Estou de volta na casa por Nadal, como o bo turrón, pero co retorno sempre chega volta a rutina da casa, ós problemas, a presión. Tamén significa voltar a ver persoas que marcan, que nos fan reflexionar quenes somos, e que deixamos atrás, e iso tamén e difícil de afrontar. Ver que pasa o tempo e eses sentimentos van quedando tan atrás que semellan esquecidos doe, non deixan de ser unha ferida sangrante.
O ano está a piques de rematar...é un ano que pasou sin pena nin gloria porque a verdade é que non me aportou nada, estou igual que cando remataba o 2012. Non trouxo cambios, pero tampouco nada malo, así que non podo queixarme.
Non sei que nos deparará o 2014. Oxalá que sexa o ano do cambio de traballo, de acercarme a miña terra, e polo demáis que se manteña así de tranquilo, mentras todo siga así e non empeore, aceptareino de boa gana. E si trae boas novas, benvidas sexan, que a veces é moi necesaria unha pouca de ledicia e felicidade.
Sen máis. Feliz ano novo a todos.
domingo, 29 de diciembre de 2013
domingo, 8 de diciembre de 2013
Texto que invita a reflexionar....
Cuando me amé de verdad, comprendí que en cualquier circunstancia yo estaba en el lugar correcto y en el momento preciso. Y entonces, pude relajarme.
Hoy sé que eso tiene nombre....autoestima.
Cuando me amé de verdad, pude percibir que mi angustia y mi sufrimiento emocional no son sino señales de que voy contra mis propias verdades.
Hoy sé que eso es...autenticidad.
Cuando me amé de verdad, dejé de desear que mi vida fuera diferente, y comencé a ver que todo lo que acontece contribuye a mi crecimiento.
Hoy sé que eso se llama...madurez.
Cuando me amé de verdad, comencé a comprender por qué es ofensivo tratar de forzar una situación o a una persona, solo para alcanzar aquello que deseo, aún sabiendo que no es el momento o que la persona (tal vez yo misma) no está preparada.
Hoy sé que el nombre de eso es...respeto.
Cuando me amé de verdad, comencé a librarme de todo lo que no fuese saludable: personas y situaciones, todo y cualquier cosa que me empujara hacia abajo. Al principio, mi razón llamó egoísmo a esa actitud.
Hoy sé que se llama...amor hacia uno mismo.
Cuando me amé de verdad, dejé de preocuparme por no tener tiempo libre y desistí de hacer grandes planes, abandoné los mega-proyectos de futuro. Hoy hago lo que encuentro correcto, lo que me gusta, cuando quiero y a mi propio ritmo.
Hoy sé que eso es...simplicidad.
Cuando me amé de verdad, desistí de querer tener siempre la razón, y con eso, erré muchas menos veces.
Así descubrí la...humildad.
Cuando me amé de verdad, desistí de quedar reviviendo el pasado y de preocuparme por el futuro. Ahora, me mantengo en el presente, que es donde la vida acontece. Hoy vivo un día a la vez.
Y eso se llama...plenitud.
Cuando me amé de verdad, comprendí que mi mente puede atormentarme y decepcionarme. Pero cuando yo la coloco al servicio de mi corazón, es una valiosa aliada.
Y esto es...Saber Vivir!
No debemos tener miedo de cuestionarnos...hasta los planetas chocan y del caos nacen las estrellas.
Hoy sé que eso tiene nombre....autoestima.
Cuando me amé de verdad, pude percibir que mi angustia y mi sufrimiento emocional no son sino señales de que voy contra mis propias verdades.
Hoy sé que eso es...autenticidad.
Cuando me amé de verdad, dejé de desear que mi vida fuera diferente, y comencé a ver que todo lo que acontece contribuye a mi crecimiento.
Hoy sé que eso se llama...madurez.
Cuando me amé de verdad, comencé a comprender por qué es ofensivo tratar de forzar una situación o a una persona, solo para alcanzar aquello que deseo, aún sabiendo que no es el momento o que la persona (tal vez yo misma) no está preparada.
Hoy sé que el nombre de eso es...respeto.
Cuando me amé de verdad, comencé a librarme de todo lo que no fuese saludable: personas y situaciones, todo y cualquier cosa que me empujara hacia abajo. Al principio, mi razón llamó egoísmo a esa actitud.
Hoy sé que se llama...amor hacia uno mismo.
Cuando me amé de verdad, dejé de preocuparme por no tener tiempo libre y desistí de hacer grandes planes, abandoné los mega-proyectos de futuro. Hoy hago lo que encuentro correcto, lo que me gusta, cuando quiero y a mi propio ritmo.
Hoy sé que eso es...simplicidad.
Cuando me amé de verdad, desistí de querer tener siempre la razón, y con eso, erré muchas menos veces.
Así descubrí la...humildad.
Cuando me amé de verdad, desistí de quedar reviviendo el pasado y de preocuparme por el futuro. Ahora, me mantengo en el presente, que es donde la vida acontece. Hoy vivo un día a la vez.
Y eso se llama...plenitud.
Cuando me amé de verdad, comprendí que mi mente puede atormentarme y decepcionarme. Pero cuando yo la coloco al servicio de mi corazón, es una valiosa aliada.
Y esto es...Saber Vivir!
No debemos tener miedo de cuestionarnos...hasta los planetas chocan y del caos nacen las estrellas.
Sólo con el tiempo te das cuenta...
"Después de un tiempo, uno aprende la sutil diferencia
entre sostener una mano
y encadenar un alma;
y uno aprende que el amor no significa acostarse
y que una compañía no significa seguridad,
y uno empieza a aprender...
Que los besos no son contratos y los regalos no son promesas,
y uno empieza a aceptar sus derrotas con la cabeza alta
y los ojos abiertos,
y uno aprende a construir todos sus caminos en el hoy,
porque el terreno de mañana es demasiado inseguro para planes...
y los futuros tienen su forma de caerse por la mitad.
Y uno aprende que si es demasiado
hasta el calor del sol puede quemar.
Así que uno planta su propio jardín y decora su propia alma,
en lugar de que alguien le traiga flores.
Y uno aprende que realmente puede aguantar,
que uno es realmente fuerte,
que uno realmente vale,
y uno aprende y aprende....y así cada día.
Con el tiempo aprendes que estar con alguien
porque te ofrece un buen futuro,
significa que tarde o temprano querrás volver a tu pasado.
Con el tiempo aprendes que si estás con una persona
sólo por acompañar tu soledad,
irremediablemente acabarás deseando no volver a verla.
Con el tiempo aprendes que los verdaderos amigos son contados
y quién no lucha por ellos, tarde o temprano,
se verá rodeado sólo de falsas amistades.
Con el tiempo aprendes que las palabras dichas
en momentos de ira
siguen hiriendo durante toda la vida.
Con el tiempo aprendes que disculpar cualquiera lo hace,
pero perdonar es atributo sólo de almas grandes.
Con el tiempo comprendes que si has herido a un amigo duramente
es muy probable que la amistad nunca sea igual.
Con el tiempo te das cuanta que aún siendo feliz con tus amigos,
lloras por aquellos que dejaste ir.
Con el tiempo te das cuenta de que cada experiencia vivida
con cada persona, es irrepetible.
Con el tiempo te das cuenta que el que humilla
o desprecia a un ser humano, tarde o temprano
sufrirá multiplicadas las mismas humillaciones o desprecios.
Con el tiempo aprendes a construir todos tus caminos en el hoy,
porque el sendero del mañana no existe.
Con el tiempo comprendes que apresurar las cosas y forzarlas a que pasen
ocasiona que al final no sean como esperabas.
Con el tiempo te das cuenta de que en realidad lo mejor no era el futuro,
sino el momento que estabas viviendo justo en ese instante.
Con el tiempo verás que aunque seas feliz con los que están a tu lado,
añorarás a los que se marcharon.
Con el tiempo aprenderás a perdonar o pedir perdón,
decir que amas, decir que extrañas, decir que necesitas,
decir que quieres ser amigo,
pues ante una tumba, ya no tiene sentido.
Pero desafortunadamente, sólo con el tiempo..."
viernes, 6 de diciembre de 2013
Creí en ti, y ahora me consume esta indignación
Celos, que malos y horribles son. Qué difícil es controlarlos, cuanta sangre tienes que tragar para que un gesto no te delate, para que una mirada no te traicione y una palabra no te condene.
Me ilusionaste, me mimaste, me hiciste creer en algo que no existió. He vuelto y estás con ella, y lo peor es que me duele veros juntos. Ayer se me hizo un nudo en el estómago, el corazón me golpeaba fuertemente en el pecho deseoso de salir para decir todo lo que mi mente y mi boca callaban y pugnaban por mantener en secreto. Sentía celos de ella, de como la abrazabas, de como la buscabas, de como la mirabas. Me indignaba verte allí, ver como la tocabas. Me dolía veros juntos. Me di cuenta en cuanto os vi, algo había cambiado esta semana en la que yo no había estado.
Y ahora toca poner buena cara, fingir que aquí todos contentos, pero por dentro me corroen los celos, y no entiendo por qué. Esto es nuevo para mí, no sé como hacer para que no salgan a la superficie y se queden sepultados en donde han osado a emerger.
Pensaba que eras diferente, que no eras como todos, sí raro, pero también interesante y con muchos de los valores que yo busco en la persona con la que comparta mi vida. Me encantaba dormirme hablando contigo, que me sorprendieses bailando, que me piropeases y me mirases con ojitos. Cruzarnos miradas cobardes, gestos invisibles. Me llamabas "tu fauna" y tú eras "mi fauno". Pero ya todo ha desaparecido.
Me has fallado, creí en ti, y tú has traicionado mi confianza.
Me ilusionaste, me mimaste, me hiciste creer en algo que no existió. He vuelto y estás con ella, y lo peor es que me duele veros juntos. Ayer se me hizo un nudo en el estómago, el corazón me golpeaba fuertemente en el pecho deseoso de salir para decir todo lo que mi mente y mi boca callaban y pugnaban por mantener en secreto. Sentía celos de ella, de como la abrazabas, de como la buscabas, de como la mirabas. Me indignaba verte allí, ver como la tocabas. Me dolía veros juntos. Me di cuenta en cuanto os vi, algo había cambiado esta semana en la que yo no había estado.
Y ahora toca poner buena cara, fingir que aquí todos contentos, pero por dentro me corroen los celos, y no entiendo por qué. Esto es nuevo para mí, no sé como hacer para que no salgan a la superficie y se queden sepultados en donde han osado a emerger.
Pensaba que eras diferente, que no eras como todos, sí raro, pero también interesante y con muchos de los valores que yo busco en la persona con la que comparta mi vida. Me encantaba dormirme hablando contigo, que me sorprendieses bailando, que me piropeases y me mirases con ojitos. Cruzarnos miradas cobardes, gestos invisibles. Me llamabas "tu fauna" y tú eras "mi fauno". Pero ya todo ha desaparecido.
Me has fallado, creí en ti, y tú has traicionado mi confianza.
domingo, 1 de diciembre de 2013
2 años después te sigo extrañando ama
Sin querer buscarte,
te confundo entre las sombras.
Escucho tu cálida voz,
susurrándome una caricia en mi espalda,
mientras tus manos se deslizan por mi pelo
recordándome tal sensación olvidada.
Sin querer buscarte,
busco tu sonrisa en cada persona desconocida,
confundo tus ojos entre pestañas ajenas
mientras tu recuerdo brilla en mis lágrimas.
Sin querer buscarte,
te veo en cada atardecer,
en cada ola del mar rompiendo en la orilla,
en cada gota de lluvia
que sin quererlo por mi piel.
Sin querer buscarte,
te encuentro en cada letra que escribo.
Sin quererlo,
te beso en mi soledad,
te abrazo en mi almohada,
y te extraño cuando la nostalgia aprieta.
Sabiendo que jamás te encontrare
mi corazón no se da por vencido.
En mi silencio te lloro,
mientras mi vida sigue pasando
y el dolor de tu pérdida no mengua.
Me pierdo en el laberinto de tus ojos
cuando intento recordar tus miradas,
porque dos años después no he olvidado
que tus ojos azules siguen siendo mi religión.
Acompaso mis pasos a los tuyos,
aún cuando no caminas a mi lado.
Te recuerdo cuando sólo me estoy buscando a mí
y me pierdo cuando decido dejar de buscarte.
Aún sin querer encontrarte,
no he dejado de buscarte;
ya que estos dos años sin ti
se han echo muy cuesta arriba.
Pero sé que sin querer buscarte,
te sigo encontrando.
Te quiero ama.
miércoles, 6 de noviembre de 2013
sábado, 2 de noviembre de 2013
Oxalá puidese estar contigo...
Hoxe teño o corazón nun puño. Boto de menos a miña xente, a miña casa, a miña terra. Sabendo que me teño que quedar aquí outro ano pártese algo dentro de min, un pedaciño da miña alma. Quería volver, quería intentar recuperar algo da miña vida, non seguir á marxe de todo e sentindo que me perdo moitas cousas.
Pero sobre todo quería volver por ti. Dóeme profundamente non poder estar ahí contigo, apoiándote, intentado axudarche como o fixeches ti conmigo. Sinto que non estou á altura como amiga, que te defraudo, que te deixo soa cando me necesitas. E créeme que esta sensación é horrible. Penseime máis dunha vez mandar todo isto á merda, coller un avión e plantarme ahí contigo, que eres o que máis me importa, o mellor q teño na miña vida. Pero sei que non podo...
Non sei que pasará estes meses, non sei como iremos, pero está claro que se non superas isto e me necesitas buscarei a forma de irme un tempo aínda que sexa, pero ireime contigo. Non podo estar aquí de brazos cruzados, non podo seguir sentíndome tan impotente, non cando sei que me necesitas.
Dudei moitas veces de que isto mereza a pena, de que tanta angustia e sufrimento traiga a súa recompensa, e cada vez máis o dudo...
Pero sobre todo quería volver por ti. Dóeme profundamente non poder estar ahí contigo, apoiándote, intentado axudarche como o fixeches ti conmigo. Sinto que non estou á altura como amiga, que te defraudo, que te deixo soa cando me necesitas. E créeme que esta sensación é horrible. Penseime máis dunha vez mandar todo isto á merda, coller un avión e plantarme ahí contigo, que eres o que máis me importa, o mellor q teño na miña vida. Pero sei que non podo...
Non sei que pasará estes meses, non sei como iremos, pero está claro que se non superas isto e me necesitas buscarei a forma de irme un tempo aínda que sexa, pero ireime contigo. Non podo estar aquí de brazos cruzados, non podo seguir sentíndome tan impotente, non cando sei que me necesitas.
Dudei moitas veces de que isto mereza a pena, de que tanta angustia e sufrimento traiga a súa recompensa, e cada vez máis o dudo...
Siempre hay que levantarse, siempre.
Nunca nos podemos dar por vencidos, siempre hay que levantar la cabeza e intentar mirar hacia delante, para atrás nunca, ni para coger impulso. A todos nos han hecho daño, pero hay que saber tragar lágrimas y seguir. Nadie ni nada es nuestro fin, por muy difícil que a veces lo veamos. Siempre hay alguna alternativa, siempre hay que sonreír.
domingo, 27 de octubre de 2013
Estou contigo, ánimo!!!
Como odio hoxe estar tan lonxe, non podes estar ahí contigo que sempre estás ó meu lado cando te necesito, apoiándote, dándoche ánimos, aínda que todo fose un accidente e producto da mala sorte. Sei que costará moito tirar para diante, que é un golpe moi duro e costará saír adiante...pero oxalá o consiga, porque non merece vivir baixo o xugo deste terrible infortunio toda a vida.
Sei que non podría cambiar nada estando ahí, pero podería estar ó voso lado, e estar tan lonxe faime sentir moi mal. Esta impotencia, esta rabia q sinto contra o destino, hoxe consómenme. Así q non podo nin imaxinar como estaredes vós, sufrindo, sendo obxecto de miles de conversacións, vendo a ese home tan serio destrozado, sin saber nin como axudarlle.
Mándoche todo o ánimo e a fortaleza que son capaz de transmitir, sei que agora estes días a vades a necesitar, e oxalá, oxalá estivese ahí con vós, contigo primita.
O cruel destino fixo das súas unha vez máis. Un accidente rodeado da mala sorte envolveuno e quixo que formase parte dunha desgraza, a parte que foi testigo de como se iba unha vida, o peor que pode ver un ser humano. El vai cargar con un peso sobre os seus hombros que é moi inxusto, que non lle debería corresponder. Pero oxalá o supere, vai conseguilo co tempo, ten a súa familia e amigos apoiándoo, non está só. Entre todos transmitiremoslle confianza en sí mesmo de novo, e conseguiremos que saia adiante.
Estamos contigo. Aínda que sexa na distancia, eu tamén estou contigo J. A.
Sei que non podría cambiar nada estando ahí, pero podería estar ó voso lado, e estar tan lonxe faime sentir moi mal. Esta impotencia, esta rabia q sinto contra o destino, hoxe consómenme. Así q non podo nin imaxinar como estaredes vós, sufrindo, sendo obxecto de miles de conversacións, vendo a ese home tan serio destrozado, sin saber nin como axudarlle.
Mándoche todo o ánimo e a fortaleza que son capaz de transmitir, sei que agora estes días a vades a necesitar, e oxalá, oxalá estivese ahí con vós, contigo primita.
O cruel destino fixo das súas unha vez máis. Un accidente rodeado da mala sorte envolveuno e quixo que formase parte dunha desgraza, a parte que foi testigo de como se iba unha vida, o peor que pode ver un ser humano. El vai cargar con un peso sobre os seus hombros que é moi inxusto, que non lle debería corresponder. Pero oxalá o supere, vai conseguilo co tempo, ten a súa familia e amigos apoiándoo, non está só. Entre todos transmitiremoslle confianza en sí mesmo de novo, e conseguiremos que saia adiante.
Estamos contigo. Aínda que sexa na distancia, eu tamén estou contigo J. A.
viernes, 18 de octubre de 2013
¿Dónde está el amor?
¿Dónde está el amor del que tanto hablan?
¿Por qué no nos sorprende y rompe nuestra calma?
Déjame que vuelva a acariciar tu pelo,
déjame que funda tu pecho en mi pecho,
volveré a pintar de colores el cielo
haré que olvides de una vez el mundo entero.
Déjame que tan solo hoy roce tu boca,
déjame que voy a detener las horas,
volveré a pintar de azul el universo
haré que todo esto sólo sea un sueño.
jueves, 17 de octubre de 2013
Escribo recordándote
Escribir es algo así como
intentar matar al recuerdo presente
para nunca conseguirlo
pero sí hacerlo sangrar.
Hacerlo sangrar de nuevo
volviendo a abrir viejas heridas
que ni siquiera estaban cerradas
por las que siguen manando lágrimas.
Quiero decir que no, que no puedo,
como voy a ser capaz de cerrarte la puerta,
si sólo quiero que vengas y me abras los ojos,
que, llenándome de besos, me quites la ropa
y a su vez esta fría coraza que me aprisiona.
Cómo voy a pasar página
si es en ti donde ella empieza
y realmente acaba, mi sonrisa,
dónde me gustaría quedarme a vivir.
Tú,
que llegaste a mi vida por casualidad
prometiéndome curar(me),
no haces otra cosa que doler(me).
Pero dueles tan intensamente
que en el fondo espero
que nunca dejes de hacerlo.
Tú,
que querías cerrarme heridas
y sólo has llegado
para abrirme alguna nueva.
Tú,
la última pieza que me faltaba por encajar
y que, sin embargo,
ha descolocado mi vida,
sin saber cuando ni como.
Viajaría por todos tus lunares,
por todos tus recuerdos,
e incluso aprendería a nadar entre tus lágrimas
por si necesitas un salvavidas cerca.
Por eso te escribo,
porque sé que nunca voy a matar tu recuerdo
-y tampoco creo que quiera-
Pero a lo mejor consigo hacerle cosquillas
y que vuelvas a mí,que vuelvas nuevamente
a sonreír(me) y hacer(me) sonreír.
intentar matar al recuerdo presente
para nunca conseguirlo
pero sí hacerlo sangrar.
Hacerlo sangrar de nuevo
volviendo a abrir viejas heridas
que ni siquiera estaban cerradas
por las que siguen manando lágrimas.
Quiero decir que no, que no puedo,
como voy a ser capaz de cerrarte la puerta,
si sólo quiero que vengas y me abras los ojos,
que, llenándome de besos, me quites la ropa
y a su vez esta fría coraza que me aprisiona.
Cómo voy a pasar página
si es en ti donde ella empieza
y realmente acaba, mi sonrisa,
dónde me gustaría quedarme a vivir.
Tú,
que llegaste a mi vida por casualidad
prometiéndome curar(me),
no haces otra cosa que doler(me).
Pero dueles tan intensamente
que en el fondo espero
que nunca dejes de hacerlo.
Tú,
que querías cerrarme heridas
y sólo has llegado
para abrirme alguna nueva.
Tú,
la última pieza que me faltaba por encajar
y que, sin embargo,
ha descolocado mi vida,
sin saber cuando ni como.
Viajaría por todos tus lunares,
por todos tus recuerdos,
e incluso aprendería a nadar entre tus lágrimas
por si necesitas un salvavidas cerca.
Por eso te escribo,
porque sé que nunca voy a matar tu recuerdo
-y tampoco creo que quiera-
Pero a lo mejor consigo hacerle cosquillas
y que vuelvas a mí,que vuelvas nuevamente
a sonreír(me) y hacer(me) sonreír.
miércoles, 2 de octubre de 2013
MIS DÍAS SIN TI....
Mis días sin ti son tan oscuros,
tan largos, tan grises.
Mis días sin ti.
Mis días sin ti son tan absurdos,
tan agrios, tan duros,
mis días sin ti.
Mis dias sin ti no tienen noches
si alguna aparece es inútil dormir.
Mis días sin ti son un derroche,
las horas no tienen principio ni fin,
tan faltos de aire,
tan llenos de nada.
Yo tengo inservible basura en el suelo,
moscas en la casa.
Mis días sin ti son como un cielo
sin lunas plateadas ni rastros de sol.
Mis días ti son sólo un eco
que siempre repiten la misma canción,
tan faltos de aire,tan llenos de nada,
chatarra inservible,
basura en el suelo, moscas en la casa
patiando las piedras.
Aún sigo esperando que vuelvas conmigo,
aún sigo buscándote en las caras
de ancianos, pedazos de niños
casando motivos que me hagan creer
que aún me encuentro con vida
comiendo mis uñas,
ahogándome en llanto,
extrañándote tanto....
Mis días sin ti....
MIS DÍAS SIN TI.
martes, 1 de octubre de 2013
FELICIDADES AMA
Hoxe é un de outubro. Un un de outubro de 2013 no que ti deberías estar conmigo para celebrar eses 59 anos que cumplirías....pero non vou poder despertarte meténdome na cama contigo para tirarche das orellas mentras ti me fas cosquillas para tirarme dela, non poder recordarlle a papá que día é para que se acorde de felicitarte, non vou poder sentarme no teu colo como cando era pequena para abrazarte, non podo darche eses 59 bicos que te merecerías. Non podo facer nada. Non vou poder felicitarte porque o inxusto destino ou a cruel vida ou quen queira que fose te apartou de min. O teu oco é insustituible, naide aprendemos aínda a vivir sin ti, seguimos añorándote a cada momento, síguesnos facendo falta. E eu sigo acordándome do día que sería hose...o teu día.
FELICIDADES AMA, DONDE QUEIRA QUE ESTÉS, ADEMÁIS DE NO MEU CORAZÓN E TATUADA NA MIÑA PEL. QUÉROTE E QUEREREITE SEMPRE POR MOITO QUE TE SIGA BOTANDO DE MENOS CADA DÍA.
OXALÁ TE TIVESE AQUÍ, CRÉEME QUE DARÍA O QUE FOSE PARA QUE ESO PASARA.
FELICIDADES AMA, DONDE QUEIRA QUE ESTÉS, ADEMÁIS DE NO MEU CORAZÓN E TATUADA NA MIÑA PEL. QUÉROTE E QUEREREITE SEMPRE POR MOITO QUE TE SIGA BOTANDO DE MENOS CADA DÍA.
OXALÁ TE TIVESE AQUÍ, CRÉEME QUE DARÍA O QUE FOSE PARA QUE ESO PASARA.
domingo, 29 de septiembre de 2013
LIBERTAD
Hacer algo por alguien es arriesgarse a involucrarse.
Expresar sentimientos, es arriesgarse a mostrar tu verdadero yo.
Exponer tus ideas y tus sueños, es arriesgarse a perderlos.
Reír, es arriesgarse a parecer un tonto.
Llorar, es arriesgarse a parecer un sentimental.
Amar, es arrriesgarse a no ser correspondido.
Esperar, es arriesgarse a la desesperanza.
Confiar, es arriesgarse a ser vulnerable.
Vivir, es arriesgarse a morir.
La persona que no arriesga no hace, no tiene, no gana, no pretende, no anhela....
Se pueden evitar sufrimientos y preocupaciones, placeres y alegrías...pero te estarías perdiendo aprender, sentir, cambiar, crecer, amar, sentir y VIVIR!!
Solo una persona que se arriesga es libre.
YO ME ARRIESGO A SER LIBRE, ¿Y TÚ?
viernes, 27 de septiembre de 2013
Reflexiones de las pelis de nuestra infancia...sin palabras!!!
" La diferencia entre las promesas y los recuerdos es que solemos romper las promesas, pero los recuerdos nos rompen a nosotros." Hércules
" A veces, las malas decisiones nos llevan a lugares correctos." Peter Pan.
" El pasado puede causar dolor, pero según yo lo veo, puedes huir de él o aprender." El Rey León.
" Los sueños son tan reales como tú quieras que sean. Los sueños son tan reales como el cielo y el mar." Peter Pan.
" El que te quiere te busca." Buscando a Nemo.
"Cada mujer lleva una sonrisa en su rostro y mil secretos en su corazón." Blancanieves.
" Nunca digas adiós, porque adiós es irse lejos e irse lejos es olvidar." Peter Pan.
"Hoy te duele. Mañana será un recuerdo." Cenicienta.
" El llanto no podrá curar la herida de tu corazón." Tarzán.
" Te quiero lo suficiente como para dejarte marchar." Pocahontas.
" A veces, las malas decisiones nos llevan a lugares correctos." Peter Pan.
" El pasado puede causar dolor, pero según yo lo veo, puedes huir de él o aprender." El Rey León.
" Los sueños son tan reales como tú quieras que sean. Los sueños son tan reales como el cielo y el mar." Peter Pan.
" El que te quiere te busca." Buscando a Nemo.
"Cada mujer lleva una sonrisa en su rostro y mil secretos en su corazón." Blancanieves.
" Nunca digas adiós, porque adiós es irse lejos e irse lejos es olvidar." Peter Pan.
"Hoy te duele. Mañana será un recuerdo." Cenicienta.
" El llanto no podrá curar la herida de tu corazón." Tarzán.
" Te quiero lo suficiente como para dejarte marchar." Pocahontas.
miércoles, 25 de septiembre de 2013
El tiempo no cura las heridas...no....
¿Os han dicho alguna vez que el tiempo cura las heridas?
Bien, pues os han mentido.
El tiempo no cura las heridas,
sólo les pone tiritas y las desinfecta,
pero no hace que las cicatrices desaparezcan.
El tiempo hace que aprendamos a vivir
con profundos surcos en nuestra vida,
pero no nos hace olvidar las balas
que nos convirtieron en carne de cañón.
Cuantas veces habremos paseado
y con sólo reconocer un olor
se ha abierto nuestra caja de pandora,
desatando los temerosos puntos
con los que cosimos nuestras las heridas.
Los " y si..."
las sonrisas,
las lágrimas,
los recuerdos,
los "no he luchado lo suficiente"
y los por qués sin respuesta.
Cuántas veces nos han bastado
las primeras notas de una canción
para agujerear nuestro maltrecho corazón
y que nuestros recuerdos comiencen a sangrar.
Cuántas veces nos habremos jurado que
íbamos ser capaces de olvidar,
y nos hemos llegado a olvidar
hasta de nuestra propia sonrisa
con tal de no olvidar a quien nos la causaba
-que casualmente es quien nos la ha robado-.
Cuántas veces nos habrán contado la mentira
de que el tiempo todo lo cura.
Cuántas.
El tiempo no cura las heridas,
un clavo no saca otro clavo.
Y yo, soy la peor aprendiz en esto de vivir sin ti.
Bien, pues os han mentido.
El tiempo no cura las heridas,
sólo les pone tiritas y las desinfecta,
pero no hace que las cicatrices desaparezcan.
El tiempo hace que aprendamos a vivir
con profundos surcos en nuestra vida,
pero no nos hace olvidar las balas
que nos convirtieron en carne de cañón.
Cuantas veces habremos paseado
y con sólo reconocer un olor
se ha abierto nuestra caja de pandora,
desatando los temerosos puntos
con los que cosimos nuestras las heridas.
Los " y si..."
las sonrisas,
las lágrimas,
los recuerdos,
los "no he luchado lo suficiente"
y los por qués sin respuesta.
Cuántas veces nos han bastado
las primeras notas de una canción
para agujerear nuestro maltrecho corazón
y que nuestros recuerdos comiencen a sangrar.
Cuántas veces nos habremos jurado que
íbamos ser capaces de olvidar,
y nos hemos llegado a olvidar
hasta de nuestra propia sonrisa
con tal de no olvidar a quien nos la causaba
-que casualmente es quien nos la ha robado-.
Cuántas veces nos habrán contado la mentira
de que el tiempo todo lo cura.
Cuántas.
El tiempo no cura las heridas,
un clavo no saca otro clavo.
Y yo, soy la peor aprendiz en esto de vivir sin ti.
martes, 24 de septiembre de 2013
no puedo estar más de acuerdo!
Sobran más palabras.... solo yo sé lo que me ha costado llegar hasta aquí, por muy frívola que pude haber parecido ser, los sentimientos, el dolor, la decepción, la desesperanza, la tristeza, la melancolía, la añoranza, la soledad, la pena, etc. las llevo dentro de mí cada día, y a pesar de todo estoy de pie, estoy aquí.
sábado, 21 de septiembre de 2013
DÍA MUNDIAL CONTRA EL ALZHEIMER: ESA ENFERMEDAD QUE BORRA LO MÁS BONITO E ÍNTIMO DE TODO SER HUMANO: SUS RECUERDOS
Se despertó bruscamente tras un intenso sueño que no recordaba. Se acarició el rostro y se levantó. Al verse reflejada en el espejo vio que esos ojos que le devolvían la mirada le resultaban familiares, pero no sabía por qué. Era el primer ejercicio de cada día de una rutina muy repetida en los últimos tiempos.
Al otro lado de la cama dormía esa persona con la que llevaba despertándose prácticamente toda su vida, pero no podía recordar ni su nombre. Cada mañana era un desconocido para ella a pesar de que lo había amado desde el primer día que se vieron y llevaba compartiendo cada instante intensamente a su lado durante más de cuarenta años. Lo besó en la frente, era lo que sentía que debía hacer.
Tenía el corazón acongojado mientras cepillaba sus ya blanquecinos cabellos observando que en la foto que adornaba la pared había una preciosa mujer rebosando alegría a la vez que su melena dorada caía sobre el hombre que estaba a su lado y la abrazaba ansiosamente. Se preguntó quienes serían, ya que parecían realmente felices....
Bajando las escaleras escuchó voces familiares, pero no las acababa de reconocer...al llegar a la cocina la estaban esperando, esos ojillos llenos de vida que la saludaban con un abrazo y un "hola abuela" llenos de una emoción que se iba truncando al ver que ella no los correspondía. Se sentía triste, no sabía por qué se veía sola en un mundo que no era capaz de reconocer, cuando su alrededor no hacía más que demostrarle que era alguien apreciado.
Una mano amiga en su espalda le recordó una sensación desaparecida entre los pliegues del olvido mientras un escalofrío la recorría de pies a cabeza. El tacto de esa mano le era familiar, la acarició y sintió que era parte suya. Se vio a sí misma en esos ojos, pero sin arrugas rodeándolos.
Su hija le recordó que tenía que afrontar un nuevo día, que no estaba sola, que allí estaban las personas que veía día tras día en fotografías que representaban los años de su pasada vida.
Se vio reflejada en las miradas de la que ella creía su familia, esas personas que día tras día no tiraban la toalla y le dedicaban sonrisas y cariño. Supo que los quería, que aquello que sentía en su interior era amor, como lo que le transmitía la mujer vestida de blanco en la foto. Aunque no recordase ese sentimiento ni los nombres de sus seres queridos, simplemente supo que los había querido y seguía haciéndolo, a pesar de que sus recuerdos estaban borrados."
Al otro lado de la cama dormía esa persona con la que llevaba despertándose prácticamente toda su vida, pero no podía recordar ni su nombre. Cada mañana era un desconocido para ella a pesar de que lo había amado desde el primer día que se vieron y llevaba compartiendo cada instante intensamente a su lado durante más de cuarenta años. Lo besó en la frente, era lo que sentía que debía hacer.
Tenía el corazón acongojado mientras cepillaba sus ya blanquecinos cabellos observando que en la foto que adornaba la pared había una preciosa mujer rebosando alegría a la vez que su melena dorada caía sobre el hombre que estaba a su lado y la abrazaba ansiosamente. Se preguntó quienes serían, ya que parecían realmente felices....
Bajando las escaleras escuchó voces familiares, pero no las acababa de reconocer...al llegar a la cocina la estaban esperando, esos ojillos llenos de vida que la saludaban con un abrazo y un "hola abuela" llenos de una emoción que se iba truncando al ver que ella no los correspondía. Se sentía triste, no sabía por qué se veía sola en un mundo que no era capaz de reconocer, cuando su alrededor no hacía más que demostrarle que era alguien apreciado.
Una mano amiga en su espalda le recordó una sensación desaparecida entre los pliegues del olvido mientras un escalofrío la recorría de pies a cabeza. El tacto de esa mano le era familiar, la acarició y sintió que era parte suya. Se vio a sí misma en esos ojos, pero sin arrugas rodeándolos.
Su hija le recordó que tenía que afrontar un nuevo día, que no estaba sola, que allí estaban las personas que veía día tras día en fotografías que representaban los años de su pasada vida.
Se vio reflejada en las miradas de la que ella creía su familia, esas personas que día tras día no tiraban la toalla y le dedicaban sonrisas y cariño. Supo que los quería, que aquello que sentía en su interior era amor, como lo que le transmitía la mujer vestida de blanco en la foto. Aunque no recordase ese sentimiento ni los nombres de sus seres queridos, simplemente supo que los había querido y seguía haciéndolo, a pesar de que sus recuerdos estaban borrados."
SIN RECUERDOS NO SOMOS NADIE
viernes, 20 de septiembre de 2013
enloquéceme!!!!
Y un poquito de esto es lo que viví el domingo a la noche...simplemente repitámoslo, sin más...solo quiero enloquecer!! :-)
jueves, 19 de septiembre de 2013
recordando...os recordos sangran
Abrín esta páxina coa intención de falar contigo un anaquiño, de decirche todo o que te boto de menos, que cada vez máis véñenseme a cabeza imaxes e recordos da miña infancia contigo, só contigo...como a primeira vez que me deixaches sentarme no asento dianteiro do coche contigo cando íbamos os venres á mañá á praza mentras eu morría de sono polo madrugón, pero aínda así non renunciaba a ir contigo, vía nos teus ollos orgullo e dedicación cando me presentabas ás túas compañeiras, e iso compensaba a falta de horas de sono. Ou cando os domingos a tarde me secabas o pelo na cociña mentras eu vía Embrujadas, esa serie que tan pouco che gustaba, ¿lémbraste? Nunca te cansabas de peinarme, pese a todo o que eu me queixaba, nunca tirabas a toalla cos meus mechóns rebeldes. ¿ E lembras aquela vez que xa compráramos os libros novos para o curso e te acompañara ó médico? Tardáramos moito en saír, había moita xente, pero eu estaba moi leda porque sabía que íbamos pasar a tarde forrándoos, ese momento que compartíamos sempre na volta ó colexio. ¿E lembras cando nos sentamos unha enfrente da outra e non te levantaches ata que me ensinaches as preposicións? Sempre recordaba cun sorriso que a min aprendeumas a miña nai. ¿ E cando me decías que fixera a cea con papá mentras ibas muxir? E despois sempre viñas e me dabas un bico dicíndome que iba ser moi boa cociñeira se quería....E agora non podes velo...
Pois nada, xa non podo seguir....as bágoas non me deixan ver, non podo recordarte sen sangrar, sen que se me encolla a alma, sin caer nun abismo de desolación...dios, é que te boto tantísimo de menos que non podes imaxinalo, daría o que fose por terte aquí, vendería a miña alma ó demo si eso te trouxera, cambiaría a miña vida, borraría o meu futuro..o que fose, pero OXALÁ PUIDESES VOLVER!
Pois nada, xa non podo seguir....as bágoas non me deixan ver, non podo recordarte sen sangrar, sen que se me encolla a alma, sin caer nun abismo de desolación...dios, é que te boto tantísimo de menos que non podes imaxinalo, daría o que fose por terte aquí, vendería a miña alma ó demo si eso te trouxera, cambiaría a miña vida, borraría o meu futuro..o que fose, pero OXALÁ PUIDESES VOLVER!
viernes, 13 de septiembre de 2013
Mi niña interior....
Mi niña interior se come una caja de bombones
mientras me dice que deje de cuidar tanto mi línea.
Que las líneas más importantes son las curvas,
y la curva más bonita es la sonrisa,
y esa es la que tengo bien abandonada.
No entiende que llore y que no sea por la muerte de Mufasa,
ni entiende que sueñe con otra cosa diferente
a ir a jugar a los columpios el domingo por la tarde,
mientras espero con ilusión la vuelta al cole.
Y al fin y al cabo,
lo que necesito es eso,
que me hagan volar un domingo
y que me sujeten para amortizar la caída.
Y ella está dispuesta a parar el columpio
-y el mundo entero si es necesario-
cuando todos mis miedos vayan demasiado deprisa
y necesite bajarme corriendo.
Dice que no sabe por qué las heridas del corazón
me duelen mucho más
que las que ella se hace al tropezarse
con las piedras al caerse de rodillas.
No sabe que yo tropiezo igual,
y que por eso las heridas.
Que para las heridas su mamá le echa betadine
y se las deja al aire.
Y que ya que yo no puedo echármelo,
ni sacar al corazón de paseo,
que no lo toque.
Que si tocamos las heridas abiertas
nunca se terminan de cerrar.
Y siempre dejan cicatriz
y cuanta razón tiene....
Y que no entiende que ahora me de tanto miedo jugar,
a la gallinita ciega y con los ojos vendados
me deje guiar por alguien,
cuando de pequeña me iba en brazos
del primer desconocido que me acunara.
Mi niña interior me mira,
me seca las lágrimas y me sonríe:
que como voy a ser capaz de llegar donde quiero,
si cada diez pasos doy cinco atrás...
para ver si vienes, pregunta.
Y qué le voy a responder,
si ni yo misma lo entiendo.
mientras me dice que deje de cuidar tanto mi línea.
Que las líneas más importantes son las curvas,
y la curva más bonita es la sonrisa,
y esa es la que tengo bien abandonada.
No entiende que llore y que no sea por la muerte de Mufasa,
ni entiende que sueñe con otra cosa diferente
a ir a jugar a los columpios el domingo por la tarde,
mientras espero con ilusión la vuelta al cole.
Y al fin y al cabo,
lo que necesito es eso,
que me hagan volar un domingo
y que me sujeten para amortizar la caída.
Y ella está dispuesta a parar el columpio
-y el mundo entero si es necesario-
cuando todos mis miedos vayan demasiado deprisa
y necesite bajarme corriendo.
Dice que no sabe por qué las heridas del corazón
me duelen mucho más
que las que ella se hace al tropezarse
con las piedras al caerse de rodillas.
No sabe que yo tropiezo igual,
y que por eso las heridas.
Que para las heridas su mamá le echa betadine
y se las deja al aire.
Y que ya que yo no puedo echármelo,
ni sacar al corazón de paseo,
que no lo toque.
Que si tocamos las heridas abiertas
nunca se terminan de cerrar.
Y siempre dejan cicatriz
y cuanta razón tiene....
Y que no entiende que ahora me de tanto miedo jugar,
a la gallinita ciega y con los ojos vendados
me deje guiar por alguien,
cuando de pequeña me iba en brazos
del primer desconocido que me acunara.
Mi niña interior me mira,
me seca las lágrimas y me sonríe:
que como voy a ser capaz de llegar donde quiero,
si cada diez pasos doy cinco atrás...
para ver si vienes, pregunta.
Y qué le voy a responder,
si ni yo misma lo entiendo.
miércoles, 11 de septiembre de 2013
Cuando me vaya
Cuando me vaya....
no quiero ser estatua,
ni cuadro ni vitrina,
sólo si acaso de saco una cortina
que te entorne la luz para que duermas.
Quisiera convertirme en tu linterna
y serte útil cuando no ves claro,
eso y sólo dormirme en tu costado
y amanecer rezando en tu cadera.
Quisiera ser la lluvia en tu pradera
o tú mi lluvia o yo tu mar y tú mi barco
o al revés, jugar,
ser siempre un niño que en el amor me crezco,
quisiera ser,
todo lo que ya soy y aún no merezco.
Gloria Fuertes
lunes, 9 de septiembre de 2013
Sinsajo
"Envuelta en seda, me siento como una oruga en su capullo esperando la metamorfosis. Siempre he creído que es un período de paz, y al principio lo es, pero, conforme me adentro en la noche, me siento cada vez más atrapada, ahogada por mis resbaladizas ataduras, incapaz de emerger hasta haberme transformado en una criatura bella. Me retuerzo intentando deshacerme de mi cuerpo destrozado y averiguar cómo conseguir unas alas perfectas. A pesar de todos mis esfuerzos, sigo siendo una criatura espantosa esculpida por el estallido de las bombas."
¿Realmente só é un anaco dun libro, ou unha reflexión miña? ¿Podería explicar como me sinto? Por sorte ou desgraza, creo que é bastante apropiada....
¿Realmente só é un anaco dun libro, ou unha reflexión miña? ¿Podería explicar como me sinto? Por sorte ou desgraza, creo que é bastante apropiada....
Superheroína sin poderes....
He desarrollado el superpoder de superquererte
en menos de lo que dura un suspiro.
He aprendido a colgarme de tu sonrisa,
a viajar por tus lunares escondidos
y a perderme en tus traidoras pupilas.
Me he enfrentado a tus monstruos tantas veces
que me los he llevado debajo de mi cama
sólo para que nada te robase el sueño
y se fuesen tus pesadillas por la ventana.
He peleado contra quien quisiera separarme de ti,
y mira, para eso no me hacen falta poderes,
porque siempre he luchado con uñas y dientes
aunque tú realmente te lo perdieses.
He olvidado que soy yo la que más necesita que me salven,
y siempre he ido a tu rescate
tantas veces como has caído,
mientras tú te ibas convirtiendo
tristemente en un absoluto desconocido.
He dejado a un lado todos mis problemas,
me he limpiado las lágrimas con la capa
y me he cosido las alas una vez más
dispuesta a salvarte de todo o nada.
He sido superheroína tantas veces por ti,
que he olvidado que contra mí misma luchaba,
mientras tú te llenabas de valentía
mi propia seguridad me abandonaba.
He intentado ganarle la batalla a la cobardía
pero me viene demasiado grande ese disfraz
porque yo sólo puedo estar segura a tu lado
intentando esconder tu traición bajo un negro antifaz.
¿Y como voy a ser una superheroína
si, a pesar de todo,
solo busco secuestrarte
bajo mis sábanas?
martes, 27 de agosto de 2013
volta totalmente inesperada
As vacacións acabáronse e tocou voltar á rutina alicantina...e a verdade é que veño desganada. Cando me viñen en xullo todo era diferente, non me sentía ben aló, sentíame apartada, esquecida e necesitaba poñer distancia de por medio con moitas cousas. Pero semella que bastou un mes tan só para que todo iso cambiara...Cheguei e sentinme querida e apreciada. Esa sorpresa de cumpreanos que non me esperaba rompeu un anaquiño o meu muro de formigón. Non me esperaba esa mostra de cariño, non sei, sentirme apreciada é algo que valoro moitísimo, porque tan só os teño a eles prácticamente. Sorprendéronme e emocionáronme!
E sí, ti tamén me sorprendiches...volvinte a notar cerca, como antes, sentíame cómoda contigo sin ter que esquivarte, non te notaba distante nin frío...¿ E este cambio? E que non entendo o por qué...outra vez te acercas, outras alónxaste...e sinto que te perdo un pouco cada vez que me veño, e esa idea atérrame. Non sei que podo facer para que iso non ocorra, non sei que dicirche, non sei nin como actuar...só sei que te quero cerca de min.
E do innombrable pouco que dicir, coincidimos, por desgracia máis do que eu quixera, pero supoño que para él non significa nada, un mero saludo correctamente, e outras veces finxindo que non me ve...Así se pasaron os días, e por moito que me empeño en que non me importa, no fondo sei que doe...pero quero convencerme que canto menos fale de el, máis deixará de doerme...
Non sei que sinto tan sequera, sei que aquí non estou ben, e aló tampouco. Non sei que me pasa porque tampouco non sei nin quen son.... Só de imaxinar que me quedo aquí outro ano asústame, aínda que intento autoconvencerme de que podrei con iso, que vou estar ben, que tan só é un ano que pasa voando...pero non funciona, asáltanme pensamentos que tiran por traste todas as boas ideas. Non sei si aguantarei outro ano, non cando añoro a miña xente tanto e sinto que me estou perdendo cousas e oportunidades estando lonxe, e o tempo vai pasando e nada cambia.
E sí, ti tamén me sorprendiches...volvinte a notar cerca, como antes, sentíame cómoda contigo sin ter que esquivarte, non te notaba distante nin frío...¿ E este cambio? E que non entendo o por qué...outra vez te acercas, outras alónxaste...e sinto que te perdo un pouco cada vez que me veño, e esa idea atérrame. Non sei que podo facer para que iso non ocorra, non sei que dicirche, non sei nin como actuar...só sei que te quero cerca de min.
E do innombrable pouco que dicir, coincidimos, por desgracia máis do que eu quixera, pero supoño que para él non significa nada, un mero saludo correctamente, e outras veces finxindo que non me ve...Así se pasaron os días, e por moito que me empeño en que non me importa, no fondo sei que doe...pero quero convencerme que canto menos fale de el, máis deixará de doerme...
Non sei que sinto tan sequera, sei que aquí non estou ben, e aló tampouco. Non sei que me pasa porque tampouco non sei nin quen son.... Só de imaxinar que me quedo aquí outro ano asústame, aínda que intento autoconvencerme de que podrei con iso, que vou estar ben, que tan só é un ano que pasa voando...pero non funciona, asáltanme pensamentos que tiran por traste todas as boas ideas. Non sei si aguantarei outro ano, non cando añoro a miña xente tanto e sinto que me estou perdendo cousas e oportunidades estando lonxe, e o tempo vai pasando e nada cambia.
No soy yo sin buscarte
Aún sin buscarte,
te confundo entre las sombras.
Imagino tu voz,
susurrándome una caricia en mi espalda.
Aún sin buscarte,
busco tu sonrisa en cada persona desconocida,
confundo tus ojos entre pestañas ajenas
mientras tu recuerdo brilla en mis lágrimas.
Sin querer buscarte,
te veo en cada atardecer,
en cada ola del mar rompiendo en la orilla,
en cada gota de lluvia
que sin quererlo resbala por mi piel
Aún sin buscarte
te encuentro en cada letra que escribo.
Sin quererlo,
te beso en otros labios,
te abrazo en mi almohada,
y te extraño cuando intento olvidarte.
Me pierdo en el laberinto de tus ojos
cuando intento huir de tus miradas,
Acompaso mis pasos a los tuyos,
aún cuando no caminas a mi lado.
Te encuentro cuando sólo me estoy buscando a mí
y me pierdo cuando decido dejar de buscarte.
Aún sin querer encontrarte,
te busco;
y sin querer buscarte,
te acabo encontrando.
te confundo entre las sombras.
Imagino tu voz,
susurrándome una caricia en mi espalda.
Aún sin buscarte,
busco tu sonrisa en cada persona desconocida,
confundo tus ojos entre pestañas ajenas
mientras tu recuerdo brilla en mis lágrimas.
Sin querer buscarte,
te veo en cada atardecer,
en cada ola del mar rompiendo en la orilla,
en cada gota de lluvia
que sin quererlo resbala por mi piel
Aún sin buscarte
te encuentro en cada letra que escribo.
Sin quererlo,
te beso en otros labios,
te abrazo en mi almohada,
y te extraño cuando intento olvidarte.
Me pierdo en el laberinto de tus ojos
cuando intento huir de tus miradas,
Acompaso mis pasos a los tuyos,
aún cuando no caminas a mi lado.
Te encuentro cuando sólo me estoy buscando a mí
y me pierdo cuando decido dejar de buscarte.
Aún sin querer encontrarte,
te busco;
y sin querer buscarte,
te acabo encontrando.
jueves, 8 de agosto de 2013
estaciones....
He esperado en muchas estaciones
al tren de mi vida,
Y en todas has llegado tú
con tu sonrisa como conductora
de mis malogrados sentimientos.
Las estaciones han escuchado
promesas más verdaderas
que los altares de las iglesias.
Los andenes han visto besos más sinceros
que las sábanas de cualquier motel.
Los billetes de tren han concedido
más deseos anhelados
que las velas de cumpleaños.
Me he despedido en estaciones
y he visto muchas despedidas:
he visto a parejas separarse
al subirse a un tren,
recordando su primer paseo
para que otras calles desconocidas
no les confundan sus recuerdos.
He visto arrancar las tijeras
a la odiada distancia,
para que no logre cortar
el hilo de su historia.
He visto reencuentros
dignos de una película,
lágrimas corren por las mejillas
mientras los cuerpos se reconocen.
Si nos fijamos bien,
cada estación
está llena de "te quiero",
de " te voy a echar de menos"
y de " aquí te espero".
Y eso, eso es precioso.
al tren de mi vida,
Y en todas has llegado tú
con tu sonrisa como conductora
de mis malogrados sentimientos.
Las estaciones han escuchado
promesas más verdaderas
que los altares de las iglesias.
Los andenes han visto besos más sinceros
que las sábanas de cualquier motel.
Los billetes de tren han concedido
más deseos anhelados
que las velas de cumpleaños.
Me he despedido en estaciones
y he visto muchas despedidas:
he visto a parejas separarse
al subirse a un tren,
recordando su primer paseo
para que otras calles desconocidas
no les confundan sus recuerdos.
He visto arrancar las tijeras
a la odiada distancia,
para que no logre cortar
el hilo de su historia.
He visto reencuentros
dignos de una película,
lágrimas corren por las mejillas
mientras los cuerpos se reconocen.
Si nos fijamos bien,
cada estación
está llena de "te quiero",
de " te voy a echar de menos"
y de " aquí te espero".
Y eso, eso es precioso.
jueves, 25 de julio de 2013
DIA NEGRO PARA GALIZA
Hoxe é un día negro para Galicia, para toda esa xente que iba nese tren, para os seus familiares e amigos. Non podo imaxinarme a dor que sentirán, pero sí me dan escalofríos só de pensar que eu ou calquera dos meus seres queridos podía ir nese tren, que en calquera momento unha desgraza así pode suceder, que está a volta da esquina e cando menos o esperamos.
Tan só unha palabra porque non hai consuelo posible: ÁNIMO.
Tan só unha palabra porque non hai consuelo posible: ÁNIMO.
lunes, 22 de julio de 2013
sábado, 20 de julio de 2013
20 de xullo...un día máis
Hoxe é vinte de xullo, vinte de xullo de 2013, e é un día que non me aporta nada....foi un día máis, un día no que o teléfono sonaba cada pouco no que alguén querido se acordaba de que é o día do meu cumpreanos. Pero eu estou aquí, lonxe, a mil quilómetros de toda a xente que quero, soa, así que é un día máis. Simplemente encantoume ver que as novas tecnoloxías acercan a xente, irme a dormir despois de estar vendo e falando cas miñas amigas, coa miña casa....parece que enche un anaquiño máis o corazón.
Faltáronme felicitacións, claro que sí...pero algunhas xa non as esperaba e outra sei que xamais a volverei a ter. Así que cumplir un ano máis xa non me aporta nin ilusión, simplemente é un día que hai que pasar desexando que acabe canto antes.
E sí, doeume que nin unha mensaxe me mandara, que se limitase a un mero comentario nunha rede social como si fósemos dous coñecidos simplemente, pois non, non me gustou.
Está a rematar este día, xa, por fin... mañá cando abra os ollos xa pasou este 20 de xullo, cheo de nostalxia e recordos que xa non volverán.
Faltáronme felicitacións, claro que sí...pero algunhas xa non as esperaba e outra sei que xamais a volverei a ter. Así que cumplir un ano máis xa non me aporta nin ilusión, simplemente é un día que hai que pasar desexando que acabe canto antes.
E sí, doeume que nin unha mensaxe me mandara, que se limitase a un mero comentario nunha rede social como si fósemos dous coñecidos simplemente, pois non, non me gustou.
Está a rematar este día, xa, por fin... mañá cando abra os ollos xa pasou este 20 de xullo, cheo de nostalxia e recordos que xa non volverán.
martes, 9 de julio de 2013
volta ó sofá vermello....
Estou no meu sofá vermello de novo, e a verdade é que a volta de momento está sendo moi boa, creo que necesitaba alonxarme de todo, das preocupacións e desa vida vivida para os demáis, xa que aquí só importo eu. Non sei como explicalo, simplemente non me sinto presionada, síntome libre. Sí é certo que boto cousas de menos da miña terra e da miña xente, pero espero que este tempo que me queda por diante sexa tan levadeiro como os primeiros días. ¡Por fin podo respirar!
E como non, sigo sin saber nada del, non tivo nin un oco para dicirme adeus e nin se molestou en preguntarme como me fora a volta...sí, xa me quedou claro o importante que son na súa vida. Desde logo non entendo porque teño tan pouca sorte ó permitir a entrada de xente nova na miña vida e no meu corazón, porque despois sempre traen consigo tristura e decepcións. Está claro que quenes merecen a pena, son os que realmente están ó teu lado día a día. ^
E do innombrable mellor xa nin falar, a verdade é que me vai vir ben estar alonxada do entorno todo que temos en común, isto facilita que certas cousas non doan tanto. Todo ten un final, e estou segura que pronto lle chegará que xa vexo luz ó final do túnel, simplemente algo máis de paciencia necesitarei, non podo desanimarme, conseguirei arrancalo de dentro de min.
E por hoxe xa está ben de filosofar dentro do meu cerebro...non vaia ser que saquemos sentimentos que andan intentando pasar desapercibidos....
E como non, sigo sin saber nada del, non tivo nin un oco para dicirme adeus e nin se molestou en preguntarme como me fora a volta...sí, xa me quedou claro o importante que son na súa vida. Desde logo non entendo porque teño tan pouca sorte ó permitir a entrada de xente nova na miña vida e no meu corazón, porque despois sempre traen consigo tristura e decepcións. Está claro que quenes merecen a pena, son os que realmente están ó teu lado día a día. ^
E do innombrable mellor xa nin falar, a verdade é que me vai vir ben estar alonxada do entorno todo que temos en común, isto facilita que certas cousas non doan tanto. Todo ten un final, e estou segura que pronto lle chegará que xa vexo luz ó final do túnel, simplemente algo máis de paciencia necesitarei, non podo desanimarme, conseguirei arrancalo de dentro de min.
E por hoxe xa está ben de filosofar dentro do meu cerebro...non vaia ser que saquemos sentimentos que andan intentando pasar desapercibidos....
jueves, 4 de julio de 2013
precioso momento!
Preciosa canción para demostrar lo que todas anhelamos, que somos queridas por el amor de nuestra vida.
SIN PALABRAS, SIMPLEMENTE PRECIOSA Y EMOCIONANTE.
rabia por non entenderte...
Supoño que sigo esperando demasiado da xente, e non deixan de defraudarme. Sigo confiando na bondade, en que lles importo, en que me aprecian, pero os feitos demostran outra cousa. E esta vez non vai por o de sempre, por ese "innombrable" senón por outra persoa que semella seguir os seus pasos.
Dame rabia, dame coraxe o teu comportamento, porque non o entendo, non te entendo. Non sei para que te acercas para despois alonxarte, para non ser capaz de demostrar nada, nin un mínimo de cariño ou preocupación. Podes pasar meses sen verme nin saber de min, e cando nos encontramos é como si nada pasara, como se todo estivese igual, eres alguén cercano a min, demasiado cercano a veces ata diría eu, e iso que non quero nin pararme a analizalo.
Non sei por qué te comportas así, pero dóeme, e o peor de todo é que non creo que nin saber iso che preocupe.
Sinto tanta rabia por verte así, que non entendo o porqué.
Entraches na miña vida para saír rápidamente, para iso fora mellor q xa non entraras.
A partir de agora procurarei recordar que:
"La única persona que necesitas en tu vida, es aquella que te demuestra que te necesita en la suya."
Dame rabia, dame coraxe o teu comportamento, porque non o entendo, non te entendo. Non sei para que te acercas para despois alonxarte, para non ser capaz de demostrar nada, nin un mínimo de cariño ou preocupación. Podes pasar meses sen verme nin saber de min, e cando nos encontramos é como si nada pasara, como se todo estivese igual, eres alguén cercano a min, demasiado cercano a veces ata diría eu, e iso que non quero nin pararme a analizalo.
Non sei por qué te comportas así, pero dóeme, e o peor de todo é que non creo que nin saber iso che preocupe.
Sinto tanta rabia por verte así, que non entendo o porqué.
Entraches na miña vida para saír rápidamente, para iso fora mellor q xa non entraras.
A partir de agora procurarei recordar que:
"La única persona que necesitas en tu vida, es aquella que te demuestra que te necesita en la suya."
miércoles, 3 de julio de 2013
Amor de locos
"... Yo aún me pregunto que pasó
con nuestro amor de locos,
y aún no sé porque se rompió sin darnos cuenta;
por qué dejamos escapar
todo aquello que un día
nos hizo tan felices y nos llenó el corazón..."
"... Si supieras que yo aún sigo esperándote
que aún no sé como hacer para alejarte..."
martes, 2 de julio de 2013
unha familia que xa non existe...
Faltas ti, e sen ti isto non funciona, non existe xa esta familia, non existimos como persoas unidas que fomos nun pasado, non existe o amor paternal, non existe o teu orgullo de min, non existimos nin sequera nós xa.
E o peor de todo, e que xamais o recuperaremos, nin te recuperarei a ti.
Fáltasme a cada momento, e sigo necesitándote, aínda que sei que xamais te volverei abrazar.
E o peor de todo, e que xamais o recuperaremos, nin te recuperarei a ti.
Fáltasme a cada momento, e sigo necesitándote, aínda que sei que xamais te volverei abrazar.
miércoles, 26 de junio de 2013
Tristura....
Iso que me vai comendo por momentos, que me anula, que me arrincona....Non sei como combatila, non sei como anulala, só sei que me deixa vacía e perdida completamente.
Bágoas que corren por as miñas meixelas sen un motivo claro, supoño que son unha mestura de moitos sentimentos calados e condenados o esquecemento. Sentimentos que cando saen á luz consiguen desterrarme a min a oscuridade e a esa soidade que me fai dudar ata da miña sombra, esa añoranza que me doe, eses recordos que fan sangrar as vellas feridas e seguen facéndome sufrir en silencio.
Sigo botándote de menos a cada momento, non hai ninguén que nin por asomo poida axudarme a facer levar mellor a tua ausencia, esta casa non é nada sin ti, é como unha condena, non me transmite máis que unha responsabilidade que me vén grande e que sigo sen saber como afrontar cos problemas de cada día, isto non volverá a funcionar xamais sen ti, non somos capaces de seguir adiante.
Sei que estou rodeada de xente, pero non consigo deixar de sentirme soa, por moito que intente ocupar as miñas horas e facer cousas, iso non desaparece, senón que sigue estando ahí presente a cada momento. Xa non sei como combatila....Ó fin e ó cabo, sí, estou soa, é así.
Non sei que me ocorre, só sei que ti gañas a partida, esa tristura que me vence e que non sei como apartala de min.
Bágoas que corren por as miñas meixelas sen un motivo claro, supoño que son unha mestura de moitos sentimentos calados e condenados o esquecemento. Sentimentos que cando saen á luz consiguen desterrarme a min a oscuridade e a esa soidade que me fai dudar ata da miña sombra, esa añoranza que me doe, eses recordos que fan sangrar as vellas feridas e seguen facéndome sufrir en silencio.
Sigo botándote de menos a cada momento, non hai ninguén que nin por asomo poida axudarme a facer levar mellor a tua ausencia, esta casa non é nada sin ti, é como unha condena, non me transmite máis que unha responsabilidade que me vén grande e que sigo sen saber como afrontar cos problemas de cada día, isto non volverá a funcionar xamais sen ti, non somos capaces de seguir adiante.
Sei que estou rodeada de xente, pero non consigo deixar de sentirme soa, por moito que intente ocupar as miñas horas e facer cousas, iso non desaparece, senón que sigue estando ahí presente a cada momento. Xa non sei como combatila....Ó fin e ó cabo, sí, estou soa, é así.
Non sei que me ocorre, só sei que ti gañas a partida, esa tristura que me vence e que non sei como apartala de min.
martes, 18 de junio de 2013
sábado noche soñando...
SOÑABA
que me dirías lo que imaginé,
que recordarías lo que inventé,
que volverías.
Eso soñaba...
que me querías.
SOÑABA
y desperté.
que me dirías lo que imaginé,
que recordarías lo que inventé,
que volverías.
Eso soñaba...
que me querías.
SOÑABA
y desperté.
jueves, 13 de junio de 2013
miércoles, 12 de junio de 2013
No digas nada por favor....
"...No digas nada por favor,
no vaya a ser que me despierte de un sueño en el que puedo verte..."
Suena mi puerta y estás tú, mi espejismo,
por dentro grito, grito de la emoción
por fuera me hago la fuerte, como sino me temblara el corazón.
"....No digas nada por favor,
que hablando el alma me destrozas..."
Cada palabra hiriente me daña el corazón
como una daga incandescente sacando gotas de sangre,
sangre convertida en lágrimas que por mis mejillas caen.
"... No digas nada ten piedad,
solo te pido que mañana por la noche dormida me des la oportunidad...."
Ten piedad de mí, de mi tristeza, de mi melancolía,
de mis sueños rotos por ti, de recuerdos de añoranza,
de lágrimas interminables por mejillas encendidas,
de soledad emergente en mis noches en vela.
Dame la oportunidad de olvidarte dormida,
de no soñarte ni imaginarte a mi lado.
Siempre quise tener la oportunidad de hablarte una vez más.
"... Quiero decirte tantas cosas, quiero acordarme de tu olor..."
Te desvaneces con el sol, no eres humano,
eres un sueño que me rompe el corazón en la mañana.
Te fuiste, me quitaste todo, te perdí en mi realidad
y ahora sufro en la soledad del vacío.
No entiendo a la vida, la vida me prometió estar contigo,
y fue ella misma la que nunca va a dejarte estar conmigo.
"...Por las noches en mis sueños puedo verte...."
martes, 11 de junio de 2013
Amor y respeto siempre cogidos de la mano
" Te amo. Te respeto. Amo estar o contigo, pasar tiempo contigo, pero no te necesito. No te necesito para estar satisfecho/a. Ya no eres responsable de mi felicidad. Ni jamás has sido, ni podrás ser culpable por mi infelicidad. Te libero de la intolerable carga de tener que cumplir con mis expectativas, de tener que cambiar para acomodar mis infinitas necesidades para completarme. Ya estoy completo. Te amo. Te respeto. Tal y como eres."
Preciosas palabras, ojalá algún día alguien me las diga a mí, porque entonces significará que esa persona me quiere y me respeta por como soy, la mejor decisión del ser humano. Nadie nos puede imponer opciones que nosotros mismos no elijamos. Somos quienes somos, pero somos libres, nacimos para amar y ser amados pero por ser cada uno uno mismo, con sus defectos y virtudes, pero siempre un ser íntegro. No perdamos eso nunca, porque es lo que nos diferencia y nos hace ser únicos.
Respeto y amor, para mí los sentimientos más nobles y profundos, ganad siempre la batalla.
Jeff Foster
Preciosas palabras, ojalá algún día alguien me las diga a mí, porque entonces significará que esa persona me quiere y me respeta por como soy, la mejor decisión del ser humano. Nadie nos puede imponer opciones que nosotros mismos no elijamos. Somos quienes somos, pero somos libres, nacimos para amar y ser amados pero por ser cada uno uno mismo, con sus defectos y virtudes, pero siempre un ser íntegro. No perdamos eso nunca, porque es lo que nos diferencia y nos hace ser únicos.
Respeto y amor, para mí los sentimientos más nobles y profundos, ganad siempre la batalla.
miércoles, 5 de junio de 2013
Necesidades
Yo también necesito un abrazo que me diga que "todo estará bien", una mirada de " no te preocupes" y un beso de "nunca me iré"....
martes, 4 de junio de 2013
precioso poema
Ás veces fáltannos palabras
e as veces sóbrannos.
Ás veces fáltanos o tempo de dicilas
e as veces pásanos o tempo de calalas.
Ás veces precisamos o que xa temos
e ás veces desbotamos o alleo como se fora noso.
Ás veces mentimos inxustamente
e ás veces facemos da lei unha verdade fedorenta.
Ás veces temos boca para selar un segredo
e ás veces fáltannos oídos para aceptar a evidencia.
Ás veces un día ten 24 horas
e ás veces unha hora agocha 24 días.
Ás veces dígoche que te quero coa boca soterrada
e ás veces a terra ignora os advervios que nos afastan.
Ás veces digo que si porque non son eu
e ás veces non son quen de negarcho.
Ás veces a choiva esvara polos meus versos ata dar cos teus ollos
e ás veces as bágoas encoradas na memoria
asulagan as terras ermas do que che escribo.
Ás veces chámote co meu nome
e ás veces contestas dende o silencio que me reclama.
Ás veces es ti mesma
e ás veces non sei quen son se ti me faltas.
e as veces sóbrannos.
Ás veces fáltanos o tempo de dicilas
e as veces pásanos o tempo de calalas.
Ás veces precisamos o que xa temos
e ás veces desbotamos o alleo como se fora noso.
Ás veces mentimos inxustamente
e ás veces facemos da lei unha verdade fedorenta.
Ás veces temos boca para selar un segredo
e ás veces fáltannos oídos para aceptar a evidencia.
Ás veces un día ten 24 horas
e ás veces unha hora agocha 24 días.
Ás veces dígoche que te quero coa boca soterrada
e ás veces a terra ignora os advervios que nos afastan.
Ás veces digo que si porque non son eu
e ás veces non son quen de negarcho.
Ás veces a choiva esvara polos meus versos ata dar cos teus ollos
e ás veces as bágoas encoradas na memoria
asulagan as terras ermas do que che escribo.
Ás veces chámote co meu nome
e ás veces contestas dende o silencio que me reclama.
Ás veces es ti mesma
e ás veces non sei quen son se ti me faltas.
Baldo Ramos
eu tamén creo nisto....
"Dicen que a lo largo de nuestra vida tenemos dos grandes amores: uno con el que te casas o vives para siempre, puede que el padre o madre de tus hijos... Esa persona con la que consigues la compenetración máxima para estar el resto de tu vida junto a ella.
Y dicen que hay un segundo gran a mor, una persona que perderás para siempre. Alguien con quien naciste conectado, tan conectado que las fuerzas de la química escapan a la razón y les impedirán, siempre, alcanzar un final feliz. Hasta que cierto día dejarás de intentarlo, te rendirás y buscarás a esa otra persona que acabarás encontrando.
Pero te aseguro que no pasarás una sola noche sin necesitar otro beso suyo, o tan siquiera discutir una vez más...
Todos saben de qué estoy hablando, porque mientras están leyendo esto, se les ha venido su nombre a la cabeza. Te librarás de él o ella y dejarás de sufrir, conseguirás encontrar la paz (la sustituirás por la calma) pero te aseguro que no pasará un día en que desees que esté aquí para perturbarte.
Porque a veces se desprende más energía discutiendo con alguien que amas que haciendo el amor con alguien a quien aprecias."
Y dicen que hay un segundo gran a mor, una persona que perderás para siempre. Alguien con quien naciste conectado, tan conectado que las fuerzas de la química escapan a la razón y les impedirán, siempre, alcanzar un final feliz. Hasta que cierto día dejarás de intentarlo, te rendirás y buscarás a esa otra persona que acabarás encontrando.
Pero te aseguro que no pasarás una sola noche sin necesitar otro beso suyo, o tan siquiera discutir una vez más...
Todos saben de qué estoy hablando, porque mientras están leyendo esto, se les ha venido su nombre a la cabeza. Te librarás de él o ella y dejarás de sufrir, conseguirás encontrar la paz (la sustituirás por la calma) pero te aseguro que no pasará un día en que desees que esté aquí para perturbarte.
Porque a veces se desprende más energía discutiendo con alguien que amas que haciendo el amor con alguien a quien aprecias."
Paulo Coelho
martes, 14 de mayo de 2013
segue doendo, e moito...
Doe, doe moito. Verte e facer que non. Ir a saudarte e pensalo mellor. Mirarte e seguir andando. Observarte de lonxe, sen ir a falar contigo. Non sei como chegamos a isto, pero a min párteme a alma e o corazón, e máis sabendo q a ti nin che causa a máis mínima dor de cabeza. Encantaríame poder bloquear todo, todos eses sentimentos que a min sí me quitan o sono.
Esta dor que sinto, esta decepción, acabará por gañarlle a partida a esperanza. E xa me da igual cal sexa o futuro, só desexo que deixe de doer, q a ferida deixe de sangrar, xa está ben.
Esta dor que sinto, esta decepción, acabará por gañarlle a partida a esperanza. E xa me da igual cal sexa o futuro, só desexo que deixe de doer, q a ferida deixe de sangrar, xa está ben.
lunes, 13 de mayo de 2013
sigo pensando en vos....
Sigo pensando en vos, la pasión no se acabó
no se apagó...
Añoro escuchar tu voz
derrotado y ganador, fue lo mejor....
miércoles, 24 de abril de 2013
Non podo con todo, non.
Síntome a punto de reventar en calquera momento. Non podo co mundo a costas, non podo cos problemas de todos, non son de ferro. Todo o mundo se refuxia en min, e eu xa non podo máis, non podo solucionar todos os problemas que me rodean, non sei nin como afrontar a miña propia vida. Teño 24 anos e non sei porque a mala sorte se ensañou tanto conmigo....síntome tan nena para afrontar todo o que teño ó arredor que moitas veces o único que quero e facer un burato na terra e desaparecer.
Anhelo ter ilusión, alegría, ganas de vivir....añórote a ti mamá.
Anhelo ter ilusión, alegría, ganas de vivir....añórote a ti mamá.
viernes, 19 de abril de 2013
Sí, añórote, recoñézoo.
Bótote de menos, tanto que creo que non son capaz de explicalo en palabras, e dóeme no máis profundo do meu ser ver que xa non son parte da túa vida, ver que ti me sacaxes de ela e non notas a miña falta. Fágome cada día a promesa de que non me importas, que non me importa nada que teña que ver contigo, pero cada noite se me fai anacos o recordar momentos compartidos. Añoro a tranquilidade que me transmitías, a seguridade en min mesma que me facías sentir, o cariño que depositabas en min, añórote a ti e a vida que tiña contigo cerca. Non soporto ver que non estou na túa vida, ver que están outros que fai un par de anos nin coñecías, e no fondo dóeme seguir entendéndonos cunha simple mirada, porque eso é un resquicio do que algún día chegamos a ser o un para o outro e que hoxe tan só é unha mera anécdota de algo que xa non temos.
Todo se fai algo máis fácil cando non te vexo nin te teño cerca, pero nos momentos en que as nosas vidas se cruzan rómpese algo máis dentro de min, non me acostumo a ter que tratarte como a un descoñecido, a ti, ó meu neno.... non quero, algo dentro de min négase a aceptalo.
Ninguén me entende, e tampouco pretendo que o fagan despois de todo, pero xa tampouco me sirve ocultalo: sí, bótote de menos e oxalá fose alguén importante para ti, alguén a quen coidaras, mimaras e protexeras como nos bos tempos, como naqueles tempos.
Todo se fai algo máis fácil cando non te vexo nin te teño cerca, pero nos momentos en que as nosas vidas se cruzan rómpese algo máis dentro de min, non me acostumo a ter que tratarte como a un descoñecido, a ti, ó meu neno.... non quero, algo dentro de min négase a aceptalo.
Ninguén me entende, e tampouco pretendo que o fagan despois de todo, pero xa tampouco me sirve ocultalo: sí, bótote de menos e oxalá fose alguén importante para ti, alguén a quen coidaras, mimaras e protexeras como nos bos tempos, como naqueles tempos.
jueves, 18 de abril de 2013
jueves, 4 de abril de 2013
martes, 2 de abril de 2013
felicidades morenazo!!!
Felicidades a esa persoa tan especial para min, a ese casi irmán, mellor amigo, mellor persoa que coñezo. Nel representánse todos os valores da palabra amizade: é quen me mima, me cuida, me protexe, me sabe roubar un sorriso cando ninguén máis pode, e me axuda a tirar pa diante día a día. É o mellor que teño o meu lado e oxalá siga compartindo cada cumpleanos con él, porque forma parte de min e non me imaxino sin él, simplemente.
Felicidades por eses 25 e oxalá siga felicitándote cada ano ata o final, lembrándoxe que cada 3 de abril cumplirás un ano máis, para así seguir atesourando recordos e compartindo momentos.
Felicidades por eses 25 e oxalá siga felicitándote cada ano ata o final, lembrándoxe que cada 3 de abril cumplirás un ano máis, para así seguir atesourando recordos e compartindo momentos.
Quérote.
lunes, 1 de abril de 2013
extraña vida si....
siiii...demasiado extraña diría eu....¿ cal é a solución para poder cambiala? ¿Por qué non podemos loitar contra iso? ¿Por qué sigue sendo superior a nós? ¿Por qué non pode a mente co corazón? Demasiadas preguntas para poucas respostas...
domingo, 31 de marzo de 2013
Te necesito
Te necesito, te necesito mi amor
donde quiera que tu estés
me hace falta tu calor
te necesito, te necesito mi amor
porque eres parte de mí.
Te necesito aquí
y es que no sé vivir sin ti
no he aprendido...
Y me encuentro así perdida
como una aguja en un pajar,
como arenas movedizas
me sumerjo entre mi soledad.
lunes, 25 de marzo de 2013
No por amor, no por tristeza....
No por amor, no por tristeza
no por la nueva soledad:
porque he olvidado ya tus ojos
hoy tengo ganas de llorar.
Se va la vida deshaciendo
y renaciendo sin cesar:
la ola del mar que nos salpica
no sabemos si viene o va.
La mañana que teje su manto
que la noche destejerá.
Al corazón nunca le importa
quién se fue sino quién vendrá.
Tú eres mi vida y yo sabía
que eras mi vida de verdad,
pero te fuiste y estoy vivo
y todo empieza una vez más.
Cuando llegaste estaba escrito
entre tus ojos el final.
Hoy he olvidado ya tus ojos
y tengo ganas de llorar.
Antonio Gala
jueves, 21 de marzo de 2013
contigo foise todo
Como boto de menos poder compartir contigo as miñas vivencias, o que fago, a donde vou, quen forma parte da miña vida. Non teño a quen contarlle o que fixen e o que non. Hoxe cheguei á casa despois dunha longa semana cas miñas amigas e non teño quen me escoite, ninguén a quen ensinarlle fotos mentras lle conto anécdotas da viaxe entre risas, naide me pregunta como me foi, naide comparte conmigo momentos. Volvo a unha casa que non é o meu fogar, só un lugar físico ó que teño que volver. Naide se interesa por min nin polo que fago, polos meus soños, polas miñas inquedanzas, por como me sinto ou polo que son.
Só hai soidade e vacío, ti non estás ama e contigo foise todo.
Só hai soidade e vacío, ti non estás ama e contigo foise todo.
Anhelando mi niñez
Ser un niño otra vez es lo mejor que nos puede pasar: las rodillas raspadas sanan más rápido que los corazones rotos y defraudados. No existen las preocupaciones del día a día y las lágrimas son menos dolorosas. Creemos en que nuestras amistades serán para siempre y que existe el amor. No hay decepciones, no hay dolor. El perdón viene siempre tras un breve enfado y las disculpas salen fácilmente. No añoramos recuerdos que no tenemos, creemos que los años nos darán las cosas verdaderamente buenas de la vida, y no valoramos que lo mejor que tenemos es nuestra infancia de juegos y risas.
De niños soñábamos con ser mayores, y ahora anhelamos volver a ser niños.
miércoles, 13 de marzo de 2013
q nerviossssss!!
Xa case pasaron dous meses, e mañá volvo a Alicante, a miña outra casa, a miña outra terra, ca miña outra xente. Pero desta vez non volvo sola, acompáñanme as miñas amigas, esas 2 persoas que levan anos e anos ó meu lado e con quenes compartín tantas cousas. E agora vou compartir unha máis, estar con elas na miña outra cidade e formarán parte durante uns días da miña outra vida!
Vou dividida porque na casa non están ben, seguramente si elas non viñeran eu quedaría e non iría, pero así non podo facerlles perder o diñeiro invertido. Tamén vou inqueda por saber como se levarán esas persoas que son tan importantes para min entre elas, como conxeniarán as galegas e as andaluzas, que opinarán do meu Alicante querido. Pero sobre todo vou ilusionada, ilusionada porque por fin vou poder compartir con elas outro anaquiño do meu corazón, van ver outra parte de min, vou poder telas aló. E quero disfrutar esta semana con elas, aínda que non nos poñamos dacordo coa comida, nin co destino de a donde ir, e discutamos x as camas...pero si quero rirme, pasar momentos con elas e seguir atesourando recordos dos que elas formen parte.
Vanse coñecer as dúas partes máis importantes para min, e estou nerviosa!!
Vou dividida porque na casa non están ben, seguramente si elas non viñeran eu quedaría e non iría, pero así non podo facerlles perder o diñeiro invertido. Tamén vou inqueda por saber como se levarán esas persoas que son tan importantes para min entre elas, como conxeniarán as galegas e as andaluzas, que opinarán do meu Alicante querido. Pero sobre todo vou ilusionada, ilusionada porque por fin vou poder compartir con elas outro anaquiño do meu corazón, van ver outra parte de min, vou poder telas aló. E quero disfrutar esta semana con elas, aínda que non nos poñamos dacordo coa comida, nin co destino de a donde ir, e discutamos x as camas...pero si quero rirme, pasar momentos con elas e seguir atesourando recordos dos que elas formen parte.
Vanse coñecer as dúas partes máis importantes para min, e estou nerviosa!!
viernes, 8 de marzo de 2013
miércoles, 6 de marzo de 2013
felicidades.....
Hoxe é seis de marzo, un seis de marzo máis, e....encantaríame poder decirxe mil cousas, o q penso, o q sinto, que sigues sendo o meu neno aínda que medres e cumplas anos, pero non, non o vou facer porque non quero facelo, o meu orgullo non me permite facelo. Por iso creo que un simple "FELICIDADES" basta, polo menos hoxe. Quen sabe como será o vindeiro ano....
martes, 5 de marzo de 2013
reflexión personal...
A veces deberíamos ser capaces de ler algo máis na mente dos que queremos, quizáis non se sentirían sós pese a estar rodeados de xente e non se senterían incomprendendidos. Eu sei que cumplo estes 5 clichés, e sei que son moi poucos ( si existe alguén), os que realmente ven máis aló das miñas palabras e son capaces de atisbar no meu interior.
miércoles, 27 de febrero de 2013
Como te echo de menos....
... "Perdiendo a cada instante un poco más,
luchando por tenerte hasta el final,
sigo escuchando de lejos
como te echo de menos.
Que fuerza será
la que aún nos une."...
martes, 26 de febrero de 2013
"Como el amor no transformó el mundo"
"Todos necesitamos algo que aporte un poco de magia para enfrentarnos a la arbitrariedad del mundo, algo que nos ayude a tapar los oídos como Ulises. Sólo que, a veces, no es para no oír las sirenas, sino para oír que no hay sirenas."
Ignacio del Valle
Ojalá pudiera borrarte de mi mente
"Ojalá te me borraras
para siempre de mi vida
para no volverte a ver,
y ojalá te me borraras
con las noches en el dia
para no volverte a ver.
Y ojalá te me esfumaras
de mi sueños vida mía,
para no volverte a ver,
noo, ni en sueños.".....
...."Ojalá la lluvia
me ahogue entre sus brazos
para no pensar en ti,
o que pase un milagro
pase algo
que me lleve hasta ti."......
domingo, 24 de febrero de 2013
Confiemos nun mañá mellor
Supoño que hai feridas que nunca cerrarán de todo, que hai cousas que nunca deixarán de doer, que hai recordos que non poden asomarse sin danar. Non sei si iso é xusto ou non, para min non, porque impide seguir coa túa vida hacia diante. Teño demasiadas cousas que me doen aínda, cicatrices que siguen sangrando ainda que o mundo non se de conta. Non todo é tan sinxelo como parece, detras de cada sorriso pode haber unha bágoa a piques de saír do seu escondite, detrás de cada mirada alegre pode haber un corazón que sigue sufrindo en silencio, detrás de cada palabra pode haber moito significado oculto, detrás de cada xesto de ignorancia pode haber un desexo de abrazar, detrás de cada xesto de frialdade pode haber demasiado amor.
Non sei ata cando pode durar iso, non sei a que camiño nos pode conducir. Finxir que somos quen non somos non é a mellor maneira para seguir adiante, seino. Pero tamén sei que non podo mostrarme vulnerable ó mundo, porque me arrisco a que me faga máis dano si cabe. Non son quen era, seino, nin nunca poderei volver a selo por moito que añore esa etapa, pero tampouco sei quen quero ser agora mesmo.
Sei que vivimos rodeados de inxustizas, pero négome a ter que seguilas acatando. Si a vida consiste niso non é digna de ser vivida. Xa estou farta de só ver desgrazas ó meu redor, de non poder ser feliz, de que non haxa nada que salga ben, de non poder facer uns plans de futuro como os demáis mortais, de non sentirme feliz. Apenas lembro iso...a última vez que fun feliz.
¿Qué é sentirse feliz? Non sei como describir con palabras unha sensación esquecida nos mares do olvido. Creo que a felicidade forma parte desa utopía ca que soño, pero non sei cales son os factores que me poden levar a alcanzala tan sequera. Síntome totalmente perdida nun mundo que está a piques de comerme, que me supera un pouco máis cada día, o único refuxio son as noites, pero ahí traizóame o subconsciente, soño con persoas que me nego a aceptar que están fóra da miña vida, persoas que a vida me arrebatou ou que saíron dela. Neses soños sí son feliz, soñando cun pasado mellor ca xente que aínda sigo querendo sin que haxa remedio para poder evitalo. Pero detrás de cada noite e cada soño, hai que enfrontarse a un novo día, e sigo sendo eu: vacía, perdida, soa, vulnerable. Hai que poñer de novo esa coraza, que xa non sei si me protexe ou me perxudica, pero que pode que sea o meu único refuxio.
Non sei ata cando pode durar iso, non sei a que camiño nos pode conducir. Finxir que somos quen non somos non é a mellor maneira para seguir adiante, seino. Pero tamén sei que non podo mostrarme vulnerable ó mundo, porque me arrisco a que me faga máis dano si cabe. Non son quen era, seino, nin nunca poderei volver a selo por moito que añore esa etapa, pero tampouco sei quen quero ser agora mesmo.
Sei que vivimos rodeados de inxustizas, pero négome a ter que seguilas acatando. Si a vida consiste niso non é digna de ser vivida. Xa estou farta de só ver desgrazas ó meu redor, de non poder ser feliz, de que non haxa nada que salga ben, de non poder facer uns plans de futuro como os demáis mortais, de non sentirme feliz. Apenas lembro iso...a última vez que fun feliz.
¿Qué é sentirse feliz? Non sei como describir con palabras unha sensación esquecida nos mares do olvido. Creo que a felicidade forma parte desa utopía ca que soño, pero non sei cales son os factores que me poden levar a alcanzala tan sequera. Síntome totalmente perdida nun mundo que está a piques de comerme, que me supera un pouco máis cada día, o único refuxio son as noites, pero ahí traizóame o subconsciente, soño con persoas que me nego a aceptar que están fóra da miña vida, persoas que a vida me arrebatou ou que saíron dela. Neses soños sí son feliz, soñando cun pasado mellor ca xente que aínda sigo querendo sin que haxa remedio para poder evitalo. Pero detrás de cada noite e cada soño, hai que enfrontarse a un novo día, e sigo sendo eu: vacía, perdida, soa, vulnerable. Hai que poñer de novo esa coraza, que xa non sei si me protexe ou me perxudica, pero que pode que sea o meu único refuxio.
Non quero perder a esperanza de que cheguen tempos mellores, ó fin e ó cabo iso é sempre o que me din, pero non sei canto poderá durar esa esperanza. Xa van dous anos, e non vexo trazas de que isto poida chegar a mudar e trocarse nun día a día levadeiro e feliz. Pero haberá que facerlle caso ó refrán e confiar en que o malo non dura sempre e mañá será un día mellor.
lunes, 18 de febrero de 2013
celos...horribles y dañinos celos...
http://www.youtube.com/watch?v=wgEhCrC4SMs
....Celos, son puñales que se clavan
en el fondo de mi alma
y me van a destrozar.
Celos, que son más que una locura,
que me hunde en la amargura
de un amor irracional....
viernes, 8 de febrero de 2013
irme....
Eu non aguanto aqui. Isto afogame.Volver a sentir todo isto que cria enterrado afogame.Faltame aire e faltame vida. Hoxe quero irme,desaparecer de aqui porque este non e o meu sitio, sintome extraña a todo isto.
lunes, 4 de febrero de 2013
desconocidos....
No nos conocemos, hemos llegado al punto de que tratamos con un desconocido cuando estamos enfrente. Me acusas de cosas que yo nunca podría ni hacer ni poner en mi boca, parece mentira que después de todo lo que hemos vivido y después de tantos años no me conozcas y me creas capaz de hacer eso. Hacía mucho que no escribía sobre ti, ya no me dolías, hasta que he vuelto, hasta que tuve que volver a enfrentar la rutina cotidiana de tener que lidiar contigo. Llevábamos una aparente normalidad, pero duró tan solo una semana.
¿Cómo hemos llegado a esto? Te creía la persona más buena e inocente que tenia a mi lado, intenté protegerte siempre, te he visto crecer, llorar, reír, enfadarte, discutir, he estado al otro lado del teléfono hasta que te dormías, te he abrazado, te he consolado, te he besado a escondidas, te he mimado, te convertí en la persona más importante de mi vida....ahora dime, ¿para qué? Tú llegas y me dices que de mi boca salieron cosas horribles, palabras que nunca pronunciaría aunque no lo recuerde. ¿Sabes por qué estoy tan segura? Porque nunca quise ni querré hacerte daño, por mucho rencor que pueda guardarte. Y lo que más me duele es que tú lo dudes, que me creas capaz, que no me conozcas, que no me valores....y sobre todo que no me merezcas. Y en el fondo saber que te da igual hacerme sentir mal, pasar un día horrible, que ni te preocupes por como me he podido sentir.
Siempre dije que jamás te apartaría de mi lado, que te quiero en mi vida, pero ahora me he llegado a plantear si eso es posible, porque sinceramente, a tal punto dudo que alguna vez podamos volver a ser amigos. No confío en ti, tú no confías en mí, no me conoces, me juzgas, me alejas y me apartas a tu antojo, y no es justo. Después de todo, creo sinceramente que no me lo merezco.
¿Cómo hemos llegado a esto? Te creía la persona más buena e inocente que tenia a mi lado, intenté protegerte siempre, te he visto crecer, llorar, reír, enfadarte, discutir, he estado al otro lado del teléfono hasta que te dormías, te he abrazado, te he consolado, te he besado a escondidas, te he mimado, te convertí en la persona más importante de mi vida....ahora dime, ¿para qué? Tú llegas y me dices que de mi boca salieron cosas horribles, palabras que nunca pronunciaría aunque no lo recuerde. ¿Sabes por qué estoy tan segura? Porque nunca quise ni querré hacerte daño, por mucho rencor que pueda guardarte. Y lo que más me duele es que tú lo dudes, que me creas capaz, que no me conozcas, que no me valores....y sobre todo que no me merezcas. Y en el fondo saber que te da igual hacerme sentir mal, pasar un día horrible, que ni te preocupes por como me he podido sentir.
Siempre dije que jamás te apartaría de mi lado, que te quiero en mi vida, pero ahora me he llegado a plantear si eso es posible, porque sinceramente, a tal punto dudo que alguna vez podamos volver a ser amigos. No confío en ti, tú no confías en mí, no me conoces, me juzgas, me alejas y me apartas a tu antojo, y no es justo. Después de todo, creo sinceramente que no me lo merezco.
jueves, 31 de enero de 2013
Brillas por tu ausencia.
Brillas por a túa ausencia. Por non poder abrazarte nin bicarte. Non podo escoitar a túa dulce voz, non podo chegar a casa e que ti me esteñas esperando, sintome vacía e perdida sin ti. Cada dia cóstame máis poñer esa coraza e finxir que todo está ben, que eu estou ben e escoitar as tonterías do mundo que hai o meu redor. Cada un ten os seus problemas, pero todos teñen solución menos a morte. Eu non teño solución, a vida non quixo que a tivera. E non sei vivir sin ti, non podo levar unha casa que se me cae encima, tirar por unha familia que non me aporta nada nin pola que non sinto nin padezo, non podo seguir sin ti. Non consigo borrar as últimas palabras que che dixen, nin esas que nos dixo o médico o saír, non podo borrar esas imaxes da miña cabeza, cada vez que intento esquecelas volven, non me deixan respirar, non me deixan vivir. Sei que che prometín que iba a cuidar de papá, pero e que me sinto incapaz. Todo isto venme moi grande. Intento buscar algo polo que tirar pero non o atopo. Aquí todo son problemas, agobios, finxir da mañá a noite. Non entendo por qué tivo que pasarnos esto, non entendo que mal tan grande fixemos para que te separaran de min, non o entendo mamá, ¿por qué a vida foi tan inxusta con nós? Síntome tan vacía e perdida, non sei hacia donde tirar, non sei hacia donde seguir, nin hacia donde mirar, nin tan sequera que planificar. Non teño alicientes, non teño motivos, non sei nin quen son agora mesmo.
Non sei para que me viñen, isto agóbiame, fáltame aire, fáltasme ti. Non hai nada que faga a túa ausencia máis levadeira, a miña mente non consigue despegarse de ti. E no meu corazón vivirás eternamente, aínda que siga perdida e vacía só o encherás ti. Guíame ama, desde donde estés, dame forzas e dame un abrazo aínda que sea soñando, necesito volver a sentir o teu calor.
lunes, 28 de enero de 2013
Como el amor no transformó el mundo
El tiempo lo cura todo. Otra milonga. El tiempo no cura nada. O cura lo que ya no importa. El tiempo es precisamente lo que nos hiere.
Noches en vela. Apatía. Distracciones constantes. Pensar en lo que se dijo, en lo que se va a decir. En lo que se debería haber dicho. Mirar el horóscopo. El tuyo y el de él. Idealizarlo. Ver su rostro en cada rostro. Euforia. Bajones. Hablar sola. No comer. Beber en exceso. Vigilar el teléfono. Autocompadecerse. Hablar de tonterías. Írsete la bola. Pensar en lo que él pensaría. En qué estará haciendo. Con quién. Llorar. Escuchar canciones tristes. Pensar en no pensar. Pensar en pensar en no pensar. No dormir. No vivir. Eso es lo normal en el desamor.
Aunque, en realidad, fue mucho peor. Mucho. Una profundidad peor.
Porque era el miedo.
Yo mataré monstruos por ti.
miércoles, 23 de enero de 2013
reflexións nevadas...
O mellor da volta é esta paisaxe,ollar pola fiestra e ver esa cor branca que axuda a reflexión, a mirar onde estou e a pensar a donde quero ir, aprender das caídas e dos obstáculos que a vida me puxo no camiño, valorar o que me rodea e a xente que teño ó meu carón, recordar anécdotas da infancia daquelas nevaradas que tanto me gustaban cando podía compartilas coa miña familia aínda que hoxe fagan correr bágoas pola miña meixela, cerrar os ollos e sentir que estou na miña casa, na miña terra, nese lugar que me viu nacer e crecer e do que gardo tantos recordos dunha infancia que quedou atrás, e tamén recordos con ela que forman parte do pasado e que non se repetirán nunca. Soñar con momentos mellores, anhelar esa felicidade que quizáis esté a volta da esquina, desexar un futuro mellor, pensar en volver a encontrarme e poder volver a sorrirlle a vida.
¡De volta!
Hoxe, 23 de xaneiro de 2013, volvo a estar na miña terra, na miña casa, no pobo que me viu nacer e crecer. E desta vez toca quedarse por un tempo indefinido, nin eu mesma sei canto. Non sei como me sinto, supoño que resignada, aínda que por outra parte era o que quería durante meses...pero agora....non sei si realmente é o que quero. É moi pouco tempo aínda para realmente poder facer unha valoración, porque no fondo non asumín que isto non son unhas vacacións de curta duración, que dentro de quince días aquí vou seguir nesta rutina que non leva a ningún lado, que me estanca persoal e profesionalmente. Creo que isto se me vai facer costa arriba, pero sei que unha vez máis teño que tirar, por min e por esta casa que navega sin rumbo.
Xa non sei si este é o meu sitio ou non, realmente atópome perdida en todos os lados, non acabo de encontrar o meu lugar, síntome desubicada mire a donde mire, así que simplemente terei que darme marxe e non esixir de min mesma máis do que podo dar.
Pero sí quero algo bo, quero ter algo bo, non sei o que, pero algo que me axude a tirar por todo isto. Que non todo sexa o que agora me rodea.
Xa non sei si este é o meu sitio ou non, realmente atópome perdida en todos os lados, non acabo de encontrar o meu lugar, síntome desubicada mire a donde mire, así que simplemente terei que darme marxe e non esixir de min mesma máis do que podo dar.
Pero sí quero algo bo, quero ter algo bo, non sei o que, pero algo que me axude a tirar por todo isto. Que non todo sexa o que agora me rodea.
jueves, 17 de enero de 2013
"Te recuerdo como eras en el último otoño"
Te recuerdo como eras en el último otoño.
Eras la boina gris y el corazón en calma.
En tus ojos peleaban las llamas del crepúsculo.
Y las hojas caían en el agua de tu alma.
Apegada a mis brazos como una enredadera,
las hojas recogían tu voz lenta y en calma.
Hoguera de estupor en que mi sed ardía.
Dulce jacinto azul torcido sobre mi alma.
Siento viajar tus ojos y es distante el otoño:
boina gris, voz de pájaro y corazón de casa
hacia donde emigraban mis profundos anhelos
y caían mis besos alegres como brasas.
Cielo desde un navío. Campo desde los cerros.
Tu recuerdo es de luz, de humo, de estanque en calma.
Más allá de tus ojos ardían los crepúsculos.
Hojas secas de otoño giraban en tu alma.
Pablo Neruda
RIMA VIII
Cuando miro el azul horizonte
perderse a lo lejos,
al través de una gasa de polvo
dorado e inquieto,
me parece posible arrancarme
del mísero suelo
y flotar con la niebla dorada
¡en átomos leves
cual ella deshecho!
Cuando miro de noche en el fondo
ocurdo del cielo
las estrellas temblar, como ardientes
pupilas de fuego,
me parece posible a donde brillan
subir en un vuelo,
y anegarme en su luz, y con ellas
en lumbre encendido
fundirme en un beso.
En el mar en la duda en que bogo
ni aún se lo que creo;
sin embargo estas ansias me dicen
que yo llevo algo
divino aquí dentro.
perderse a lo lejos,
al través de una gasa de polvo
dorado e inquieto,
me parece posible arrancarme
del mísero suelo
y flotar con la niebla dorada
¡en átomos leves
cual ella deshecho!
Cuando miro de noche en el fondo
ocurdo del cielo
las estrellas temblar, como ardientes
pupilas de fuego,
me parece posible a donde brillan
subir en un vuelo,
y anegarme en su luz, y con ellas
en lumbre encendido
fundirme en un beso.
En el mar en la duda en que bogo
ni aún se lo que creo;
sin embargo estas ansias me dicen
que yo llevo algo
divino aquí dentro.
Gustavo Adolfo Bécquer
Casida del llanto
He cerrado mi balcón
porque no quiero oír el llanto,
pero por detrás de los grises muros
no se oye otra cosa que el llanto.
Hay muy pocos ángeles que canten,
hay muy pocos perros que ladren,
mil violines caben en la palma de mi mano.
Pero el llanto es un perro inmenso,
el llanto es un ángel inmenso,
el llanto es un violín inmenso,
las lágrimas amordazan al viento,
y no se oye otra cosa que el llanto.
Federico García Lorca
Chegou ó momento de partir
Ben...o momento xa chegou...mañá tocarame tarde de despedidas e sábado pola mañá collerei ese avión que me levará á casa por unha temporadiña....Non sei nin o que pasa pola miña cabeza, mellor dito, pasan tantas cousas que é prácticamente imposible expresalas en palabras e deixalas aquí escritas. É tal a mestura de sentimentos que teño que non sei nin cal prima. Dame medo voltar, pasar máis de quince días e ver que aquelo non cambia, que esa casa sigue estando vacía e carente de afecto, que cada un ten a súa vida e eu non encaixo alí, voltar a ver a miúdo xente que me sigue facendo dano ver, volver a ter que poñer esa coraza e mantela pase o que pase, ter que finxir que todo vai ben, que eu son forte e podo con todo e ninguén me fará dano. ¡Ai, pero estou tan carente de forzas para todo iso, que non sei nin como me irá! Intento pensar nas partes boas pero....¿cales son? Xa non teño ilusión por nada do que aló hai...nin por él, non sei cando pero desapareceu, só noto frialdade e distancia, e eu tampouco quero tirar agora. No fondo creo que quero ter a esperanza de que todo iso desaparezca e voltamos a estar como antes, ou aínda mellor, pero creo que iso vai ser moi complicado senón imposible. Aínda que tamén pode ser a última oportunidade para ver a donde nos leva todo isto.... Non sei, tampouco sei que quero nin que me atoparei referente a todo isto, só sei que non quero pasalo mal, non quero sufrir nin perdelo.
Respecto ó outro tema, sigo sin estar preparada para ter que volver a velo, a compartir momentos e tempo. Síguenme doendo moitas cousas, e parece que estando aquí esa dor é levadeira, pero volvendo....faise moi difícil seguir camiñando con ela a costas. Non sei si quero que salga da miña vida ou non, pero sí sei que quero que deixe de doerme xa dunha vez, xa pasaron 2 anos e asemella que o tempo non o cura todo realmente....
Sei que os meus amigos están ahí, que os boto de menos, pero tamén teñen a súa vida e rutina, e eu tampouco quero nin pretendo cambiala. Non é o mesmo que antes, no fondo sinto que nada é o mesmo, que somos diferentes, que temos vidas distintas e estamos en momentos distintos tamén. Son o meu refuxio, iso está claro, e necesítoos tanto ó meu carón, ¡e adóroos!
Terei moito tempo de soidade, de aburrimento e nostalxia, de tristura, de bágoas, de desasosego, de rabia...todos eses sentimentos que non mo van poñer fácil. Pero espero tamén ter momentos de risas e alegrías, momentos felices, e quero recuperar algo de min mesma, porque me sinto tan perdida que non sei nin para onde tirar.
Respecto ó outro tema, sigo sin estar preparada para ter que volver a velo, a compartir momentos e tempo. Síguenme doendo moitas cousas, e parece que estando aquí esa dor é levadeira, pero volvendo....faise moi difícil seguir camiñando con ela a costas. Non sei si quero que salga da miña vida ou non, pero sí sei que quero que deixe de doerme xa dunha vez, xa pasaron 2 anos e asemella que o tempo non o cura todo realmente....
Sei que os meus amigos están ahí, que os boto de menos, pero tamén teñen a súa vida e rutina, e eu tampouco quero nin pretendo cambiala. Non é o mesmo que antes, no fondo sinto que nada é o mesmo, que somos diferentes, que temos vidas distintas e estamos en momentos distintos tamén. Son o meu refuxio, iso está claro, e necesítoos tanto ó meu carón, ¡e adóroos!
Terei moito tempo de soidade, de aburrimento e nostalxia, de tristura, de bágoas, de desasosego, de rabia...todos eses sentimentos que non mo van poñer fácil. Pero espero tamén ter momentos de risas e alegrías, momentos felices, e quero recuperar algo de min mesma, porque me sinto tan perdida que non sei nin para onde tirar.
Quero volver a ser eu, non isto no que a vida me convertiu.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)