miércoles, 27 de febrero de 2013

Como te echo de menos....


... "Perdiendo a cada instante un poco más,
luchando por tenerte hasta el final, 
sigo escuchando de lejos
como te echo de menos.
Que fuerza será
la que aún nos une."...

martes, 26 de febrero de 2013

"Como el amor no transformó el mundo"

"Todos necesitamos algo que aporte un poco de magia para enfrentarnos a la arbitrariedad del mundo, algo que nos ayude a tapar los oídos como Ulises. Sólo que, a veces, no es para no oír las sirenas, sino para oír que no hay sirenas."
Ignacio del Valle

Ojalá pudiera borrarte de mi mente


"Ojalá te me borraras
para siempre de mi vida
para no volverte a ver,
y ojalá te me borraras
con las noches en el dia
para no volverte a ver.
Y ojalá te me esfumaras
de mi sueños vida mía,
para no volverte a ver,
noo, ni en sueños.".....

...."Ojalá la lluvia
me ahogue entre sus brazos
para no pensar en ti, 
o que pase un milagro
pase algo
que me lleve hasta ti."......

domingo, 24 de febrero de 2013

Confiemos nun mañá mellor

Supoño que hai feridas que nunca cerrarán de todo, que hai cousas que nunca deixarán de doer, que hai recordos que non poden asomarse sin danar. Non sei si iso é xusto ou non, para min non, porque impide seguir coa túa vida hacia diante. Teño demasiadas cousas que me doen aínda, cicatrices que siguen sangrando ainda que o mundo non se de conta. Non todo é tan sinxelo como parece, detras de cada sorriso pode haber unha bágoa a piques de saír do seu escondite, detrás de cada mirada alegre pode haber un corazón que sigue sufrindo en silencio, detrás de cada palabra pode haber moito significado oculto, detrás de cada xesto de ignorancia pode haber un desexo de abrazar, detrás de cada xesto de frialdade pode haber demasiado amor.
Non sei ata cando pode durar iso, non sei a que camiño nos pode conducir. Finxir que somos quen non somos non é a mellor maneira para seguir adiante, seino. Pero tamén sei que non podo mostrarme vulnerable ó mundo, porque me arrisco a que me faga máis dano si cabe. Non son quen era, seino, nin nunca poderei volver a selo por moito que añore esa etapa, pero tampouco sei quen quero ser agora mesmo.
Sei que vivimos rodeados de inxustizas, pero négome a ter que seguilas acatando. Si a vida consiste niso non é digna de ser vivida. Xa estou farta de só ver desgrazas ó meu redor, de non poder ser feliz, de que non haxa nada que salga ben, de non poder facer uns plans de futuro como os demáis mortais, de non sentirme feliz. Apenas lembro iso...a última vez que fun feliz.
 ¿Qué é sentirse feliz? Non sei como describir con palabras unha sensación esquecida nos mares do olvido. Creo que a felicidade forma parte desa utopía ca que soño, pero non sei cales son os factores que me poden levar a alcanzala tan sequera. Síntome totalmente perdida nun mundo que está a piques de comerme, que me supera un pouco máis cada día, o único refuxio son as noites, pero ahí traizóame o subconsciente, soño con persoas que me nego a aceptar que están fóra da miña vida, persoas que a vida me arrebatou ou que saíron dela. Neses soños sí son feliz, soñando cun pasado mellor ca xente que aínda sigo querendo sin que haxa remedio para poder evitalo. Pero detrás de cada noite e cada soño, hai que enfrontarse a un novo día, e sigo sendo eu: vacía, perdida, soa, vulnerable. Hai que poñer de novo esa coraza, que xa non sei si me protexe ou me perxudica, pero que pode que sea o meu único refuxio.
Non quero perder a esperanza de que cheguen tempos mellores, ó fin e ó cabo iso é sempre o que me din, pero non sei canto poderá durar esa esperanza. Xa van dous anos, e non vexo trazas de que isto poida chegar a mudar e trocarse nun día a día levadeiro e feliz. Pero haberá que facerlle caso ó refrán e confiar en que o malo non dura sempre e mañá será un día mellor.

lunes, 18 de febrero de 2013

celos...horribles y dañinos celos...

http://www.youtube.com/watch?v=wgEhCrC4SMs


....Celos, son puñales que se clavan
en el fondo de mi alma
y me van a destrozar.
Celos, que son más que una locura,
que me hunde en la amargura
de un amor irracional....


viernes, 8 de febrero de 2013

irme....

Eu non aguanto aqui. Isto afogame.Volver a sentir todo isto que cria enterrado afogame.Faltame aire e faltame vida. Hoxe quero irme,desaparecer de aqui porque este non e o meu sitio, sintome extraña a todo isto.

lunes, 4 de febrero de 2013

desconocidos....

No nos conocemos, hemos llegado al punto de que tratamos con un desconocido cuando estamos enfrente. Me acusas de cosas que yo nunca podría ni hacer ni poner en mi boca, parece mentira que después de todo lo que hemos vivido y después de tantos años no me conozcas y me creas capaz de hacer eso. Hacía mucho que no escribía sobre ti, ya no me dolías, hasta que he vuelto, hasta que tuve que volver a enfrentar la rutina cotidiana de tener que lidiar contigo. Llevábamos una aparente normalidad, pero duró tan solo una semana.
 ¿Cómo hemos llegado a esto? Te creía la persona más buena e inocente que tenia a mi lado, intenté protegerte siempre, te he visto crecer, llorar, reír, enfadarte, discutir, he estado al otro lado del teléfono hasta que te dormías, te he abrazado, te he consolado, te he besado a escondidas, te he mimado, te convertí en la persona más importante de mi vida....ahora dime, ¿para qué? Tú llegas y me dices que de mi boca salieron cosas horribles, palabras que nunca pronunciaría aunque no lo recuerde. ¿Sabes por qué estoy tan segura? Porque nunca quise ni querré hacerte daño, por mucho rencor que pueda guardarte. Y lo que más me duele es que tú lo dudes, que me creas capaz, que no me conozcas, que no me valores....y sobre todo que no me merezcas. Y en el fondo saber que te da igual hacerme sentir mal, pasar un día horrible, que ni te preocupes por como me he podido sentir.
Siempre dije que jamás te apartaría de mi lado, que te quiero en mi vida, pero ahora me he llegado a plantear si eso es posible, porque sinceramente, a tal punto dudo que alguna vez podamos volver a ser amigos. No confío en ti, tú no confías en mí, no me conoces, me juzgas, me alejas y me apartas a tu antojo, y no es justo. Después de todo, creo sinceramente que no me lo merezco.