os echo de menos!!!!

Una de las mejores sensaciones de la vida es abrazar a una persona después de haberla extrañado tanto....

 

xa tocou volta a rutina....

Xa pasaron eses dezasete días na miña terra, acabáronse as vacacións e toca voltar á rutina....pero aquí volvo estar con un nó no estómago, coa sensibilidade a flor de pel, intentando non pensar en nada porque só caen bágoas por as miñas meixelas, cunha sensación de tristura que me supera...e o peor é que non sei cales son os motivos....sinto como unha parte de min está vacía, porque me doe deixar a miña xente a que cada día necesito máis, porque cada vez cóstanme máis as despedidas, poñer boa cara e finxir un sorriso, cando me está partindo a alma cada unha.

Iba aterrada, con moito medo a como sería a situación en varios aspectos...e a verdade é que o balance foi moi positivo, moito mellor do que podería esperar! Volver ter os seus mimos, os seus abrazos, ver que estaba todo como sempre ou incluso mellor...deume a vida e fixo tan difícil a volta ...creo que xa o necesito máis do que me gustaría, así que toca volver a poñer a coraza antes de que sexa tarde!

E como non, sempre hai unha parte negativa, esa persoa que unha vez máis me volveu decepcionar, o que nunca ten tempo para min, e o día que pasa conmigo e como si fósemos dous descoñecidos, con unha frialdad que nunca lle vin. Sentíame descolocada, por riba tiña que finxir que non pasaba nada e todo estaba ben para que os demáis non me machacaran, e non sabía nin a quen tiña enfrente. Despediuse de min coma dun coñecido, como alguén totalmente axeno a miña vida, asi que iso vou intentar que sea a partir de agora...Non sei aínda como o farei, pero xa me cansei, isto ten que ter un punto e final, aínda que coste e doa, non podo seguir así.

Encantáronme tantas tardes de risas cos meus amigos, con esas partes tan fundamentais da miña vida, o día na praia, os cafés analizando a vida...todo iso que boto tantísimo de menos!!! Hoxe por hoxe creo que son o máis importante que teño, e dóeme telos tan lonxe de min... Oxalá non separaran tantos quilómetros as miñas dúas vidas, oxalá as puidera compaxinar mellor....
Pero non se pode....agora toca voltar a sacar toda a fortaleza do mundo para que estas semanas que quedan por diante sexan o máis levadeiras posibles aínda que vos bote de menos a cada instante...

volver á casa....

Xa pasou o tempo, xa pasaron esas 6 semanas e chegou a hora de voltar á casa. E algo falla dentro de min....estou asustada, non teño as ganas que debería ter, aínda que finxo que sí a cada instante non me acabo nin de convencer a min mesma. Realmenten non sei que me asusta. Sei que voltar á casa e que ela non esté vai ser difícil porque aínda non acabo de acostumarme, volver a ese panorama caótico, unha casa que xa non significa nada, volver a ter que afrontar todos os problemas dos que se queixan, volver a ter que tirar con todo e por riba de todo eu soa, oíndo só queixas hora tras hora...pois non é o mellor plan de vacacións. Será voltar a unha casa que xa non é a dos meus recordos, e áinda que pasaron moitos meses aínda sigo imaxinando que é todo un pesadelo e mañá todo voltará a normalidade, pero non o é, e hai que seguir afrontando a dura realidade, unha realidade que sigue asustando día tras día.
E tamén me asusta saber como pode estar todo, realmente neste pouco tempo houbo cousas que cambiaron, cousas que quizáis me poidan doer, persoas que me decepcionaron e as que non vexo cos mesmos ollos, e pode que todo iso pase factura tamén. Asústame chegar e ver que non é a mesma situación que cando marchei, asústame ver que podo ver a descoñecidos en persoas que significaban moito para min...
Sí é verdade que teño ganas de ver a miña xente, pero sobre todo a alguén moi especial. Necesito un dos seus abrazos, das súas miradas, sentilo cerca, sentir que anima tan só con facerme sorrir. Porque estas semanas fixéronseme interminables téndoo tan lonxe. Por iso necesito tempo con él, porque o boto moito de menos, porque cada día costa sen él axudándome. Sí, é o meu morenazo, é  él, só él. ¡E teño moitísimas ganas de velo e abrazalo!
Polo demáis....non sei....serán 17 días, que poden ser marabillosos ou horrorosos...pode que cando pasen desexe quedarme ou desexe virme...pero polo menos estarei na miña casa rodeada da miña xente....¡oxalá me sinta agusto!

te añoro...

Si hablar contigo me hace sonreír y me alegra el día, ¡imagínate verte!

Echo de menos tus abrazos, tus caricias, tus mimos, que me hagas sonreír tan solo con un gesto, que leas en mis ojos sin necesidad de palabras, el sonido de tu voz, tu risa....¡te echo de menos a ti cada día a mi lado!