outra vez nadal...

Xa pasaron os quince días, e mañá toca volver coller de novo un avión, pero desta vez levarame a miña casa, que sendo as datas que son semellará unha casa totalmente vacía....e non teño ganas, non me apetece irme, quero ter claro que quero quedarme alí pero cada día dubídoo máis...
E o Nadal chega unha vez máis, unhas datas que cada vez significan menos e odio máis, veñen cheas de recordos e tristura, melancolía e dor, e ausencias vacías. Sen ela nada ten sentido, non significa nada. Odio o Nadal, e odio o destino por non deixarme podelo compartir con ela. Odio finxir un paripé dunha familia que non existe, que todo o mundo che desexe bo nadal cando sabes que te seguirás durmindo con bágoas nos ollos, odio os vilancicos, odio a compra compulsiva, odio todo o que simbolizan estas datas.
So quero que pasen pronto, e que neste ano que comezará encontré unha razón para seguir loitando cada día e non rendirme, porque cada vez estou máis faltas de forzas e ilusión. Xa non lembro que e rirse de alegría, so sei chorar de melancolía.
Odio o nadal, odio estas datas, quero que desaparezan do calendario, que xa non signifiquen nada. Pero sobre todo, que pasen fugazmente.

te adoro...

Y me muero por tenerte junto a mí,

cerca muy cerca de mí.

No separarme de ti

y es que eres mi existencia,

mi sentir, eres mi luna, mi sol

Eres mi noche de amor.

para recordar....

La vida es difícil. Algunas personas entran en la vida de otras dejando una gran huella en su corazón y consiguen que nunca vuelvan a ser las mismas.Algunas veces esas heridas nunca cicatrizan del todo.

 Ahora bien, no ser la misma puede ser mejor.

Hoxe non quero irme!

Hoxe espertei coa idea de que non, non quero irme de aquí, non quero deixar atrás esta vida alicantina, non quero voltar ós problemas, as tardes interminables de aburrimento, as bágoas nocturnas de nostalxia, a unha vida apagada. Non sabía case o que era deitarme as 5 da mañá habendo disfrutado como unha enana, bailando, rindo, innovando, perdendo a timidez, deixándome levar, intentando apartar a coraza que sei que poño....Apenas conseguín durmir, pero creo q de alegría por haber disfrutado tanto unha noite. Nese grupo mesturado hai xente que merece a pena, xente que se porta xenial conmigo, xente ca que non quero deixar de ter contacto, xente ca que quero seguir saíndo e pasando momentos como os de onte.
Pero as cousas non sempre son así, fai 6 meses daría o que fose porque houbera xegado decembro e nadal, e agora que chegou daría o que fose para que volvese a ser setembro e non ter que tomar esta decisión.
Sei que teño que irme, que me necesitan na casa e que debo facer todo o posible por voltar, pero creo que as ganas as deixei polo camiño. Sí, boto de menos á miña xente, ós meus amigos, pero eles tamén teñen a súa vida....e no fondo eu sigo sendo eu, non cambiará.
E atérranme tantas cousas de volver...non estou preparada para ter que voltar a velo a miúdo, prefiro seguir téndoo lexos e non saber nada sobre a súa vida, porque me sigue doendo, porque non están cicatrizadas as feridas, e, a pesar de que o intentarei evitar todo o posible, sei que me inevitablemente non podo evitalo sempre. E non quero, non quero que volva a mña vida, quero poder cerrar esta etapa e deixala atrás, pero todo iso resulta moi difícil cando hai que finxir diante de todos que hai unha normalidade que non existe. Non sei porque me empeño niso, porque non quero perxudicalo, pero cada vez tamén me agota máis emocionalmente ter que poñer esa coraza para protexerme.
E por outro lado sí, tampouco quero volver e pegarme a ti, non quero necesitarte, quero seguir tendo esta distancia, non quero ter que depender de ti para sorrir, para levantarme cada día e que terte cerca sexa o motivo para facelo. Non, non quero volver a baixar a garda e volver a sufrir, non estou preparada, non teño forzas. E sei que non pode saír ben así que tampouco sirve de nada soñar.
Quero seguir aqui, protexida do que pode danarme, pero sei que teño que volver, aínda que bote isto moito de menos. E aínda que sei que tras un mes na miña terra signifique que despois non vou querer irme de novo, pero adaptarme outra vez a esa situación vai ser moi difícil e duro. Non sei como tirarei, cada vez sei que teño menos ganas e forzas. Pero só queda resignarse e aceptalo.

só ti o podes facer.....

Enséñame a querer....

 "Cuando parecía apagarse el sol

en una mano me diste libertad, 

cómo no te voy a amar,

y voy a amarte.

Entonces te agradezco de corazón

el poco de paz que me da calor en el cielo frío."

Enseñáme a querer....

Porque só ti podes facelo, esa man que me deu aire cando estaba a piques de afogar, e pouco a pouco fun coñecendo a persoa tan especial que eres, pola que que quero loitar.

                                Loitarei pola vida que hai en ti, é o momento de soñar.

a mí también se me apagó la luz...

Se le apagó la luz

Unha das cancións máis tristes que escoitei...non podo escoitala sen que as bágoas resbalen soas por as miñas meixelas.

" Y la luz se le apagó,

y su voz se le apagó, 

la luz tembló

y le cerraron las cortinas,

y escucho pasar la vida

y el suave latido en su corazón.

La indirecta comprendida,

una torpe despedida de...

la mujer de mi vida."

Paulo Coelho

La pasión hace que uno deje de comer, de dormir, de trabajar, de estar en paz. Mucha gente se asusta porque, cuando aparece, derrumba todas las cosas viejas que encuentra. Nadie quiere desorganizar su mundo, por eso, mucha gente consigue controlar esa amenaza, y es capaz de mantener en pie una casa o una estructura que ya está podrida. Son los ingenieros de las cosas superadas. 

Otra gente piensa exactamente lo contrario: se entrega sin pensar, esperando encontrar en la pasión las soluciones a todos sus problemas. Descarga sobre la otra persona toda la responsabilidad por su felicidad, y toda la culpa por su posible infelicidad. Está siempre eufórica porque algo maravilloso sucedió, o deprimida porque algo inesperado acabó destruyéndolo todo.

Apartarse de la pasión o entregarse ciegamente a ella, ¿cuál de las dos actitudes es la menos destructiva?

unha nova volta....

Xa tocou volver....unha vez máis estou no meu sofá vermello, despois desa viaxe en avión que me volve a separar da miña terra e a miña xente. Despois dunha longa semana aqui volvo estar intentando ocupar as horas mortas. Cada vez cóstame marchar, pero tamén me costa volver. É un cruce de sensacións moi peculiar q nin sequera eu mesma entendo....
Desta semana pouco que destacar...foron días duros, cheos de recordos nada agradables, volver a ter que vivir todo foi horroroso. Ver a mala educación da xente, a falta de respeto, a frialdade ante eses momentos fíxome darme conta do triste que podemos chegar a ser algunhas veces as persoas. Nin tan sequera quero recordar, nin falar...pero verme ali soa, afrontanto o día que era, sen ela, sen papá....foi horrible. Eu non estou preparada para iso, non podo ser a cabeza de familia á que todo o mundo lle da as súas condolencias e miran con compaixón, non podo ser esa rapaza que non podía falar porque as palabras afogábanlle nas bágoas que ela intentaba tragar, non podo selo porque non teño forzas. Ese día agotoume emocionalmente, agotoume intentar ser forte cando estaba rota por dentro, agotoume aguantar estoicamente os bicos e abrazos finxidos, agotoume recordar que nese lugar foi donde a enterrei definitivamente, agotoume ver que todo me recordaba a ela.
A volta á casa tamén foi difícil, foi a vez que fun cas pilas máis descargadas, e ter que estar alí tirando por todos era duro sobre todo cando nin sabía como poder tirar por min  Ver a papá destrozado, para min que sin ganas de vivir, perdido completamente despois de un ano sin ela, e verme incapaz de axudalo porque non sei nin cómo facelo, rompeume aínda algo máis por dentro. Sei que teño que volver, que teño que volver por él, porque non pode tirar con todo, pero nin tan sequera sei por onde comezar a axudalo...
E agora aquí volvo a estar resignada ós quilómetros, a distancia, a soidade....pero tamén a outra vida na que apenas hai problemas, na que só hai rutina, na que so teño quq tirar por min. Pero boto de menos a miña casa, a miña xente, os meus amigos, quenes me cuidan e se preocupan por min, quenes me fan rir, e fan o día a dia algo máis agradable. E sí, tamén o boto de menos a él, a él que ocupa a miña cabeza e que me fai sorrir, él que me atrae e me fai olvidarme do mundo, simplemente él.
E agora só penso que xa non queda nada para volver, só quince días, e desta vez non será como esta semana horrible, será volver a estar con vós. Quince días que pasarán voando.