domingo, 29 de septiembre de 2013

LIBERTAD


Hacer algo por alguien es arriesgarse a involucrarse.
Expresar sentimientos, es arriesgarse a mostrar tu verdadero yo.
Exponer tus ideas y tus sueños, es arriesgarse a perderlos.
Reír, es arriesgarse a parecer un tonto.
Llorar, es arriesgarse a parecer un sentimental.
Amar, es arrriesgarse a no ser correspondido.
Esperar, es arriesgarse a la desesperanza.
Confiar, es arriesgarse a ser vulnerable.
Vivir, es arriesgarse a morir.

Pero los riesgos deben ser tomados, porque el peligro más grande en la vida es no arriesgarse a nada jamás.

La persona que no arriesga no hace, no tiene, no gana, no pretende, no anhela....

Se pueden evitar sufrimientos y preocupaciones, placeres y alegrías...pero te estarías perdiendo aprender, sentir, cambiar, crecer, amar, sentir y VIVIR!!

Solo una persona que se arriesga es libre.

YO ME ARRIESGO A SER LIBRE, ¿Y TÚ?


qué bonito....


viernes, 27 de septiembre de 2013

Reflexiones de las pelis de nuestra infancia...sin palabras!!!

" La diferencia entre las promesas y los recuerdos es que solemos romper las promesas, pero los recuerdos nos rompen a nosotros."  Hércules

" A veces, las malas decisiones nos llevan a lugares correctos."  Peter Pan.

" El pasado puede causar dolor, pero según yo lo veo, puedes huir de él o aprender." El Rey León.

" Los sueños son tan reales como tú quieras que sean. Los sueños son tan reales como el cielo y el mar." Peter Pan.

" El que te quiere te busca." Buscando a Nemo.

"Cada mujer lleva una sonrisa en su rostro y mil secretos en su corazón." Blancanieves.

" Nunca digas adiós, porque adiós es irse lejos e irse lejos es olvidar." Peter Pan.

"Hoy te duele. Mañana será un recuerdo." Cenicienta.

" El llanto no podrá curar la herida de tu corazón." Tarzán.

" Te quiero lo suficiente como para dejarte marchar." Pocahontas.












miércoles, 25 de septiembre de 2013

El tiempo no cura las heridas...no....

¿Os han dicho alguna vez que el tiempo cura las heridas?
Bien, pues os han mentido.
El tiempo no cura las heridas,
sólo les pone tiritas y las desinfecta,
pero no hace que las cicatrices desaparezcan.

El tiempo hace que aprendamos a vivir
con profundos surcos en nuestra vida,
pero no nos hace olvidar las balas
que nos convirtieron en carne de cañón.

Cuantas veces habremos paseado
y con sólo reconocer un olor
se ha abierto nuestra caja de pandora,
desatando los temerosos puntos
con los que cosimos nuestras las heridas.
Los " y si..."
las sonrisas,
las lágrimas,
los recuerdos,
los "no he luchado lo suficiente"
y los por qués sin respuesta.

Cuántas veces nos han bastado
las primeras notas de una canción
para agujerear nuestro maltrecho corazón
y que nuestros recuerdos comiencen a sangrar.

Cuántas veces nos habremos jurado que
íbamos ser capaces de olvidar,
y nos hemos llegado a olvidar
hasta de nuestra propia sonrisa
con tal de no olvidar a quien nos la causaba
-que casualmente es quien nos la ha robado-.

Cuántas veces nos habrán contado la mentira
de que el tiempo todo lo cura.
Cuántas.

El tiempo no cura las heridas,
un clavo no saca otro clavo.

Y yo, soy la peor aprendiz en esto de vivir sin ti.







martes, 24 de septiembre de 2013

no puedo estar más de acuerdo!

Sobran más palabras.... solo yo sé lo que me ha costado llegar hasta aquí, por muy frívola que pude haber parecido ser, los sentimientos, el dolor, la decepción, la desesperanza, la tristeza, la melancolía, la añoranza, la soledad, la pena, etc.  las llevo dentro de mí cada día, y a pesar de todo estoy de pie, estoy aquí.

sábado, 21 de septiembre de 2013

DÍA MUNDIAL CONTRA EL ALZHEIMER: ESA ENFERMEDAD QUE BORRA LO MÁS BONITO E ÍNTIMO DE TODO SER HUMANO: SUS RECUERDOS

Se despertó bruscamente tras un intenso sueño que no recordaba. Se acarició el rostro y se levantó. Al verse reflejada en el espejo vio que esos ojos que le devolvían la mirada le resultaban familiares, pero no sabía por qué. Era el primer ejercicio de cada día de una rutina muy repetida en los últimos tiempos.
Al otro lado de la cama dormía esa persona con la que llevaba despertándose prácticamente toda su vida, pero no podía recordar ni su nombre. Cada mañana era un desconocido para ella a pesar de que lo había amado desde el primer día que se vieron y llevaba compartiendo cada instante intensamente a su lado durante más de cuarenta años. Lo besó en la frente, era lo que sentía que debía hacer.
Tenía el corazón acongojado mientras cepillaba sus ya blanquecinos cabellos observando que en la foto que adornaba la pared había una preciosa mujer rebosando alegría a la vez que su melena dorada caía sobre el hombre que estaba a su lado y la abrazaba ansiosamente. Se preguntó quienes serían, ya que parecían realmente felices....
Bajando las escaleras escuchó voces familiares, pero no las acababa de reconocer...al llegar a la cocina la estaban esperando, esos ojillos llenos de vida que la saludaban con un abrazo y un "hola abuela" llenos de una emoción que se iba truncando al ver que ella no los correspondía. Se sentía triste, no sabía por qué se veía sola en un mundo que no era capaz de reconocer, cuando su alrededor no hacía más que demostrarle que era alguien apreciado.
Una mano amiga en su espalda le recordó una sensación desaparecida entre los pliegues del olvido mientras un escalofrío la recorría de pies a cabeza. El tacto de esa mano le era familiar, la acarició y sintió que era parte suya. Se vio a sí misma en esos ojos, pero sin arrugas rodeándolos.
Su hija le recordó que tenía que afrontar un nuevo día, que no estaba sola, que allí estaban las personas que veía día tras día en fotografías que representaban los años de su pasada vida.
Se vio reflejada en las miradas de la que ella creía su familia, esas personas que día tras día no tiraban la toalla y le dedicaban sonrisas y cariño. Supo que los quería, que aquello que sentía en su interior era amor, como lo que le transmitía la mujer vestida de blanco en la foto. Aunque no recordase ese sentimiento ni los nombres de sus seres queridos, simplemente supo que los había querido y seguía haciéndolo, a pesar de que sus recuerdos estaban borrados."

SIN RECUERDOS NO SOMOS NADIE






quiero...yo también quiero todo esto!


viernes, 20 de septiembre de 2013

enloquéceme!!!!

Y un poquito de esto es lo que viví el domingo a la noche...simplemente repitámoslo, sin más...solo quiero enloquecer!! :-)

estrategia futura....

Espero que ese día llegue pronto, porque yo sí te necesito a ti y tú todavía no te has dado cuenta.


 ¿Entonces por qué nos empeñamos en que la distancia es el problema?

jueves, 19 de septiembre de 2013

recordando...os recordos sangran

Abrín esta páxina coa intención de falar contigo un anaquiño, de decirche todo o que te boto de menos, que cada vez máis véñenseme a cabeza imaxes e recordos da miña infancia contigo, só contigo...como a primeira vez que me deixaches sentarme no asento dianteiro do coche contigo cando íbamos os venres á mañá á praza mentras eu morría de sono polo madrugón, pero aínda así non renunciaba a ir contigo, vía nos teus ollos orgullo e dedicación cando me presentabas ás túas compañeiras, e iso compensaba a falta de horas de sono. Ou cando os domingos a tarde me secabas o pelo na cociña mentras eu vía Embrujadas, esa serie que tan pouco che gustaba, ¿lémbraste? Nunca te cansabas de peinarme, pese a todo o que eu me queixaba, nunca tirabas a toalla cos meus mechóns rebeldes. ¿ E lembras aquela vez que xa compráramos os libros novos para o curso e te acompañara ó médico? Tardáramos moito en saír, había moita xente, pero eu estaba moi leda porque sabía que íbamos pasar a tarde forrándoos, ese momento que compartíamos sempre na volta ó colexio. ¿E lembras cando nos sentamos unha enfrente da outra e non te levantaches ata que me ensinaches as preposicións? Sempre recordaba cun sorriso que a min aprendeumas a miña nai. ¿ E cando me decías que fixera a cea con papá mentras ibas muxir? E despois sempre viñas e me dabas un bico dicíndome que iba ser moi boa cociñeira se quería....E agora non podes velo...
Pois nada, xa non podo seguir....as bágoas non me deixan ver, non podo recordarte sen sangrar, sen que se me encolla a alma, sin caer nun abismo de desolación...dios, é que te boto tantísimo de menos que non podes imaxinalo, daría o que fose por terte aquí, vendería a miña alma ó demo si eso te trouxera, cambiaría a miña vida, borraría o meu futuro..o que fose, pero OXALÁ PUIDESES VOLVER!

viernes, 13 de septiembre de 2013

Mi niña interior....

Mi niña interior se come una caja de bombones
mientras me dice que deje de cuidar tanto mi línea.
Que las líneas más importantes son las curvas,
y la curva más bonita es la sonrisa,
y esa es la que tengo bien abandonada.

No entiende que llore y que no sea por la muerte de Mufasa,
ni entiende que sueñe con otra cosa diferente
a ir a jugar a los columpios el domingo por la tarde,
mientras espero con ilusión la vuelta al cole.

Y al fin y al cabo,
lo que necesito es eso,
que me hagan volar un domingo
y que me sujeten para amortizar la caída.
Y ella está dispuesta a parar el columpio
-y el mundo entero si es necesario-
cuando todos mis miedos vayan demasiado deprisa
y necesite bajarme corriendo.

Dice que no sabe por qué las heridas del corazón
me duelen mucho más
que las que ella se hace al tropezarse
con las piedras al caerse de rodillas.
No sabe que yo tropiezo igual,
y que por eso las heridas.
Que para las heridas su mamá le echa betadine
y se las deja al aire.
Y que ya que yo no puedo echármelo,
ni sacar al corazón de paseo,
que no lo toque.
Que si tocamos las heridas abiertas
nunca se terminan de cerrar.
Y siempre dejan cicatriz
y cuanta razón tiene....

Y que no entiende que ahora me de tanto miedo jugar,
a la gallinita ciega y con los ojos vendados
me deje guiar por alguien,
cuando de pequeña me iba en brazos
del primer desconocido que me acunara.

Mi niña interior me mira,
me seca las lágrimas y me sonríe:
que como voy a ser capaz de llegar donde quiero,
si cada diez pasos doy cinco atrás...
para ver si vienes, pregunta.

Y qué le voy a responder,
si ni yo misma lo entiendo.









miércoles, 11 de septiembre de 2013

Cuando me vaya

Cuando me vaya....
no quiero ser estatua,
ni cuadro ni vitrina, 
sólo si acaso de saco una cortina
que te entorne la luz para que duermas.
Quisiera convertirme en tu linterna
y serte útil cuando no ves claro, 
eso y sólo dormirme en tu costado
y amanecer rezando en tu cadera.
Quisiera ser la lluvia en tu pradera
o tú mi lluvia o yo tu mar y tú mi barco
o al revés, jugar,
ser siempre un niño que en el amor me crezco,
quisiera ser,
todo lo que ya soy y aún no merezco.


Gloria Fuertes



lunes, 9 de septiembre de 2013

Sinsajo

"Envuelta en seda, me siento como una oruga en su capullo esperando la metamorfosis. Siempre he creído que es un período de paz, y al principio lo es, pero, conforme me adentro en la noche, me siento cada vez más atrapada, ahogada por mis resbaladizas ataduras, incapaz de emerger hasta haberme transformado en una criatura bella. Me retuerzo intentando deshacerme de mi cuerpo destrozado y averiguar cómo conseguir unas alas perfectas. A pesar de todos mis esfuerzos, sigo siendo una criatura espantosa esculpida por el estallido de las bombas."

¿Realmente só é un anaco dun libro, ou unha reflexión miña? ¿Podería explicar como me sinto? Por sorte ou desgraza, creo que é bastante apropiada....

Superheroína sin poderes....


He desarrollado el superpoder de superquererte
en menos de lo que dura un suspiro.
He aprendido a colgarme de tu sonrisa,
 a viajar por tus lunares escondidos
y a perderme en tus traidoras pupilas.

Me he enfrentado a tus monstruos tantas veces
que me los he llevado debajo de mi cama
sólo para que nada te robase el sueño
y se fuesen tus pesadillas por la ventana.

He peleado contra quien quisiera separarme de ti,
y mira, para eso no me hacen falta poderes,
porque siempre he luchado con uñas y dientes
aunque tú realmente te lo perdieses.

He olvidado que soy yo la que más necesita que me salven,
y siempre he ido a tu rescate
tantas veces como has caído,
mientras tú te ibas convirtiendo
tristemente en un absoluto desconocido.

He dejado a un lado todos mis problemas,
me he limpiado las lágrimas con la capa
y me he cosido las alas una vez más
dispuesta a salvarte de todo o nada.

He sido superheroína tantas veces por ti,
que he olvidado que contra mí misma luchaba,
mientras tú te llenabas de valentía
mi propia seguridad me abandonaba.

He intentado ganarle la batalla a la cobardía
pero me viene demasiado grande ese disfraz
porque yo sólo puedo estar segura a tu lado
intentando esconder tu traición bajo un negro antifaz.

¿Y como voy a ser una superheroína
si, a pesar de todo,
 solo busco secuestrarte
bajo mis sábanas?