martes, 27 de agosto de 2013

volta totalmente inesperada

As vacacións acabáronse e tocou voltar á rutina alicantina...e a verdade é que veño desganada. Cando me viñen en xullo todo era diferente, non me sentía ben aló, sentíame apartada, esquecida e necesitaba poñer distancia de por medio con moitas cousas. Pero semella que bastou un mes tan só para que todo iso cambiara...Cheguei e sentinme querida e apreciada. Esa sorpresa de cumpreanos que non me esperaba rompeu un anaquiño o meu muro de formigón. Non me esperaba esa mostra de cariño, non sei, sentirme apreciada é algo que valoro moitísimo, porque tan só os teño a eles prácticamente. Sorprendéronme e emocionáronme!
E sí, ti tamén me sorprendiches...volvinte a notar cerca, como antes, sentíame cómoda contigo sin ter que esquivarte, non te notaba distante nin frío...¿ E este cambio? E que non entendo o por qué...outra vez te acercas, outras alónxaste...e sinto que te perdo un pouco cada vez que me veño, e esa idea atérrame. Non sei que podo facer para que iso non ocorra, non sei que dicirche, non sei nin como actuar...só sei que te quero cerca de min.
E do innombrable pouco que dicir, coincidimos, por desgracia máis do que eu quixera, pero supoño que para él non significa nada, un mero saludo correctamente, e outras veces finxindo que non me ve...Así se pasaron os días, e por moito que me empeño en que non me importa, no fondo sei que doe...pero quero convencerme que canto menos fale de el, máis deixará de doerme...

Non sei que sinto tan sequera, sei que aquí non estou ben, e aló tampouco. Non sei que me pasa porque tampouco non sei nin quen son.... Só de imaxinar que me quedo aquí outro ano asústame, aínda que intento autoconvencerme de que podrei con iso, que vou estar ben, que tan só é un ano que pasa voando...pero non funciona, asáltanme pensamentos que tiran por traste todas as boas ideas. Non sei si aguantarei outro ano, non cando añoro a miña xente tanto e sinto que me estou perdendo cousas e oportunidades estando lonxe, e o tempo vai pasando e nada cambia.

No soy yo sin buscarte

Aún sin buscarte,
te confundo entre las sombras.
Imagino tu voz,
susurrándome una caricia en mi espalda.

Aún sin buscarte,
busco tu sonrisa en cada persona desconocida,
confundo tus ojos entre pestañas ajenas
mientras tu recuerdo brilla en mis lágrimas.

Sin querer buscarte,
te veo en cada atardecer,
en cada ola del mar rompiendo en la orilla,
en cada gota de lluvia
que sin quererlo resbala por mi piel

Aún sin buscarte
te encuentro en cada letra que escribo.
Sin quererlo,
te beso en otros labios,
te abrazo en mi almohada,
y te extraño cuando intento olvidarte.

Me pierdo en el laberinto de tus ojos
cuando intento huir de tus miradas,
Acompaso mis pasos a los tuyos,
aún cuando no caminas a mi lado.

Te encuentro cuando sólo me estoy buscando a mí
y me pierdo cuando decido dejar de buscarte.

Aún sin querer encontrarte,
te busco;
y sin querer buscarte,
te acabo encontrando.







jueves, 8 de agosto de 2013

estaciones....

He esperado en muchas estaciones
al tren de mi vida,
Y en todas has llegado tú
con tu sonrisa como conductora
de mis malogrados sentimientos.

Las estaciones han escuchado
promesas más verdaderas
que los altares de las iglesias.
Los andenes han visto besos más sinceros
que las sábanas de cualquier motel.
Los billetes de tren han concedido
más deseos anhelados
que las velas de cumpleaños.

Me he despedido en estaciones
y he visto muchas despedidas:
he visto a parejas separarse
al subirse a un tren,
recordando su primer paseo
para que otras calles desconocidas
no les confundan sus recuerdos.

He visto arrancar las tijeras
a la odiada distancia,
para que no logre cortar
el hilo de su historia.

He visto reencuentros
dignos de una película,
lágrimas corren por las mejillas
mientras los cuerpos se reconocen.

Si nos fijamos bien,
cada estación
está llena de "te quiero",
de " te voy a echar de menos"
y de " aquí te espero".

Y eso, eso es precioso.