sigo botándote de menos....

Eras unha simple persoa, unha simple persoa que entrou na miña vida fai anos, e que un día de repente fixo que todo cambiara...deixaches de ser o meu neno para convertirte en algo máis, convertícheste na miña vida. E agora que xa non o eres sigo sin deixar de botarte de menos, sigo añorándote a cada momento, sigo tendo a esperanza de que algún día todo poderá a volver a ser como antes, que eu volverei a ser o teu pitiño e ti o meu neno, ese neno que era a inocencia personificada, quen me chamaba cando se metía en líos ou tiña problemas, ese neno por quen me preocupaba, quen me facía rir contándome as súas aventuras e disparates, co que me teño rido e o que lle teño secado bágoas, ese neno vulnerable o que intentaba protexer e ó que eu quería...
Pero xa non, pasaron demasiadas cousas entre nós para que iso poida ser,somos demasiado diferentes a aquelas persoas de fai anos....pero eu sigo sin resignarme a que non formes parte da miña vida, aínda que non o merezcas como di todo o mundo, négome a crer que iso será así...pero todo semella que o que eu queira non ten ningún valor...