martes, 26 de junio de 2012

medo a soidade


Xa chegou o momento, xa estou de novo aquí, sentada no sofá vermello, co eco da televisión de fondo, a mil quilómetros da xente que quero. Antes esto era o meu refuxio, a miña outra vida, donde so importaba eu, pero agora semella ser o meu pesadelo. Téñolle pánico a soidade, dame medo pasar unha simple tarde aquí soa, sin nada que facer, tan so pensar. Odio pensar, intento ocupar a miña mente co que sexa, o meu refuxio semella ser o traballo, nel pasarei horas e horas, para intentar que todo sexa máis levadeiro.
Estou contenta por estar con ela, con esa muller tan especial e a que tanto quero, a que foi o meu pilar aquí, esa outra familia da que me sinto parte.
Pero as cousas non son como antes, como fai meses, boto tantísimo de menos esas chamadas de mamá, donde lle contaba o meu día, donde lle contaba anécdotas do traballo, o que me fixera de comer María, o que xoguei coa nena.... ¿A quen lle conto agora todo?
Aínda que nunca pensei que o diría, aterrorízame a soidade, sí, agora si.

miércoles, 20 de junio de 2012

lección a aprender


Cuando la vida te pone en situaciones difíciles, no se te ocurra decir “¿Porqué yo?”  En su lugar, dí “Ponme a prueba que puedo con todo.

que triste resulta concienciarse de que es verdad....



Qué triste es ver que no le importamos a quien nos importa,
que no nos quiere a quien queremos,
que no le dolemos a quien nos duele,
que no le preocupamos a quien nos preocupa,
que nos ignora quien nosotros no somos capaces de ignorar,
que no nos aprecia quien nosotros tanto apreciamos,
que no causamos lágrimas a quien nos las causa a nosotros,
que no sueña con nosotros quien vive permanentemente en nuestros más secretos sueños,
que nos evita ese por el cual movemos cielo y tierra,
que no nos defiende quien hemos defendido hasta el final,
que no nos valora quien nosotros tenemos en un pedestal,
que no nos necesita quien no sabemos vivir sin él,
que no lucha por estar a nuestro lado quien no nos imaginamos sin él en nuestras vidas,
que no somos nada para quien lo es todo para nosotros.



Pero es algo que hay que aceptar, mirar hacia delante y obviar a quien nos obvia a nosotros.





martes, 19 de junio de 2012

puede ser que sea una cobarde, pero hoy soy un poco más fuerte




Puede ser, puede ser que sea una cobarde por no querer mirar lo que pasa a mi alrededor, por no saber admitir la realidad de que en esta vida te llevas muchos palos, algunos merecidos pero otros sin merecer, de haber conocido a personas que parecía que iban a estar toda una vida a tu lado y desparecen cuando menos lo esperas y más los necesitas, de haber llorado por cabrones de turno y por esa típica amiga que te pega la patada cuando ya no le interesas. No quiero mirar alrededor, ya no quiero ver tanta falsedad. Lo que sí sé es todo lo que he aprendido, a valorar a quién realmente se lo merece, a buscar mi felicidad y a mirar por mí. Y ahora que lo pienso, soy una valiente, porque aunque no quiera mirar de frente a la vida y coger el toro por los cuernos, estoy aquí de pie, después de tantos palos, porque gracias a toda la gente que me ha hecho daño, hoy soy más fuerte.




miércoles, 13 de junio de 2012

loita por min, por favor, faino!


Un día despois vemos que a mente puido o corazón, a racionalidad ganoulle a batalla o sentimento, e eu deixeime levar por esa indignación que tanto me sacudía onte. Pero tampouco sei si os resultados son os esperados, porque parece ser que todo che resulta indiferente,xa que a pesar de todo o que che dixen nin tan siquera me contestaches co que fose. Ver que non che importa nada, que eu non che importo e eres capaz de deixar todo así prodúceme unha profunda decepción e tristura. Non me arrepinto do que dixen, aínda sabendo que puiden arruinalo todo, e que pode que fose dura ou que me pasara. Pero ver que nin tan siquera me dis unha soa palabra faime replantearme moitas cousas....¿realmente todo foi mentira? ¿realmente nunca existiu a persoa que me quixo? ¿realmente non che importo?
Non te entendo, eu diría o que fose, pero non deixaría escapar a esa persoa, non deixaría escapar a ese amigo que quero. Pero parece ser que non é o mesmo caso, igual o punto da cuestión é esa última palabra, que os dous entendémola de diferente maneira.
Non sei si isto é o final, si fose así doerame na alma, pero no fondo sigo crendo que algún día che tería que dicir o que che dixen, e por ese lado non me arrepinto. Non sei que farei si te perdo, si realmente saes da miña vida, quizáis me arrepinta moitas veces, pero tamén necesito saber o que significo para ti, e ver que non eres capaz de loitar por min está matando todo o que eu te quería.
Só che digo que si me queres, si significo algo para ti, loita por min, non deixes que me vaia da túa vida, non permitas q o noso orgullo nos separe definitivamente. Só necesito saber que son alguén importante para ti, tan só iso. E todo o demáis pode quedar atrás. Non te rindas por favor, non deixes que isto nos separe, non me perdas, non deixes que triunfe o meu orgullo, loita por min. Necesito saber que eres capaz de facelo, pero non fondo sei que non o farás, e iso e o que máis me doe.

martes, 12 de junio de 2012

dia de ideas contradictorias....


Hoxe teño o día repleto de sentimientos contradictorios. Por moitos lados se abren ante min dudas e esperanzas, pero tamén inseguridades e temor a arrepentirme de determinadas decisións. Encantaríame ter o valor e a seguridade para poder facer ou dicir o que pasa pola miña cabeza, pero tamén teño medo a precipitarme e que todo se volva na miña contra, básicamente porque aínda non teño a certeza de que o meu corazón o poida aceptar.  Así que sinxelamente vou deixar que o día de hoxe pase, que mañá será outro día, e intentar non pensar en todas estas ideas que se cruzan dentro da miña mente. Porque decidir en momentos de indignación e decepción, quizáis non sexa decidir obxectivamente.... Así que sigamos vendo quen ten maior poder...a mente ou o corazón!

miércoles, 6 de junio de 2012

un ano despois estou orgullosa da miña decisión



Hoxe fai un ano do comezo da miña nova vida, unha data que está grabada na alianza que vai conmigo día a día e que tantos cambios significou. Un ano desde aquel día que se abriron ante min as portas dunha cidade descoñecida, dun mundo descoñecido cheo de xente descoñecida. Pero aínda que foi difícil o comezo, moi difícil por esas despedidas e as persoas que quedaban atrás, síntome orgullosa desa decisión.
Foi un comezo duro, repleto de moitas bágoas que quedan perdidas naquel piso de Valencia, pero saín adiante. Medrei como persoa, madurei, afronteime a vida soa nunha cidade enorme pero que non conseguiu comerme. Coñecín persoas maravillosas, como a miña tutora Pilar en Primeira Instancia 14 da tan impoñente Cidade da Xustiza de Valencia, alguén a quen sempre levarei no meu corazón por facerme a integración tan fácil e axudarme tanto. E por suposto alí coñecín a miña alma xemelga, a esa gaditana a que adoro tanto, coa que tanto compartín: carreiras no clio sin destino, días de praia, moitas risas pero tamén moitas bágoas, mudanzas, as interminables búsquedas de pisos, días e días de tanto calor...pero sobre todo compartín o meu corazón.
Hoxe sei que deixei moitas cousas atrás, que pode que me equivocara noutras, pero sigo estando orgullosa da miña decisión, a pesar de saber que non puiden compartir con ela os seus últimos meses sendo consciente de que lle causei moitas bágoas, pero ainda así non me arrepinto. Aprendín a valorar as cousas que realmente merecen a pena, aprendín a tirar pa diante soa por moi difícil que sea o camiño, aprendín que hai moitas cousas que o destino ten reservadas para nós, aprendín a ser persoa con valores e ideas propios, aprendín o duro que é a palabra soidade, aprendín a convivir coas bágoas, aprendín a abrirme os demáis, aprendín a vivir. Por tanto estou orgullosa de min, de medrar como persoa e da decisión que tomei. E sei que ti, esteas donde esteas, tamén o estás de min.

dividida??


Hoxe síntome dividida...dividida entre dúas terras, entre dúas familias, entre dúas formas moi distintas de vida. Teño a opción de poder quedarme máis tempo aquí, pero tamén desexo irme. Encantaríame poder quedarme para tirar por esa persona, porque tamén sei que non está pasando a súa mellor época, pero eu xa non podo máis. Odio pasar o día na casa sen saber que facer, so lendo ou vendo a televisión, oíndo bronca tras bronca, vendo que todo o mundo ten a súa vida e eu estou soa. Cóstame cada día máis a convivencia, resúltame moi duro ver que non nos entendemos, que sigue faltando o pilar básico de esta casa. Realmente non me sinto agusto aquí, porque sinto que non é a miña casa xa, porque as persoas que quedan nela non me aportan nada. Sen ela aquí nada ten sentido, cada día asemella máis sombrío e non hai luz ó final do túnel.
Pola contra aló teño tempo e espacio para min, quizáis o que necesito agora, e teño a miña rutina, o meu traballo, a miña outra parte de min, coa que estou falando agora mesmiño, e a que boto tantísimo de menos!! E máis sabendo que só me quedan uns mesiños para disfrutalos con elas...
Pero tamén sei que me encantaría poder quedarme para saber que pasaría con esa personiña tan especial, pero aínda que ninguén me entenda eu necesito irme e recuperar a miña vida porque me pesa máis esa parte.
Sei que podo ser unha incomprendida, porque xa sei que son unha persona difícil de por si, pero non me importa, eu sei o que quero e necesito, aínda que xegue o momento en que bote todo isto de menos.
Quédanme tres semanas para disfrutar coa xente que quero aquí, tres semaniñas ó final das cales me espera un verán alicantino e do que teño moitísimas ganas!! E simplemente, si él me quere, esperarame...senón terei que seguir buscando.