

te añoro...



Si hablar contigo me hace sonreír y me alegra el día, ¡imagínate verte!





Echo de menos tus abrazos, tus caricias, tus mimos, que me hagas sonreír tan solo con un gesto, que leas en mis ojos sin necesidad de palabras, el sonido de tu voz, tu risa....¡te echo de menos a ti cada día a mi lado!



viernes, 27 de julio de 2012

non é certo para nada


En la vida #frases




en min into non se podo aplicar porque esta vida tan inxusta arrebatoume a persoa que máis quería, a que boto de menos a cada instante,  porque xa non a teño, porque xa non está ó meu lado, porque a necesito tanto, porque non hai día que non me levante pensando nela nin me deite sen lágrimas cada vez que a recordo....

Asi que sí, non sei si a vida me deu algo que non poida facer, pero si me arrebatou a alguén sin quen non podo vivir.

viernes, 20 de julio de 2012

un vinte de xullo moi diferente..


Un ano máis hoxe é vinte de xullo...pero é totalmente diferente a todos os dos meus recordos. Estou lonxe de toda a xente que quero, lonxe dos meus amigos e lonxe da miña familia. Faltáronme os abrazos da miña xente, dos meus amigos, esas risas de que cumplía un ano máis, eses tiróns de orellas, esa alegría. Faltoume a tarta de Miguel, esa tarta que pasabamos todo o ano planeando como sería, sentarme cos padriños a comer mentras o padriño me facia rir con cosquillas, faltáronme as caricias da madriña, esperalos na porta toda emocionada para recibir eses abrazos e curiosear a ver que seria o meu regalo,... Pero sobre todo faltoume despertar coas felicidades de mamá, ese bico co que sempre me daba os bos días e me daba o regaliño que tocase, faltoume oír a súa voz, aínda que fose ó outro lado do teléfono, faltoume sentila, faltoume ela!!! Ver que papá me dice un felicidades sin sentimento porque lle recordaron que me chamara non é o mesmo, en realidade non é nada, non llo tomo a mal, nunca se lembrou, menos se ía a lembrar este ano...
Por iso hoxe é un día máis, un día que non significa nada, un día que non me transmite nada, xa non. Xa non son a nena que esperaba con ilusión cumplir un ano máis, agora só me trae amargos recordos a pesar de que a miña familia de aquí fixeron todo o posible para que me sentira coma na casa, para que non me sentira soa, pero aínda que llelo agradezo na alma non é o mesmo, nunca será o mesmo, porque a miña vida xa nunca será a mesma.
E outra lección a aprender é que non hai que esperar nada de quen non che demostra nada, aínda que ti llo demostres todo. Que se olvidara de min neste día doeume, e doeume moito. Unha chamada ó final do día non o compensa, e menos cando somos dous descoñecidos falando, porque iso tamén doe.
Só quedan quince minutos deste 20 de xullo de 2012, e mañá levantareime e xa pasaría o día, por fin. Xa non me gusta o día do meu cumpleanos, xa non son a nena ilusionada, agora son a rapaza triste e melancólica duns recordos que xamais volverei a ter.

miércoles, 18 de julio de 2012

dimelo...lo necesito!!!!


Si me sientes dímelo
aunque sea esta vez.
Si me mientes dímelo,
pero sálvame.

Es difícil para mí creer
cuando todo se repite una y otra vez.
Hazme sentir
lo que tu boca es capaz de decir.
Hazme saber
que de verdad estás ahí.

Si me sientes dímelo
aunque sea esta vez.
Si me mientes dímelo,
pero sálvame.

Quiero creer en tus palabras,
pero se hacen tan amargas
en esta oscura noche de soledad...
Que la confusión
me arrebata la calma
Y mi alma grita en busca del amor que perdió.

Y si me sientes dímelo
aunque sea sólo una vez.
Si me mientes dímelo,
pero sálvame.

Porque no soy nada, nada, nada
si no tengo tu amor.
Si no estás, ay!
Si no estás, amándome..

viernes, 13 de julio de 2012

.ti non, por favor, ti tamén non...



Simplemente confiei demasiado en ti, en que eras diferente, en que non me ibas fallar, nin decepcionar...Tiña demasiadas esperanzas postas en ti...pero eres como todos. Evidentemente non tes a culpa de que doa saber que estiveches con outra persoa, eres libre, podes facer o que queiras con quen queiras e cando queiras, non me tes nin que dar explicacións...pero eso non quere decir que non me pasara a semana sen poder sacar da miña cabeza esa idea, e sobre todo saber que iso me doeu profundamente, moito máis do quixera. Doe saber que sinto celos, que sinto rabia, que sinto decepción, que me sinto defraudada....dóeme saber que as miñas ilusións eran en vano.
Necesitábate a ti, necesitaba a relación que tíñamos, e estaba disposta a esperar e facer todo o posible para que todo saíse ben, e agora simplemente me sinto máis vacía si cabe. Sinto que xa perdín a última esperanza que tiña para facerme sorrir, perdinte a ti, e o que eso conleva, volvín perder a ilusión, as ganas de tirar por algo, porque agora xa non teño nada, porque tampouco te teño a ti.
E aquí estou de novo, soa, a mil quilómetros da miña xente, a mil quilómetros de ti, perdida, vacía, sin ganas nin ilusións, triste e doída. Unha vez máis, todo o que apostei por alguén saiu mal. Outra vez se repite a historia, outra maldita vez.


miércoles, 4 de julio de 2012

te extrañaré siempre....


http://www.youtube.com/watch?v=tUliBzzGI60


non hai canción máis intensa e que me faga caer lágrimas como esta....a letra desta canción e a miña realidade...
Bótote tanto de menos...añórote tanto q cada día sigue sendo moi difícil, a pesar de que pensei que aquí sería máis fácil, non o é...aínda non me acostumbrei a q sone o teléfono e non sexas ti, q me xamas para que che conte o meu día. Cada noite antes de deitarme sigo imaxinando que ó día seguinte todo volverá a normalidade, que estarás ahí, porque sigo sin crer que xamais te volverei tocar, nin sentir, nin escoitar, nin abrazar, nin oler, nin acariciar... ¿Por qué a vida ten q ser tan inxusta?
¡¡¡¡ Necesítote tanto mamá!!! daría o que fose por terte aquí, conmigo...porque sigo sin saber vivir sen ti, porque non son capaz nin de recordarte porque me fai daño, porque só consigo que me caigan máis e máis bágoas. Estou aquí soa, sen ti, sen naide...nunca me sentín tan vacía...e o peor e que nunca te volverei a ter, e non sei si poderei con esta vida que me tocou vivir sen ti....e non podo facer nada, só chorar e intentar consolarme pensando que  mañá será un día mellor...pero non , nunca o é.....

domingo, 1 de julio de 2012

quédate con quen te faga sorrir....


Porque resulta duro ver que hai xente a que lle da igual perderte, e que non é capaz de loitar por ti aínda que o necesites, ver que despois de todo nunca está cando o necesitas e sintes que non lle transmites nada.




Por iso quédate con alguén que te valora, te aprecia, te escoita, te anima, che rouba un sorriso cando parece que todo está acabado. Ese alguén para o que ti sí eres importante e cho demostra.

Encantaríame poder terte o meu lado...bótote tanto de menos e necesítote tanto..q nin tan sequera o podes imaxinar!!

martes, 26 de junio de 2012

medo a soidade


Xa chegou o momento, xa estou de novo aquí, sentada no sofá vermello, co eco da televisión de fondo, a mil quilómetros da xente que quero. Antes esto era o meu refuxio, a miña outra vida, donde so importaba eu, pero agora semella ser o meu pesadelo. Téñolle pánico a soidade, dame medo pasar unha simple tarde aquí soa, sin nada que facer, tan so pensar. Odio pensar, intento ocupar a miña mente co que sexa, o meu refuxio semella ser o traballo, nel pasarei horas e horas, para intentar que todo sexa máis levadeiro.
Estou contenta por estar con ela, con esa muller tan especial e a que tanto quero, a que foi o meu pilar aquí, esa outra familia da que me sinto parte.
Pero as cousas non son como antes, como fai meses, boto tantísimo de menos esas chamadas de mamá, donde lle contaba o meu día, donde lle contaba anécdotas do traballo, o que me fixera de comer María, o que xoguei coa nena.... ¿A quen lle conto agora todo?
Aínda que nunca pensei que o diría, aterrorízame a soidade, sí, agora si.

miércoles, 20 de junio de 2012

lección a aprender


Cuando la vida te pone en situaciones difíciles, no se te ocurra decir “¿Porqué yo?”  En su lugar, dí “Ponme a prueba que puedo con todo.

que triste resulta concienciarse de que es verdad....



Qué triste es ver que no le importamos a quien nos importa,
que no nos quiere a quien queremos,
que no le dolemos a quien nos duele,
que no le preocupamos a quien nos preocupa,
que nos ignora quien nosotros no somos capaces de ignorar,
que no nos aprecia quien nosotros tanto apreciamos,
que no causamos lágrimas a quien nos las causa a nosotros,
que no sueña con nosotros quien vive permanentemente en nuestros más secretos sueños,
que nos evita ese por el cual movemos cielo y tierra,
que no nos defiende quien hemos defendido hasta el final,
que no nos valora quien nosotros tenemos en un pedestal,
que no nos necesita quien no sabemos vivir sin él,
que no lucha por estar a nuestro lado quien no nos imaginamos sin él en nuestras vidas,
que no somos nada para quien lo es todo para nosotros.



Pero es algo que hay que aceptar, mirar hacia delante y obviar a quien nos obvia a nosotros.





martes, 19 de junio de 2012

puede ser que sea una cobarde, pero hoy soy un poco más fuerte




Puede ser, puede ser que sea una cobarde por no querer mirar lo que pasa a mi alrededor, por no saber admitir la realidad de que en esta vida te llevas muchos palos, algunos merecidos pero otros sin merecer, de haber conocido a personas que parecía que iban a estar toda una vida a tu lado y desparecen cuando menos lo esperas y más los necesitas, de haber llorado por cabrones de turno y por esa típica amiga que te pega la patada cuando ya no le interesas. No quiero mirar alrededor, ya no quiero ver tanta falsedad. Lo que sí sé es todo lo que he aprendido, a valorar a quién realmente se lo merece, a buscar mi felicidad y a mirar por mí. Y ahora que lo pienso, soy una valiente, porque aunque no quiera mirar de frente a la vida y coger el toro por los cuernos, estoy aquí de pie, después de tantos palos, porque gracias a toda la gente que me ha hecho daño, hoy soy más fuerte.




miércoles, 13 de junio de 2012

loita por min, por favor, faino!


Un día despois vemos que a mente puido o corazón, a racionalidad ganoulle a batalla o sentimento, e eu deixeime levar por esa indignación que tanto me sacudía onte. Pero tampouco sei si os resultados son os esperados, porque parece ser que todo che resulta indiferente,xa que a pesar de todo o que che dixen nin tan siquera me contestaches co que fose. Ver que non che importa nada, que eu non che importo e eres capaz de deixar todo así prodúceme unha profunda decepción e tristura. Non me arrepinto do que dixen, aínda sabendo que puiden arruinalo todo, e que pode que fose dura ou que me pasara. Pero ver que nin tan siquera me dis unha soa palabra faime replantearme moitas cousas....¿realmente todo foi mentira? ¿realmente nunca existiu a persoa que me quixo? ¿realmente non che importo?
Non te entendo, eu diría o que fose, pero non deixaría escapar a esa persoa, non deixaría escapar a ese amigo que quero. Pero parece ser que non é o mesmo caso, igual o punto da cuestión é esa última palabra, que os dous entendémola de diferente maneira.
Non sei si isto é o final, si fose así doerame na alma, pero no fondo sigo crendo que algún día che tería que dicir o que che dixen, e por ese lado non me arrepinto. Non sei que farei si te perdo, si realmente saes da miña vida, quizáis me arrepinta moitas veces, pero tamén necesito saber o que significo para ti, e ver que non eres capaz de loitar por min está matando todo o que eu te quería.
Só che digo que si me queres, si significo algo para ti, loita por min, non deixes que me vaia da túa vida, non permitas q o noso orgullo nos separe definitivamente. Só necesito saber que son alguén importante para ti, tan só iso. E todo o demáis pode quedar atrás. Non te rindas por favor, non deixes que isto nos separe, non me perdas, non deixes que triunfe o meu orgullo, loita por min. Necesito saber que eres capaz de facelo, pero non fondo sei que non o farás, e iso e o que máis me doe.

martes, 12 de junio de 2012

dia de ideas contradictorias....


Hoxe teño o día repleto de sentimientos contradictorios. Por moitos lados se abren ante min dudas e esperanzas, pero tamén inseguridades e temor a arrepentirme de determinadas decisións. Encantaríame ter o valor e a seguridade para poder facer ou dicir o que pasa pola miña cabeza, pero tamén teño medo a precipitarme e que todo se volva na miña contra, básicamente porque aínda non teño a certeza de que o meu corazón o poida aceptar.  Así que sinxelamente vou deixar que o día de hoxe pase, que mañá será outro día, e intentar non pensar en todas estas ideas que se cruzan dentro da miña mente. Porque decidir en momentos de indignación e decepción, quizáis non sexa decidir obxectivamente.... Así que sigamos vendo quen ten maior poder...a mente ou o corazón!

miércoles, 6 de junio de 2012

un ano despois estou orgullosa da miña decisión



Hoxe fai un ano do comezo da miña nova vida, unha data que está grabada na alianza que vai conmigo día a día e que tantos cambios significou. Un ano desde aquel día que se abriron ante min as portas dunha cidade descoñecida, dun mundo descoñecido cheo de xente descoñecida. Pero aínda que foi difícil o comezo, moi difícil por esas despedidas e as persoas que quedaban atrás, síntome orgullosa desa decisión.
Foi un comezo duro, repleto de moitas bágoas que quedan perdidas naquel piso de Valencia, pero saín adiante. Medrei como persoa, madurei, afronteime a vida soa nunha cidade enorme pero que non conseguiu comerme. Coñecín persoas maravillosas, como a miña tutora Pilar en Primeira Instancia 14 da tan impoñente Cidade da Xustiza de Valencia, alguén a quen sempre levarei no meu corazón por facerme a integración tan fácil e axudarme tanto. E por suposto alí coñecín a miña alma xemelga, a esa gaditana a que adoro tanto, coa que tanto compartín: carreiras no clio sin destino, días de praia, moitas risas pero tamén moitas bágoas, mudanzas, as interminables búsquedas de pisos, días e días de tanto calor...pero sobre todo compartín o meu corazón.
Hoxe sei que deixei moitas cousas atrás, que pode que me equivocara noutras, pero sigo estando orgullosa da miña decisión, a pesar de saber que non puiden compartir con ela os seus últimos meses sendo consciente de que lle causei moitas bágoas, pero ainda así non me arrepinto. Aprendín a valorar as cousas que realmente merecen a pena, aprendín a tirar pa diante soa por moi difícil que sea o camiño, aprendín que hai moitas cousas que o destino ten reservadas para nós, aprendín a ser persoa con valores e ideas propios, aprendín o duro que é a palabra soidade, aprendín a convivir coas bágoas, aprendín a abrirme os demáis, aprendín a vivir. Por tanto estou orgullosa de min, de medrar como persoa e da decisión que tomei. E sei que ti, esteas donde esteas, tamén o estás de min.

dividida??


Hoxe síntome dividida...dividida entre dúas terras, entre dúas familias, entre dúas formas moi distintas de vida. Teño a opción de poder quedarme máis tempo aquí, pero tamén desexo irme. Encantaríame poder quedarme para tirar por esa persona, porque tamén sei que non está pasando a súa mellor época, pero eu xa non podo máis. Odio pasar o día na casa sen saber que facer, so lendo ou vendo a televisión, oíndo bronca tras bronca, vendo que todo o mundo ten a súa vida e eu estou soa. Cóstame cada día máis a convivencia, resúltame moi duro ver que non nos entendemos, que sigue faltando o pilar básico de esta casa. Realmente non me sinto agusto aquí, porque sinto que non é a miña casa xa, porque as persoas que quedan nela non me aportan nada. Sen ela aquí nada ten sentido, cada día asemella máis sombrío e non hai luz ó final do túnel.
Pola contra aló teño tempo e espacio para min, quizáis o que necesito agora, e teño a miña rutina, o meu traballo, a miña outra parte de min, coa que estou falando agora mesmiño, e a que boto tantísimo de menos!! E máis sabendo que só me quedan uns mesiños para disfrutalos con elas...
Pero tamén sei que me encantaría poder quedarme para saber que pasaría con esa personiña tan especial, pero aínda que ninguén me entenda eu necesito irme e recuperar a miña vida porque me pesa máis esa parte.
Sei que podo ser unha incomprendida, porque xa sei que son unha persona difícil de por si, pero non me importa, eu sei o que quero e necesito, aínda que xegue o momento en que bote todo isto de menos.
Quédanme tres semanas para disfrutar coa xente que quero aquí, tres semaniñas ó final das cales me espera un verán alicantino e do que teño moitísimas ganas!! E simplemente, si él me quere, esperarame...senón terei que seguir buscando.

jueves, 31 de mayo de 2012

seguiré aceptando la realidad



Qué triste me resulta ver que, a pesar de todo, nada ha cambiado. Tú sigues siendo la misma persona, la que me ha decepcionado una vez y vuelve a hacerlo. Te acercas, tienes lo que quieres y vuelves a desaparecer... Dime, ¿cuál es la razón? No hay razones aparentes, no das explicaciones congruentes, pero sí hay motivos ocultos, ¿o acaso me equivoco? En el fondo los dos sabemos que no.
Yo sigo cerrando los ojos, quizás porque no quiero ver lo que hay al abrirlos, quizás deseo quedarme con la parte buena y no pensar en tantas y tantas ideas que me atormentan y me hacen dudar tanto de ti. Quizás las dudas esconden la verdad, y yo sigo siendo una ingenua por no querer aceptarlo. Pero me resulta tan difícil aceptar que mis pensamientos se puedan convertir en en la realidad, que prefiero seguir en mi utopía.
Me has decepcionado, y sé que volverás a hacerlo, y aún así no soy capaz de alejarme de ti. ¡Qué extraña sensación! Te echo de menos a cada instante, en cada lugar, a cada minuto...eso no cambia ni con el paso del tiempo. Quieres seguir teniendo tú lugar, no quieres que nadie lo ocupe, vienes para luego volver a irte. Derrumbas el muro que llevo meses construyendo dentro de mí para nada, para volver a convertirte en el mismo personaje de antes. Soy consciente de lo que buscas en mí, de lo que soy para ti, y en el fondo tu ego es superior a ti. Es lo más decepcionante, que ni tan siquiera tú eres capaz de aceptarlo y te refugias en tristes excusas.
Algún día sé que saldrás de mi vida, que ya no significarás nada para mí. Mientras seguiré aceptando que soy como soy y que no soy de hielo, que todavía me importas.






lunes, 28 de mayo de 2012

seis largos meses sin ti



Ya han pasado seis meses, seis largos meses con sus 180 días sin ti, sin verte, sin olerte, sin sentirte cerca. Seis meses en los que no ha pasado un solo instante en el que no te eche de menos, en el que no piense en ti y en tu carita. Seis meses en los que esta casa está vacía y triste sin ti, y en los que yo me siento sola cada día, en los que no tengo a nadie con quien hablar cuando llego a casa. Seis meses en los que nadie ha podido superar tu ausencia, hasta Oliver sigue durmiendo en tu lado del sofá, donde lo hacía cuando tú estabas en él. Seis meses en los que no he tocado tu pasta de dientes que sigue en el mismo sitio, en los que no he vuelto a oler tu colonia, ni he vuelto a tocar tu ropa y aún lágrimas corren por mis mejillas al acordarme de ti. Seis largos meses en los que me acuerdo de tus ojos azules, de tu cara sonriendo, de tus manos acariciándome. Seis meses en los que todavía no he conseguido fuerzas para seguir afrontando mi vida sin ti. Seis meses sin ti y aún parece que te fuiste ayer....¿realmente el tiempo cura las heridas? No, porque mi herida jamás cicatrizará, porque no habrá día en que no te eche de menos, porque habrá muchas cosas que nunca podré compartir contigo, y sé que nunca nadie ocupará tu lugar en mí. Simplemente aspiro a que llegue el día en que no me duela recordarte, en que pueda enseñar tus fotos a mis hijos sin llorar, y les hablaré de la mejor persona que nunca pudieron conocer, porque la vida me la arrebató cuando yo aún la necesitaba más que a nadie. Siempre te echaré de menos, nunca dejaré de sentirme sola, nunca dejaré de recordarte, siempre te querré porque no hay ni habrá nunca nada igual a tu abrazo mamá.

jueves, 24 de mayo de 2012

el momento en que todo cambió



Un libro que te engancha, que te atrapa en la vida de dos personajes que dejaron ir al amor de su vida cegados por la traición, por traicionarse a sí mismos, por traicionar la confianza depositada en el otro. Él por no darle el margen razonable de la duda, ella por no confiar lo suficiente en él. El verdadero amor se perdió, y con ello sus vidas, porque nunca consiguieron rehacerlas. Años después, cuando ella ya ha fallecido, él recibe su diario y al leerlo comprueba que cometió el mayor error de su vida, el error que siempre repercutiría en su forma de enfrentarse a cada mañana que le quedaba por delante . La verdad es que a ella la utilizaron, la obligaron a traicionarse a sí misma, a convertirse en una persona sin escrúpulos, la chantajearon utilizando lo que ella más quería, a su hijo.
La traición, la mentira y la falta de confianza hicieron que se perdieran el uno al otro, y aunque los separaba un océano, jamás olvidaron lo vivido, pero tampoco volvieron a tener contacto.
Una lección sobre lo importante que es la verdad y la confianza en quien quieres, para no dejarnos llevar por el orgullo y llegar a  perder a la persona que forma tu mundo. Si realmente quieres a alguien, nunca te traiciones a ti mismo.



miércoles, 23 de mayo de 2012

tantos porqués...y siempre la misma respuesta....



¿Por qué siempre tropezamos en la misma piedra? ¿Por qué sigo siendo una ingenua? ¿Por qué no sé decir que no? ¿ Por qué sigo siendo tan buena cuando no lo mereces? ¿Por qué lo sigo dejando todo por ti? ¿Por qué sigo creyendo en ti? ¿Por qué sigo soñando con recuperar algo de aquellos días que quedan tan atrás? ¿Por qué sigo confiando en que volverás? ¿Por qué me empeño en no hacer caso a la gente que me rodea? ¿Por qué me sigo dejando llevar por tus palabras? ¿Por qué no soy capaz de decir basta? ¿Por qué no puedo alejarme de ti a pesar de todo? ¿Por qué no pesa más mi racionalidad? ¿Por qué sigues doblegando mi voluntad? ¿Por qué derrumbas con dos palabras el muro que llevo meses construyendo? ¿Por qué sigues siendo mi debilidad? ¿Por qué no puedo evitarte?
Supongo que sé la respuesta, pero no quiero ni pronunciar esas dos palabras....ya no....porque queman en mis labios.

lunes, 21 de mayo de 2012

el mejor regalo eres tú


¿Sabes cuáles han sido los mejores regalos que he tenido?
Tu voz susurrando en mi oído, tu sonrisa cuando más la necesitaba, cuando tu mirada se encuentra con la mía, cuando apoyo mi cabeza en tu pecho y siento tu respiración, el que me digas te quiero sin venir a cuento, poder abrazarte cuando todo va mal, un mensaje que saca mi mejor sonrisa, sentir esa sensación que me sube por el cuerpo cuando te veo, me abrazas y deseo que por nada del mundo termine ese momento, porque simplemente me hace sentir importante y especial. Una caricia que me hace sonreír, unos ojos que me miran con la mayor dulzura intentando sacarme una sonrisa. Tantos momentos vividos y compartidos, tantas confidencias de madrugada de regreso a casa, esa comprensión que leo en tus ojos y nunca escuchar ningún reproche de tu boca, el saber que siempre estás ahí pase lo que pase, sentirte cerca aunque nos separen cientos de quilómetros, sentirme protegida y sentirme querida cuando estoy contigo.
Sí, esa persona eres tú, la que siempre está a mi lado,, a cada momento y a cada instante, para compartir lágrimas y risas. La persona que sé que siempre formará parte de mi vida, porque no la imagino sin ti.

Pensar que han pasado seis años, seis años con muchos cambios, con personas diferentes en nuestras vidas, seis años en los que hemos crecido, hemos madurado, hemos reído, hemos llorado, hemos visto amaneceres de vuelta a casa hablando de las vueltas q da la vida, de la gente que hay en nuestras vidas, tantas y tantas anécdotas que quedan en nuestros recuerdos....Y te tendría tanto que agradecer, sobre todo en estos últimos meses, (lo sabes tan bien como yo) que no soy capaz de expresarlo con palabras.  Pero lo más importante es que seis años después sigues estando ahí, siendo una de las personas más importantes de mi vida...

 .y sé que dentro de muchos años más ahí seguirás estando, simplemente porque te necesito, eres parte de mí y no me imagino sin ti.

Gracias por quererme, por protegerme, por cuidarme, por escucharme, por dejarme ser parte de ti.

martes, 15 de mayo de 2012

letra de canción de Pimpinela...




Lucía....
te tocó vivir temprano
tantos sueños y alegrias
tantas cosas que a otros
no les llegan en la vida

de la noche a la mañana
se te hicieron realidades
lo que eran fantasias

y ahora que ya tienes
lo que tanto tu querias

Lucia...
a pesar de todo eso
yo te juro que te entiendo
cuando lloras a escondidas

porque ves pasar los años
porque nada es suficiente
si el amor no se te arrima

se muy bien lo que te pasa
aprendí a leerte el alma
Lucía....

Lucía....
si supiera yo el secreto
si encontrara la palabra
que devuelva tu alegria

pero no puedo ayudarte
no te sirve mi experiencia
es tu vida...y no la mia

solo quiero que tu sepas
que estaré ,si me precisas
Lucía...

debes darle tiempo al tiempo
y vivir este momento ..con más fuerza cada día
porque tu mejor que nadie
sabes que lo que deseaste
siempre llega algun día

y el amor que estás buscando
a la vuelta está esperando
Lucìa...

es muy largo aún el camino
se muy bien lo que te digo
como hermano,como amigo
Lucía....
                            

teño tantas ganñas de vervos!!!!



Desexando volver a miña outra vida...a vida xunto a vós!! A miña outra familia, a que tanto añoro e quero!!! pronto estarei ahí con vós...quérovos tanto!!!!!!

                                         a miña nena
                                         a miña irmá maior
                                         a miña mami andaluza

                                       

indignada conmigo misma



Me odio a mí misma por no poder odiarte a ti, por no conseguir q formes parte del pasado, por permitir que sigas siendo mi debilidad, por sentirme como un títere en tus manos, por sentirme idiota cada vez que me llamas, por no ser capaz de ignorarte. Tú decidiste por los dos, te alejaste de mí cuando yo más te necesitaba, me sentí traicionada, sola, engañada, vacía....Después de todo lo que aposté por ti, después de todas las críticas que escuché, después de tantas lágrimas derramadas, después de sentirme culpable durante meses por pensar que te había echo daño y por verte llorar....después de todo no supiste estar a la altura. Me prometiste que nunca me ibas a dejar sola, q siempre ibas a estar ahí a mi lado...¿pero dónde estuviste estos meses? Imagino que viviendo tu vida, al fin y al cabo es lo único que importa supongo.
Ni siquiera quiero volver la vista atrás y recordar todo lo que vivimos: risas, lágrimas, dudas, incertidumbre, tanta complicidad.... Estaba dispuesta a dejarlo todo por ti y lo sabes, pero ahora simplemente veo a un desconocido al mirarte. No eres esa persona, esa persona nunca me abandonaría, y hoy ya poco me queda de aquella persona, solo recuerdos.
Me duele en el alma, pero más me duele ver q cuando quieres aparecer yo sigo estando ahí, y cuando no, desapareces de nuevo sin explicaciones, sin palabras, sin nada. Una vez más quedo en mi soledad sin ti. Pero cuando ya lo acepté y sigo adelante sin ti, vuelves como si nada, intentando ser lo que eras para mí y sin darte cuenta que ya nada es lo mismo. Y yo sigo ahí, no siendo capaz de que formes parte de mi pasado.

http://www.youtube.com/watch?v=RgYo1BZnIEY

no quiero olvidar



Hay algunas cosas que a pesar de hacernos daño, o de doler, que a veces es lo mismo y a veces no, no queremos olvidar. Otras querríamos olvidarlas y están grabadas en la memoria, tatuadas con lágrimas en las mejillas, esculpidas en las arrugas de la frente. Yo no quiero olvidar que hay mañanas que amanecen mejor, ni quiero olvidar por qué. No quiero olvidar que hay ojos que no necesitan mirar para contar porque se adivinan en la distancia. No quiero olvidar que hay amores que matan y puños que atan. No quiero olvidar que el mundo lo construyo yo cada minuto, y si pierdo un minuto pierdo mi mundo. No quiero olvidar que la risa no siempre es más fácil que el llanto, pero tampoco siempre es más divertida. No quiero olvidar que estoy viva ni que mañana puedo no estarlo. No quiero olvidar que el amor existe, quequiero y que me quieren, y que a veces el amor duele tanto como el desamor, o incluso más. No quiero olvidar algunos besos, algunos lugares, algunos amaneceres, algunas personas. No quiero olvidar el primer beso, ni las primeras lágrimas, ni el primer adiós. No quiero olvidar. No quiero perder cosas. No quiero que con el paso de los años olvide como me sentía al soplar las velas de mi tarta de cumpleaños cuando era niña. O la primera vez que ví el mar. O aquellos veranos con mi familia. Aquellas tardes jugando en casa. Aquellos momentos, Aquellos años. Aquellos días. Aquella vida con la gente que ya no tengo

carta a un amigo especial :-)



Quizás nunca sabrás ni serás consciente de lo importante que has sido para mí en estos últimos y difíciles meses, pero eso es lo que me anima a dejar constancia por escrito, aunque sea aquí, para que algún día por un casual y cuando menos lo espere, puedas leerlo.
No eras mi amigo, apenas nos conocíamos, pero si supiste sacarme una sonrisa cuando nadie más era capaz de hacerlo...y sólo por eso te has convertido en una persona muy especial para mí. Un simple abrazo, o la más dulce de las miradas me hacía sonreír, tú me hacías sonreír. Tú me dabas las buenas noches, era contigo con quien hablaba antes de acostarme, de lo que habíamos hecho durante el día, de tu trabajo, de mi vida, de mi gente, de tantas y tantas cosas....que poco a poco me hicieron ir conociéndote, y cada día me gustaba más lo que estaba viendo. Fuimos a cenar y al cine, el momento en el que por primera vez estábamos los dos solos, pero fue lo más normal del mundo, me sentí cómoda contigo comiendo un kebap lleno de salsa!!! Y una noche tan normal, ver que alguien que apenas me conocía se acercaba a mí de una forma tan natural y simplemente sin intentar nada más, me hizo apreciarte mucho más. Entiéndeme, no estoy acostumbrada a eso, mis amigos son los que son y el resto de chicos sé lo que buscan cuando se acercan. Pero tú no eras así, eras tan diferente a los demás....Y los meses pasaron, pero contigo a mi lado. Nos reímos mucho más, compartimos anécdotas, fotos, momentos, abrazos, caricias....
Y llegamos a hoy....hoy eres una parte de mí, una parte más importante de lo que me hubiese gustado quizás, pero contra eso no puedo luchar. Me encantaría poder quedarme, que esa maldita distancia no nos separara ahora, pero una vez más, forma parte de mi vida alejarme de la gente que quiero. Ambos sabemos que no podemos luchar contra el destino, y de momento nuestro destino es el que es. Me encantaría poder quedarme a averiguar que pasaría entre nosotros, porque créeme que si no tuviera que irme, tendría muy claro lo que intentaría. Sí, yo, la chica que nunca se enamora, la chica fría y dura, la chica de mil chicos, la chica cuya apariencia muchos conocen pero en cuyo interior pocos pueden leer, apostaría por ti, apostaría por una vida junto a ti. Pero de nada sirve imaginarse un futuro cuando el presente es tanta distancia. Una vez me dijiste que estaría de nuevo aquí antes de lo que imaginaba, y yo te pregunté que dónde estarías tú ¿recuerdas? Pues bien, algún día tendremos la respuesta a esa pregunta, pero de momento hay que dejar pasar el tiempo....
No sé que nos deparará el futuro, no sé quién llegarás a ser para mí ni yo para ti, pero si sé que formas ya parte de mi vida, que te has ganado a pulso ese lugar y que pase lo que pase, ese siempre será tu sitio. Y si algún día la vida nos da una oportunidad, sé que la sabré aprovechar, pero mientras me conformo con que seas parte de mi vida y yo de la tuya. Gracias por haber estado a mi lado y haberme echo recuperar la ilusión...te debo mucho más de lo que nadie sabe...solo yo soy consciente de lo que me has ayudado todos estos meses.... siempre estaré en deuda contigo.


o meu poema preferido :-)




Hay besos que pronuncian por sí solos 
la sentencia de amor condenatoria,
hay besos que se dan con la mirada
hay besos que se dan con la memoria. 

Hay besos silenciosos, besos nobles 
hay besos enigmáticos, sinceros 
hay besos que se dan sólo las almas 
hay besos por prohibidos, verdaderos. 

Hay besos que calcinan y que hieren, 
hay besos que arrebatan los sentidos,
hay besos misteriosos que han dejado 
mil sueños errantes y perdidos. 

Hay besos problemáticos que encierran
 una clave que nadie ha descifrado,
hay besos que engendran la tragedia
cuantas rosas en broche han deshojado. 

Hay besos perfumados,
besos tibios que palpitan en íntimos anhelos,
hay besos que en los labios dejan huellas
como un campo de sol entre dos hielos. 

Hay besos que parecen azucenas
por sublimes, ingenuos y por puros,
hay besos traicioneros y cobardes,
hay besos maldecidos y perjuros. 

Judas besa a Jesús y deja impresa
en su rostro de Dios, la felonía,
mientras la Magdalena con sus besos 
fortifica piadosa su agonía. 

Desde entonces en los besos palpita
el amor, la traición y los dolores,
en las bodas humanas se parecen
a la brisa que juega con las flores. 

Hay besos que producen desvaríos
de amorosa pasión ardiente y loca,
tú los conoces bien son besos míos
inventados por mí, para tu boca. 

Besos de llama que en rastro impreso
llevan los surcos de un amor vedado,
besos de tempestad, salvajes besos
que solo nuestros labios han probado. 

¿Te acuerdas del primero...?Indefinible;
cubrió tu faz de cárdenos sonrojos
y en los espasmos de emoción terrible,
llenaron sé de lágrimas tus ojos. 

¿Te acuerdas que una tarde en loco exceso
te vi celoso imaginando agravios,
te suspendí en mis brazos... vibró un beso,
y qué viste después...? Sangre en mis labios. 

Yo te enseñe a besar: los besos fríos
son de impasible corazón de roca,
yo te enseñé a besar con besos míos
inventados por mí, para tu boca.

                                                                                                    Gabriela Mistral