sábado, 2 de noviembre de 2013

Oxalá puidese estar contigo...

Hoxe teño o corazón nun puño. Boto de menos a miña xente, a miña casa, a miña terra. Sabendo que me teño que quedar aquí outro ano pártese algo dentro de min, un pedaciño da miña alma. Quería volver, quería intentar recuperar algo da miña vida, non seguir á marxe de todo e sentindo que me perdo moitas cousas.
Pero sobre todo quería volver por ti. Dóeme profundamente non poder estar ahí contigo, apoiándote, intentado axudarche como o fixeches ti conmigo. Sinto que non estou á altura como amiga, que te defraudo, que te deixo soa cando me necesitas. E créeme que esta sensación é horrible. Penseime máis dunha vez mandar todo isto á merda, coller un avión e plantarme ahí contigo, que eres o que máis me importa, o mellor q teño na miña vida. Pero sei que non podo...
Non sei que pasará estes meses, non sei como iremos, pero está claro que se non superas isto e me necesitas buscarei a forma de irme un tempo aínda que sexa, pero ireime contigo. Non podo estar aquí de brazos cruzados, non podo seguir sentíndome tan impotente, non cando sei que me necesitas.
Dudei moitas veces de que isto mereza a pena, de que tanta angustia e sufrimento traiga a súa recompensa, e cada vez máis o dudo...

Siempre hay que levantarse, siempre.


Nunca nos podemos dar por vencidos, siempre hay que levantar la cabeza e intentar mirar hacia delante, para atrás nunca, ni para coger impulso. A todos nos han hecho daño, pero hay que saber tragar lágrimas y seguir. Nadie ni nada es nuestro fin, por muy difícil que a veces lo veamos. Siempre hay alguna alternativa,                                  siempre hay que sonreír.