Brillas por tu ausencia.

Brillas por a túa ausencia. Por non poder abrazarte nin bicarte. Non podo escoitar a túa dulce voz, non podo chegar a casa e que ti me esteñas esperando, sintome vacía e perdida sin ti. Cada dia cóstame máis poñer esa coraza e finxir que todo está ben, que eu estou ben e escoitar as tonterías do mundo que hai o meu redor. Cada un ten os seus problemas, pero todos teñen solución menos a morte. Eu non teño solución, a vida non quixo que a tivera. E non sei vivir sin ti, non podo levar unha casa que se me cae encima, tirar por unha familia que non me aporta nada nin pola que non sinto nin padezo, non podo seguir sin ti. Non consigo borrar as últimas palabras que che dixen, nin esas que nos dixo o médico o saír, non podo borrar esas imaxes da miña cabeza, cada vez que intento esquecelas volven, non me deixan respirar, non me deixan vivir. Sei que che prometín que iba a cuidar de papá, pero e que me sinto incapaz. Todo isto venme moi grande. Intento buscar algo polo que tirar pero non o atopo. Aquí todo son problemas, agobios, finxir da mañá a noite. Non entendo por qué tivo que pasarnos esto, non entendo que mal tan grande fixemos para que te separaran de min, non o entendo mamá, ¿por qué a vida foi tan inxusta con nós?  Síntome tan vacía e perdida, non sei hacia donde tirar, non sei hacia donde seguir, nin hacia donde mirar, nin tan sequera que planificar. Non teño alicientes, non teño motivos, non sei nin quen son agora mesmo. 

Non sei para que me viñen, isto agóbiame, fáltame aire, fáltasme ti. Non hai nada que faga a túa ausencia máis levadeira, a miña mente non consigue despegarse de ti. E no meu corazón vivirás eternamente, aínda que siga perdida e vacía só o encherás ti. Guíame ama, desde donde estés, dame forzas e dame un abrazo aínda que sea soñando, necesito volver a sentir o teu calor. 

Como el amor no transformó el mundo

El tiempo lo cura todo. Otra milonga. El tiempo no cura nada. O cura lo que ya no importa. El tiempo es precisamente lo que nos hiere.

Noches en vela. Apatía. Distracciones constantes. Pensar en lo que se dijo, en lo que se va a decir. En lo que se debería haber dicho. Mirar el horóscopo. El tuyo y el de él. Idealizarlo. Ver su rostro en cada rostro. Euforia. Bajones. Hablar sola. No comer. Beber en exceso. Vigilar el teléfono. Autocompadecerse. Hablar de tonterías. Írsete la bola. Pensar en lo que él pensaría. En qué estará haciendo. Con quién. Llorar. Escuchar canciones tristes. Pensar en no pensar. Pensar en pensar en no pensar. No dormir. No vivir. Eso es lo normal en el desamor. 

Aunque, en realidad, fue mucho peor. Mucho. Una profundidad peor. 

Porque era el miedo. 

Yo mataré monstruos por ti. 

reflexións nevadas...

O mellor da volta é esta paisaxe,ollar pola fiestra e ver esa cor branca que axuda a reflexión, a mirar onde estou e a pensar a donde quero ir, aprender das caídas e dos obstáculos que a vida me puxo no camiño, valorar o que me rodea e a xente que teño ó meu carón, recordar anécdotas da infancia daquelas nevaradas que tanto me gustaban cando podía compartilas coa miña familia aínda que hoxe fagan correr bágoas pola miña meixela,  cerrar os ollos e sentir que estou na miña casa, na miña terra, nese lugar que me viu nacer e crecer e do que gardo tantos recordos dunha infancia que quedou atrás, e tamén recordos con ela que forman parte do pasado e que non se repetirán nunca. Soñar con momentos mellores, anhelar esa felicidade que quizáis esté a volta da esquina, desexar un futuro mellor, pensar en volver a encontrarme e poder volver a sorrirlle a vida.

¡De volta!

Hoxe, 23 de xaneiro de 2013, volvo a estar na miña terra, na miña casa, no pobo que me viu nacer e crecer. E desta vez toca quedarse por un tempo indefinido, nin eu mesma sei canto. Non sei como me sinto, supoño que resignada, aínda que por outra parte era o que quería durante meses...pero agora....non sei si realmente é o que quero. É moi pouco tempo aínda para realmente poder facer unha valoración, porque no fondo non asumín que isto non son unhas vacacións de curta duración, que dentro de quince días aquí vou seguir nesta rutina que non leva a ningún lado, que me estanca persoal e profesionalmente. Creo que isto se me vai facer costa arriba, pero sei que unha vez máis teño que tirar, por min e por esta casa que navega sin rumbo.
Xa non sei si este é o meu sitio ou non, realmente atópome perdida en todos os lados, non acabo de encontrar o meu lugar, síntome desubicada mire a donde mire, así que simplemente terei que darme marxe e non esixir de min mesma máis do que podo dar.
Pero sí quero algo bo, quero ter algo bo, non sei o que, pero algo que me axude a tirar por todo isto. Que non todo sexa o que agora me rodea.

"Te recuerdo como eras en el último otoño"

Te recuerdo como eras en el último otoño.

Eras la boina gris y el corazón en calma.

En tus ojos peleaban las llamas del crepúsculo.

Y las hojas caían en el agua de tu alma.

Apegada a mis brazos como una enredadera, 

las hojas recogían tu voz lenta y en calma.

Hoguera de estupor en que mi sed ardía.

Dulce jacinto azul torcido sobre mi alma.

Siento viajar tus ojos y es distante el otoño:

boina gris, voz de pájaro y corazón de casa

hacia donde emigraban mis profundos anhelos

y caían mis besos alegres como brasas.

Cielo desde un navío. Campo desde los cerros.

Tu recuerdo es de luz, de humo, de estanque en calma.

Más allá de tus ojos ardían los crepúsculos.

Hojas secas de otoño giraban en tu alma.

Pablo Neruda

RIMA VIII

Cuando miro el azul horizonte
perderse a lo lejos,
al través de una gasa de polvo
dorado e inquieto,
me parece posible arrancarme
del mísero suelo
y flotar con la niebla dorada
¡en átomos leves
cual ella deshecho!

Cuando miro de noche en el fondo
ocurdo del cielo
las estrellas temblar, como ardientes
pupilas de fuego,
me parece posible a donde brillan
subir en un vuelo,
y anegarme en su luz, y con ellas
en lumbre encendido
fundirme en un beso.

En el mar en la duda en que bogo
ni aún se lo que creo;
sin embargo estas ansias me dicen
que yo llevo algo
divino aquí dentro.

Gustavo Adolfo Bécquer

Casida del llanto

He cerrado mi balcón

porque no quiero oír el llanto, 

pero por detrás de los grises muros

no se oye otra cosa que el llanto.

Hay muy pocos ángeles que canten,

hay muy pocos perros que ladren, 

mil violines caben en la palma de mi mano.

Pero el llanto es un perro inmenso,

el llanto es un ángel inmenso,

el llanto es un violín inmenso,

las lágrimas amordazan al viento,

y no se oye otra cosa que el llanto.

Federico García Lorca

Chegou ó momento de partir

Ben...o momento xa chegou...mañá tocarame tarde de despedidas e sábado pola mañá collerei ese avión que me levará á casa por unha temporadiña....Non sei nin o que pasa pola miña cabeza, mellor dito, pasan tantas cousas que é prácticamente imposible expresalas en palabras e deixalas aquí escritas. É tal a mestura de sentimentos que teño que non sei nin cal prima. Dame medo voltar, pasar máis de quince días e ver que aquelo non cambia, que esa casa sigue estando vacía e carente de afecto, que cada un ten a súa vida e eu non encaixo alí, voltar a ver a miúdo xente que me sigue facendo dano ver, volver a ter que poñer esa coraza e mantela pase o que pase, ter que finxir que todo vai ben, que eu son forte e podo con todo e ninguén me fará dano. ¡Ai, pero estou tan carente de forzas para todo iso, que non sei nin como me irá! Intento pensar nas partes boas pero....¿cales son? Xa non teño ilusión por nada do que aló hai...nin por él, non sei cando pero desapareceu, só noto frialdade e distancia, e eu tampouco quero tirar agora. No fondo creo que quero ter a esperanza de que todo iso desaparezca e voltamos a estar como antes, ou aínda mellor, pero creo que iso vai ser moi complicado senón imposible. Aínda que tamén pode ser a última oportunidade para ver a donde nos leva todo isto.... Non sei, tampouco sei que quero nin que me atoparei referente a todo isto, só sei que non quero pasalo mal, non quero sufrir nin perdelo.
Respecto ó outro tema, sigo sin estar preparada para ter que volver a velo, a compartir momentos e tempo. Síguenme doendo moitas cousas, e parece que estando aquí esa dor é levadeira, pero volvendo....faise moi difícil seguir camiñando con ela a costas. Non sei si quero que salga da miña vida ou non, pero sí sei que quero que deixe de doerme xa dunha vez, xa pasaron 2 anos e asemella que o tempo non o cura todo realmente....
Sei que os meus amigos están ahí, que os boto de menos, pero tamén teñen a súa vida e rutina, e eu tampouco quero nin pretendo cambiala. Non é o mesmo que antes, no fondo sinto que nada é o mesmo, que somos diferentes, que temos vidas distintas e estamos en momentos distintos tamén. Son o meu refuxio, iso está claro, e necesítoos tanto ó meu carón, ¡e adóroos!
Terei moito tempo de soidade, de aburrimento e nostalxia, de tristura, de bágoas, de desasosego, de rabia...todos eses sentimentos que non mo van poñer fácil. Pero espero tamén ter momentos de risas e alegrías, momentos felices, e quero recuperar algo de min mesma, porque me sinto tan perdida que non sei nin para onde tirar.

Quero volver a ser eu, non isto no que a vida me convertiu. 

decisións...

Levo de novo días xa no meu sofá vermello...o Nadal por fin rematou, esas datas que tan pouco me gustan xa pasaron...un ano máis que acabou...E eu sigo no mesmo sitio, nin avancei nin retrocedín, realmente para min é como si este ano non transcorrera, non existira. Non teño nin de que facer balance, e moito menos positivo. Así que non hai que contar do 2012.
O 2013 comezou como rematou o 2012, sen ilusións, nin esperanzas, nin alegrías. Creo que o único que trae é resignación. Desexo de todo corazón que traiga algo bo, a mínima cousa que me devolva a ilusión por algo ou por algúen,
E chegou o momento de tomar a decisión que fai meses vía lonxe pero que o tempo a acercou imperiosamente. Dentro dunha semana volverei a miña casa, por tempo indefinido, a volver vivir nesa monotonía constante. Sei que me necesitan e teño que ir, pero non estou tan segura do que quero. Síntome dividida, non dous sitios teño cousas que botarei de menos:  Alicante é a miña rutina e desconexión, só lle faltan os meus amigos, a miña xente. E Lugo iso é o único bo que ten, eles. Así que nada, toca facer de tripas corazón e deixar isto como un recordo aparcado na memoria. Non estou segura de nada, sei que aquí boto de menos Lugo, e aló botarei de menos isto...pero hai que escoller, non podo telo todo, son consciente.
Só me falta a parte difícil, decilo  no traballo, pero iso tamén será algo que habrá que afrontar esta semana.

En el país de la nube blanca.

"Respecto al amor de tu vida hay poco que se pueda aprender. Más bien es una clase por la que hay que pagar."

" - Yo te amo, desde la primera vez que te vi. Es sencillo..., pasa de la misma forma que cae la lluvia o brilla el sol. No se puede evitar.

 - Uno puede protegerse de la lluvia. Y buscar la sombra cuando brilla el sol. No puedo evitar la lluvia y el calor, pero no hay por qué mojarse o quemarse"